ตอนที่เขียนคำนำอยู่นี้ ที่โต๊ะมีการ์ดแต่งงานของเพื่อนอยู่สองใบ ยังไม่รวมคนที่รู้กันว่ากำลังจะมีงานแต่งงานในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า แต่ยังไม่ได้แจกการ์ดอีกหลายคน

ปกติเราไม่ค่อยชอบและไม่ค่อยได้ไปงานแต่งงาน ยิ่งถ้าไม่สนิทหรือถ้าไม่ติดว่าเป็นมารยาท มีน้อยครั้งมากที่ตั้งใจจะไปจริงๆ อาจะเพราะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของพิธีการหลายอย่างที่เราไม่รู้ว่ามีไปทำไม หรือทำไปเพื่ออะไร เมื่อไม่เข้าใจก็เลยไม่อิน เมื่อไม่อิน ก็เลยไม่ค่อยสนุก

แต่ต่อมาก็พบว่าความอินมันแปรผันตามความสนิทสนมระหว่างเรากับเจ้าบ่าวหรือเจ้าสาวด้วย เพราะพออยู่ในวัยที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวเริ่มเป็นคนใกล้ตัวมากขึ้นทุกที ก็พบว่าตัวเองเริ่มสนใจไยดีที่จะไปงานแต่งงานมากขึ้นตามไปด้วย

นอกจากคนใกล้ตัวเริ่มแต่งงาน อยู่ๆ ก็พบว่าตัวเองมีเพื่อนสนิททำอาชีพรับจัดงานแต่งงาน (เรียกแบบนี้ดูไม่เท่) หรือ Wedding Planner อีกต่างหาก เวลานัดกินข้าวแต่ละที เพื่อนเลยมีเมดเล่ย์เบื้องหลังสนุกๆ ก่อนจะเป็นงานแต่งงานมาเล่าสู่กันฟังเสมอ เช่น เจ้าบ่าวเจ้าสาวที่ชอบอะไรไม่เหมือนกันสักอย่างก็เลยตกลงอะไรกันไม่ค่อยได้ คู่รักสุดชิคที่อยากจะจัดงานฮิปๆ เท่ๆ แต่คุณพ่อคุณแม่ไม่เข้าใจ หรืออีกสารพัดความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในระหว่างเตรียมจัดงานแต่งงาน

ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ เจนี่ (หรือที่จริงเราเรียกว่า กวาง) ก็คงไม่เอามาเล่า เพราะเนื้อหาสาระของหนังสือเล่มนี้ (ถ้ามี) เราอยากให้มันพูดถึงอาชีพเวดดิ้งแพลนเนอร์ที่เป็นเหมือนเพื่อนคู่คิดมิตรคู่งานแต่งงานของคู่รัก ว่าเสน่ห์และความสนุกของมันอยู่ที่ไหน และทำไมกราฟฟิกดีไซเนอร์ที่เคยยื่นใบลาออกจากบริษัทรับจัดงานแต่งงานถึงสองครั้ง จึงตกหลุมรักอาชีพนี้จนต้องออกมาเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง และตั้งใจยึดอาชีพนี้ไปอีกนานนนน—นี่คือความตั้งใจแรก

ส่วนความตั้งใจที่สอง—เราเห็นผลงานของ เบีย (ในชื่อ วาดเขียน) มานาน และชื่นชอบจนเคยชวนให้มาหาอะไรสนุกๆ ทำด้วยกันหลายครั้ง แต่ติดที่เบียเห็นวาดรูปเก่งๆ แบบนี้ จริงๆ แล้วเธอเป็นแอร์โฮสเตส เลยทำให้ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวที่แน่นอน ส่วนเรื่องที่น่าสนใจอย่างอาชีพแอร์โฮสเตสนั้นก็มีข้อจำกัดในการเอาเรื่องมาเผยแพร่หลายอย่าง เป็นอันว่าถ้าให้เบียเขียนเรื่องของตัวเอง คงเป็นไปได้ยาก เราก็เลยจับทั้งสองคนมาแต่งงานกัน... ไม่ใช่แล้ว!

Right here, wedding เป็นงานคอมิกเอสเสที่มีการฟีเจอริ่งระหว่างคนเล่าเรื่องกับคนวาดภาพเล่มแรกของพวกเรา อาจจะเหมือนการจัดงานแต่งงานที่ต้องใช้เวลานานสักหน่อย แต่สุดท้ายก็ถึงวันได้ส่งตัวเข้าหอ ส่งหนังสือเข้าโรงพิมพ์สักที, ไชโย (เปิดเพลงมหาฤกษ์)