เกือบอาทิตย์แล้วที่เขานั่งมองอาทิตย์ตกดินจากร้านกาแฟแถวที่พัก

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น แต่อาจจะเพราะกลิ่นกาแฟอ่อนๆที่ทำให้รู้สึกดีก็ได้ เขาถึงได้ใช้เวลาช่วงเย็นหลายวันที่ผ่านมาไปกับการนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ในร้านกาแฟ

เป็นอะไรที่แปลกใหม่ดี แต่ก็ทำให้รู้สึกเหงาอย่างประหลาด

ร้านที่เขาหลบมุมมานั่งเป็นร้านเงียบๆ ที่ไม่ได้มีลูกค้าพลุกพล่านนัก พนักงานก็มีกันแค่สองสามคน เพราะแบบนั้นตอนที่ทอดสายตามองไปที่ดวงอาทิตย์ใกล้ขอบฟ้าถึงได้เหงาขึ้นมาอย่างประหลาด

แสงสีส้มแบบนั้นดูอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็เดียวดาย

เขาปิดหนังสือในมือลง แล้วเท้าคางมองออกไปด้านนอกผ่านกระจกใสของร้านอย่างเงียบเชียบ ถึงจะไม่ได้หันไปมองแต่ก็รู้สึกได้ว่าพนักงานหนุ่มหลังเคาท์เตอร์ในร้านเองก็กำลังมองดูอาทิตย์ตกอยู่เหมือนกัน

ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศที่สงบ มีเพียงแสงสีส้มจางที่ส่องเข้ามาย้อมทุกอย่างให้อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์

"แปลกดีเนอะครับ" น้ำเสียงคุ้นหูของพนักงานหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังดังขึ้นทำลายความเงียบ "ที่ช่วงเวลาก่อนจะมืดสวยได้ขนาดนี้น่ะ"

"ทั้งๆที่สุดท้ายทุกอย่างก็จะถูกกลืนไปกับความมืดอยู่ดี แต่แสงสุดท้ายกลับทำให้ละสายตาไปไม่ได้เลย"

ตอนที่เขาหันไป รอยยิ้มจืดจางของอีกฝ่ายก็แตะขึ้นที่ริมฝีปาก ใบหน้าของอีกคนถูกย้อมด้วยแสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ที่สะท้อนเข้าที่ดวงตาเศร้าๆของเจ้าตัว

เขาไม่ได้ตอบกลับอะไร นอกจากยิ้ม