“ มนุษย์ต่างพบเจอกับความเจ็บปวดจากการมีความรักแต่ช่างเป็นเรื่องแปลกที่พวกเขายังคงโหยหาความรักอะไรนั่นอยู่ อะไรกัน นี่มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย ”

ผู้คนต่างโหยหาเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เรียกกันว่า “รักแท้” น่าขันนักที่พวกเขาต่างไขว่คว้าสิ่งที่ไม่เป็นรูปธรรมอย่างนั้น ฉันหัวเราะเยาะให้กับความโง่เขลาเบาปัญญาของมนุษย์พวกนี้มาเนิ่นนาน ครั้งแล้ว ครั้งเล่า 

ฉันเป็นเพียงมนุษย์เส็งเคร็งคนหนึ่งที่มิเข้าใจว่าคนเราจะมีความรักไปเพื่อสิ่งใดกัน ความสุขใจอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นแล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีความรักก็ได้นี่

เมามายไปวัน ๆ นั่นก็ถือว่าเป็นสุดยอดความสุขแล้วหรือเปล่า ฉันกัดปากพร้อมเปิดฝาเบียร์ขวดหนึ่งด้วยไฟแช็กที่พกไว้ติดตัวอยู่ตลอด ยิ้มเย้ยให้กับความรักที่แสนสิ้นเปลืองน้ำตาของมนุษย์พวกนั้น แล้วจึงดื่มเบียร์ขวดนั้นจนได้รู้ว่ารสชาติของมันนี่มิอร่อยเลยสักนิด แต่ฉันก็ยังดื่มมันต่อโดยมิได้สนใจ หรือความรักที่พวกคนโง่เขลานั่นอยากมีจะรสชาติคล้ายเบียร์ขวดนี้กันนะ หากเป็นเช่นนั้นก็ปฏิเสธมิได้ว่าฉันเองก็โง่เขลามิแพ้มนุษย์พวกนั้นเลย

ที่ฉันเอาแต่เย้ยหยันพวกเขาเพราะความรักของฉันมันกำลังทำให้ฉันต้องดื่มเบียร์ขวดนี้อย่างไรล่ะ

ฉันมีความรักที่ใคร ๆ ต่างคิดว่าฉันช่างโชคดีที่ได้รับมันมาแต่ตัวฉันกลับมิได้มีความสุขกับความรักนั้นมากไปกว่าการเมามายไปวัน ๆ ฉันเพียงอยากเมาและตายไปเท่านั้น เวลานี้ฉันได้แต่หัวเราะทั้งน้ำตาที่ยังไหลอาบหน้าฉันมิหยุดสาย