ช่วงสายของวันหนึ่ง ในอุณหภูมิห้องอันอบอ้าวเพราะผนังไม้ระบายอากาศไม่ทัน
เวลาจริงคงจะสายโด่งจนตะวันแทบเลียตูด เพียงแค่แดดจากภายนอกไม่ได้เล็ดลอดแยงเข้ามา
เราสัมผัสความรู้สึกนี้จนชิน เป็นห้วงขณะกึ่งหลับแต่ใกล้ตื่น
ในขณะหนึ่งก็ยังหลับตาเพียงเพราะว่าต้องการหลับเกินอิ่ม
วันนั้นก็ยังเป็นวันเรื่อยเปื่อยที่สูญเปล่าเป็นธรรมดาสำหรับคนไร้งานอย่างเรา
อีกในขณะหนึ่งจำใจต้องผละตัวลุกขึ้นตื่น เพียงอากาศในห้องมันร้อนอบอ้าวจนเริ่มถ่ายเทไม่สะดวก แต่สายวันนี้เรากลับสะดุ้งตื่นเพราะมีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่คว่ำหน้าอยู่ข้างหมอน...

โดยปกติโทรศัพท์ส่วนตัวจะค่อนข้างเงียบไร้การติดต่อในเวลานั้นมาเป็นเวลาค่อนข้างเนิ่นนาน
วันนี้จึงน่าแปลกใจ สายเรียกเขาเป็นของเพื่อนเราเอง
ถึงจะยังงัวเงียแต่ก็รีบขยี้ขี้ตา เริ่มบทสนทนาทั้งที่ยังสะลึมสะลือ

'เออ ว่าไง'
'มึง เพื่อนกูมีงานเขียนบทซีรี่ส์ รับปะ'

ทันใดนั้นหูมันก็ดันผึ่ง ร่างกายตื่นตัวกะปรี้กะเปร่าอย่างไร้สาเหตุ
ลุกขึ้นยืนตระหง่านพร้อมรับงานที่คิดว่าใช่ จากที่เคยเงียบเหงาไปพักใหญ่

'เอาดิ รายละเอียดยังไง'
'เดี๋ยวกูส่งเบอร์เพื่อนกูไปให้ แล้วมึงไปคุยรายละเอียดเอา'
'เออๆ'

เมื่อได้รับเบอร์มา เราก็ติดต่อกลับทันทีทันใด
เคอะเขินพอเป็นธรรมเนียมเมื่อเขาผู้นั้นกล่าวชื่นชอบผลงานเก่าๆของเรา

'รายละเอียดคร่าวๆ ซี่รี่ส์นักเรียนแนวผีๆเกี่ยวกับโรงเรียน มี 13 ตอน ตอนละประมาณ 50 นาที มี plot ให้แล้ว เดี๋ยวส่งไลน์พี่ออแกไนซ์ไปให้ พี่เขามี proposal ให้ ตกลงเรื่องราคาได้เลย เรียกแพงๆไว้ก่อน'
'โอเค ได้'

ติดต่อกันมายันทอดที่สาม รู้สึกมันใกล้เข้ามา จริงจังขึ้นเรื่อยๆ
แนะนำตัวเองเรียบร้อย ส่งเรซูเม่แนบพอร์ทงานเก่าๆตามธรรมเนียม
พี่เล่นเงียบหายไปครึ่งค่อนวัน เพียงเพราะเอาประวัติเราไปเสนอหัวหน้าแน่ๆ
พี่กลับมาถามถึงเรื่องเรทราคาแล้วไง โชคดีที่เรื่องค่าแรงในวงการมีอาจารย์ให้คำปรึกษาและเคาะราคาให้
เป็นราคาที่ค่อนข้างแฟร์และ not bad ไอ้เราไม่ใช่มือโปรก็จริง แต่ก็ไม่ได้ไร้ประสบการณ์เสียหน่อย
หักลบจากนำแนะนำผสมการตัดสินใจเอง กลัวหลุดก็ต้องไม่แพง ทำเป็นพอร์ทเก็บก็ได้ แต่อย่าให้ต่ำกว่าเท่านี้

'อยู่ที่ตอนละ 8000 ครับ'

ราคาเผื่อต่ออยู่แล้ว รู้สึกว่ามันกำลังดีสำหรับเริ่มต้นและเราแฮปปี้

'ขอเป็นราคาเหมาเลยได้ไหม'

เอ๊ะมันยังไง แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ แต่ไม่เป็นไรเอาอกเอาใจคว้าให้ได้ไว้ก่อน ยอมลดให้อีกก็ได้

