ความเกลียดชัง ทำให้เขาไม่สามารถคิดอะไรดีๆ หรือพูดอะไรดีๆ ออกมาได้ 
เขาเกลียดสังคมที่มีแต่ความเหลื่อมล้ำ 
เขาเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถอยู่ในสังคมนั้นได้ 
เขาจึงปลีกตัวออกจากสังคม ไม่พูดคุยกับใครมากนัก 
วันหนึ่งเสียงประหลาดก็ดังขึ้นในหัวของเขา 
เสียงปริศนานี้มีแต่เขาที่ได้ยินมัน 
มันพร่ำพูดแต่เรื่องแย่ๆ ของเขาซ้ำไปซ้ำมา 
เมื่อเขาพบคนแปลกหน้า มันก็พูดแต่เรื่องแย่ๆ ของคนๆ นั้น 
วันทั้งวันในสมองของเขาจึงมีแต่เรื่องแย่ๆ 
วันต่อมาเสียงปริศนาก็หายไป 
แต่เขากลับได้ยินเสียงในใจของคนรอบข้างเข้ามาแทนที่ 
บางคนร้องไห้ในใจ ทั้งๆที่ใบหน้าภายนอกยิ้มแย้ม
บางคนแอบนินทาคนที่กำลังพูดคุยด้วย
ด้วยเหตุนี้ เขาได้รับรู้ถึงปัญหาของคนมากมาย
บางคนที่เดือดร้อนกว่า เศร้าโศกกว่า และทุกข์กว่า
เขาแอบคิดว่า จะมีใครบ้างไหมที่ได้ยินเสียงบ่นในใจของเขา
เขาเดินผ่านผู้คน คนแล้วคนเล่า ไม่มีใครสบตาเขา ทุกคนมองไปทางอื่นจนหมด
เขาเดินเหม่อจนสะดุดหกล้ม
ตอนนี้เขารู้สึกว่าทุกสายตาจ้องมองมาที่เขา
เสียงหัวเราะดังขึ้นในโสตประสาทของเขา
"พี่เป็นอะไรมากไหม" เสียงหญิงสาวดังขึ้น
ทันทีที่เขาหันไปมองหน้าผู้พูด ก็ได้ยินเสียงประหลาดพูดว่า
"ตาย"
เขาชะงัก แต่ก็ไม่พูดจาอะไรตอบโต้
เมื่อเห็นว่าเขาไม่เป็นไร หญิงสาวจึงเดินจากไป
เขามองเธอค่อยๆเดินข้ามถนนไป
แต่แล้วรถเก๋งคันหนึ่งที่แล่นฝ่าไฟแดงมาก็หอบเอาร่างของเธอหายไปต่อหน้าต่อตาเขาเ
ขาได้แต่โทษตัวเองว่า หากเขาพูดอะไรสักอย่างออกไปบ้าง
เธออาจหยุดคุยกับเขาก็ได้ และนั่นจะไม่ทำให้เธอโดนรถชน
เขาค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า
"ลุกเร็วๆสิลุง ขวางทางอยู่ได้"เด็กหนุ่มวัยรุ่นโวยเขา
เสียงประหลาดร้อง"ตาย"ขึ้นมาอีก
ป้ายโฆษณาขนาดย่อมร่วงลงมาทับเด็กวัยรุ่นเสียชีวิตลงทันที
"คุณ เป็นอะไรหรือเปล่า" หญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาพูดขึ้น
"ผมไม่เป็นไร" เขารีบตอบ ก่อนที่เสียงประหลาดในหัวของเขาจะพูดคำว่า"ตาย"ออกมา