คุณ ถ้าคุณคือเธอ คุณคือคนที่รับสายฉันในเช้าวันเสาร์วันนั้น

คุณได้ยินน้ำเสียงของฉัน ร่าเริง น่ารำคาญ พยายาม คุณได้ยินมันแบบไหนกัน น่าสับสน ก็ ฉันไม่กล้าปริปากพูดเรื่องนั้นไปให้ใครก็ตามที่รู้จักฉัน คุณเป็นคนเดียวที่ได้ยินถ้อยคำพวกนั้น คุณฟังอย่างนิ่งเงียบตอนที่ฉันเล่าเรื่องราวของค่ำคืนที่ความเงียบเปิดเปลือยความกลัวในใจ คุณได้รู้ว่าฉันเพิ่งรู้ว่าฉันกลัวว่าเด็กหญิงคนหนึ่งที่ฉันรู้จักจะทำให้ตัวเองหายไปมากแค่ไหน

คุณเรียกตัวเองว่าอาจารย์ คุณถามว่าฉันผ่านมาอย่างไร รายละเอียด คุณฟังฟังฟัง คุณเงียบไปนาน สักพักคุณก็บอกฉันว่ามีปัญหาทางเทคนิคบางอย่าง ฉันถือสายรอ และคุณก็กลับมา คุณหัวเราะให้กับคำว่าเหนื่อยที่ฉันพูดเสียงค่อย ฉันรู้สึกตัวตอนนั้นเองว่านั่นคือน้ำเสียงจริง ๆ ของฉัน ก่อนหน้านี้ฉันพยายามมากเหลือเกินในการทำเสียงราวกับว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไร ทั้ง ๆ ที่ฉันโทรมาหาคุณเพื่อขอความช่วยเหลือ พอยอมรับความเล็กจ้อยของตัวเองได้ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองน่ารำคาญน้อยลงนิดหน่อย

คุณคือคนแปลกหน้าที่ฉันไม่เคยเจอ คุณเรียกฉันว่ามีน ฉันไม่ได้ชื่อมีนหรอก แต่คุณไม่รู้จะเรียกฉันว่าอะไร ฉันตอบไปอย่างนั้น คุณก็เลยรู้จักฉันในชื่อนั้น

เราไม่ได้รู้จักกัน คุณยังคงเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน สักวันหนึ่งฉันจะลืมเสียงของคุณไปจนหมดสิ้น แต่ฉันก็รู้ว่าเสี้ยวหนึ่งของสิ่งที่คุณทำ ความเงียบระหว่างที่คุณนั่งฟัง ถ้อยคำที่คุณเอ่ย สิ่งเหล่านี้จะยังอยู่ การเลือกจะเล่าให้คุณฟังวันนั้นไม่ได้ไร้ความหมาย ต่อให้วันหนึ่งความกลัวของฉันเกิดขึ้นจริง ถึงต้องเสียใจแทบตายอย่างไร ฉันก็จะนึกถึงคุณและผ่านค่ำคืนเหล่านั้นไปให้ได้