'13 ตอน 91000 ครับ ยังไงคุยกันได้นะพี่'
'เค เดี๋ยวพี่เสนอหัวหน้าก่อนนะ'

91000 ตกตอนละ 7000 ตอบแบบเซฟๆ เผื่อเหลือเผื่อต่อเผื่อขาด
บทสนทนาเรียบง่ายไม่มีคัดค้านแต่อย่างใด
แต่พี่เล่นเงียบหายไปถึง 2 วันเต็ม ใจคอไม่ดี สงสัยจะสู้ราคาไม่ไหว
ทันใดนั้นฟ้าก็ประทานให้พี่เขาติดต่อกลับมาเสียที

'พี่มีค่าบทให้น้องทั้งหมด 15000 เท่านี้นะไหวมัั้ย 13 ตอน ทีมเก่าก็ราคานี้ ไว้พี่จะหางานให้เรื่อย ยังไงเข้ามาคุยงานกันก่อนได้นะพรุ่งนี้'
'ขอตัดสินใจก่อนนะพี่ เดี๋ยวผมทักกลับไป'

................................................
...........................................
ตอบอย่างคับคล้ายระบบออโต้ วินาทีนั้นอึงแดกไปไม่น้อย
มันเกิดอาเพศอะไรขึ้น 91000 เราไม่ขาย เราขายเพียง 15000 บาทเท่านั้นนน
แผนการฝันสลาย ปิดจ๊อบกะจะไปละลายเงินเล่นที่ญี่ปุ่นเสียหน่อย เจอ 15000 แบบนี้ออกนอกประเทศไม่ได้แน่ๆ

เราจะได้คุณภาพชีวิตอะไรจาก 15000.... เอาล่ะ เท่ากับว่าเหมือนเงินเดือนสตาร์ทสำหรับ 1 เดือน
แสดงว่ามีโอกาสที่จะต้องเขียน 13 ตอนให้เสร็จใน 1 เดือน
ประสบการณ์เขียนบทต่างๆนาๆของเราเฉลี่ยอยู่ที่ 3 วันเสร็จ
แต่ระบบกองละครมันจะค่อนข้างเร่งถ่ายและถ่ายอัด เพราะฉะนั้นบทต้องเร่งเอาแน่ๆ
ตำแหน่งนี้คือจุดเริ่มต้นของการถ่ายทำอย่างแท้จริง ใครว่าไม่สำคัญ
ละคร 1 ตอนเกือบชั่วโมง เฉลี่ยจะอยู่ที่ประมาณ 40 ฉาก
ซึ่งเราต้องมานั่งเชื่อมโยงเพื่อนสร้างการลำดับเหตุการณ์เสียก่อน ถึงจะลงมือเขียนไดอะลอคต่อ
เราจะต้องกลายเป็นมนุษย์ยุ่นแน่ๆ ที่ต้องปั่นงานโต้รุ่ง หามรุ่งหามค่ำให้ทันเดดไลน์
เพื่อนให้ได้เงินตกเฉลี่ยนเพียงตอนละ 1100 บาท....
ค่าวิชาชีพ ค่าประสบการณ์ ค่าล่วงเวลา ค่าอุปกรณ์ ฯลฯ
คุ้มไหมล่ะ คับคล้ายจะได้เอาเงินไปจ่ายค่าหมอแทน
พี่ออแกไนซ์ไม่ผิดหรอก แต่นายทุนคิดอะไรอยู่ ใครว่าหน้าที่นี้ไม่สำคัญ
ลงช่องดิจิตอลทีวีสปอนเซอร์มีไม่มีขี้ริ้วขี้เหร่ แต่กลับทำให้สงการฟรีแลนซ์จะตายอย่างไม่รู้ตัว
หรือหัวเรือใหญ่จะตัดสินใจแค่ว่า คนเขียนบทเป็นแค่เด็กจบใหม่ป.ตรี อย่าไปจ่ายแพงเกือบแสนอย่างงั้นสิ
อาจารย์บอกราคานี้ต้องโดนหักหัวคิวไปแล้วแน่ๆ แล้วขืนเราตอบตกลง
ทั้งเพื่อน เพื่อนของเพื่อนและอาจารย์น่าจะดุเราแน่ เพราะราคามันถูกกว่าเรทที่ตั้งไว้มาก
วันรุ่งขึ้นยอมกลับไปใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ไปคุยงานช่วยไม่มีรายได้ให้รู้สึกดีขึ้นจากอาการครุ่นคิดแทน.

'ขอโทษด้วยครับพี่ เอาไว้งานหน้าดีกว่า'
/say goodbye อย่างมีเยื่อใย