Hollyhock You Raindrops trickle down maize leaves. Today again I have lived one day. Before leaves fall and chill winds blow the days left to us are short indeed. Just as strands of hair, fallen without trace, pile up at the bedside each morning, the life is slipping away from your body, rustling. Seeds still have to wait for many days before they grow into fruit, while those many fallow fields which you and I should plow remain as they were.

Having sat distractedly for a while on the daisies and other weeds covering the ridges between the paddy fields, I rise.

พืชไม้ดอก คุณ หยาดฝน ตกลงมาที่ใบข้าวโพด วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ฉันได้ใช้ชีวิต ก่อนที่ใบไม้จะร่วงหล่น และลมเย็นจะปลิววันเวลาที่หลงเหลือให้เราอย่างน้อยนิด ราวกับชายหาดของเส้นผม ร่วงหล่น ปราศจากร่องรอย ช้อนขึ้นที่ข้างเตียงนอนในแต่ละยามเช้า  ชีวิตได้พรากจากร่างกายคุณไปอย่างฉับไว เมล็ดพืชที่รอคอยมาหลายวันก่อนที่พวกมันจะออกผล ในขณะที่ ที่ดินที่ทั้งคุณและฉันควรจะไถมัน ยังอยู่เหมือนเดิม นั่งลงอย่างวุ่นวายสักครู่หนึ่งบนเดซี่และวัชพืชอื่นอื่นที่ครอบคลุมสันเขาระหว่างทุ่งข้าว ฉันลุกขึ้น

While hesitating to calmly buy some great medicine for once and setting up house shabbily in one corner, you set about living, incapable of ever roughly killing an insect, never putting on a bad expression. But the remaining day-by-day heaven that you and I have to accept together is a mass of dark clouds advancing endlessly.

ในขณะที่กำลังลังเลใจที่จะซื้อยาดีสักครั้งหนึ่ง และจัดบ้านที่โสโครกให้เข้าที่เข้าทาง คุณก็จัดการใช้ชีวิต ไม่สามารถที่จะฆ่าแมลง และทำสีหน้าที่ไม่พอใจได้อีกแล้ว แต่วันเวลาที่หลงเหลืออยู่ วันต่อวัน สวรรค์ที่คุณและฉันต่างที่จะต้องยอมรับมันไปด้วยกันเป็นมวลเมฆสีดำที่เข้ามาล่วงหน้าอย่างไม่วันหยุด

 At first, as I thought of hollyhock-like you I shuddered with an uncontrollable fever, as if I were embracing a crumbling wall. But I know that this has to be accepted as the final word telling us that we must live without shame as on the days when we lived our best life. Casting off now without reserve even the trivial ambitions, the honor and disgrace

that we could never cast away, I must regret that the days have been shortened when I could give my heart’s all to those more aching and sorrowful.

ในคราแรก ฉันคิดว่าคุณเหมือนกับพืชไม้ดอก ที่ฉันสั่นเทาด้วยพิษไข้ที่ไม่สามารถควบคุมได้ ราวกับฉันได้กำลังโอบกอดผนังที่แตกร้าว แต่ฉันรู้ว่านี่มันคือการยอมรับเพราะคำสุดท้ายมันได้บอกกับเราว่า เราควรจะใช้ชีวิตอย่างไม่ต้องเสียใจภายหลัง ราวกับพวกเราได้ใช้ชีวิตที่ดีที่สุดในวันเหล่านั้น ละทิ้งทุกอย่างไปในตอนนี้ ปราศจากความทะเยอะทะยานที่สำคัญเพียงเล็กน้อย เกียรติยศและความเสื่อมเสียที่พวกเราไม่สามารถละทิ้งมันไปได้ ฉันจะต้องเสียใจที่วันเวลาเหล่านั้นมันสั้นกว่าที่ฉันสามารถให้ทั้งใจไปกับความเจ็บปวดและเสียใจ

The days left are short indeed but the way to live each remaining day as if it were the last is the way of resisting with all our might in the midst of festering, rotting wounds.

วันเวลาที่เหลืออยู่หลงเหลือน้อยเต็มที แต่ทว่า วิธีการที่พวกเราใช้ชีวิตต่อวันที่เหลืออยู่นั้น ราวกับว่ามันจะยังคงอยู่อย่างที่พวกเราได้ใช้มันสุดกำลังในตรงกลางของหนอง แผลที่เน่าเปื่อย

Around us there are always many people who are dying embracing even greater pain, so I must remember that being obliged to collapse with the despair and disease of a body is something heartbreaking. 

มีผู้คนรอบข้างเรา ล้มป่วยตายมากมาย ที่โอบกอดความเจ็บปวดที่มากกว่าอยู่เสมอ เพราะฉะนั้น ฉันถึงต้องจดจำว่า การที่ต้องล้มป่วยอย่างบังคับด้วยความโศกเศร้าและโรคภัยของร่างกายเป็นอะไรที่ใจสลาย

As we see a face blossoming as a yellow flower, faded like varnished linoleum พรมน้ำมัน, although this is something that can never be spoken aloud, if there is one last healthy body anywhere let us gladly give that as we go to someone who has to squeeze into that in order to live.

เพราะว่าพวกเราเผชิญหน้าการผลิบานเป็นดอกไม้สีเหลือง ที่จางราวกับพรมน้ำมันที่ขัดเงา ถึงแม้ว่าว่านี่จะเป็นอะไรที่ไม่สามารถพูดออกมาอย่างเสียงดังได้ ถ้ามันเป็นร่างกายที่แข็งแรงร่างสุดท้าย ที่จะอนุญาติให้พวกเราได้ให้มันกับใครสักคนที่กำลังดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่

I too long to live to the end of a life that gladly sacrifices any part of its flesh as it goes. The sound of rain striking maize leaves grows rougher. Now one more twilit evening is fading into night, but until that night is over and a new dawn comes I hold your hand and remain beside you forever.

ฉันก็เหมือนกัน ที่อยากจะใช้ชีวิตในเฮือกสุดท้าย ที่ยินดีเสียสละส่วนไหนก็ตามในร่างกาย

เสียงของหยาดฝนที่พรำลงมาที่ดอกข้าวโพดดังขึ้น ตอนนี้ แสงของยามค่ำคืนได้หวนมาอีกครั้งแล้ว มันกำลังอันธพรายหายไปสู่กลางคืน แต่จนถึงตอนนี้ กลางคืนนั่นก็ได้กลายเป็นยามรุ่งอรุณ ที่ฉันจับมือคุณและอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป