แม้ในวันนั้น ยั่งยืนเพียงฝัน
เป็นแค่เพียงเมื่อวานผ่านไป
เธอคงพอรู้ ไม่ว่านานเพียงใด
ไม่นานเกินไปให้ใจฉันจำ
จะเก็บมันเอาไว้ในใจ
เมื่อครั้งมีเธอและฉันรู้สึกครั้งนี้ยังไง
ให้เป็นความคิดถึงแม้นานเท่าไร
เธอจะอยู่ในใจ เป็นเรื่องจริงในความทรงจำ
นั่งฟังเพลงเรื่องจริง คิดถึงเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นแล้วก็ร้องไห้ออกมาได้จริงๆ สักที
อึดอัดไปหมด เหนื่อยจนยืนแทบไม่ไหว ทำไมภาระของการเป็นผู้ใหญ่มันถึงได้เหนื่อยขนาดนี้
อยากวางทุกอย่างลงแล้วพักจริงๆ เสียที รู้ว่าทำแบบนั้นไม่ได้ แต่ก็อยากทำเหลือเกิน
การร้องไห้เปรียบเสมือนการรักษาบาดแผลในใจ
เพราะงั้นการได้ร้องไห้ก็เหมือนเป็นการเยียวยาตัวเองเงียบๆ มากกว่าการทรมานตัวเอง
ออกมาอีกได้ไหมน้ำตา, หัวใจบอกปฏิเสธ
เพราะมันชาจนไม่รู้สึกอะไรไปเสียแล้ว
แต่ถึงแบบนั้น, ก็ยังอยากร้องไห้ออกมาอยู่ดี
เยียวยาเพื่อรักษา
เยียวยาเพื่อให้ดีขึ้น
เพื่อที่จะหายดีในสักวัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in