ซึ่งทางเทคนิคแล้วเราทุกคนกำลังปั่น THESIS กันอย่างขมักเขม้น

แต่ผมกำลังหมายถึง "ผมในตอนนั้น" ต่างหาก

อายุของความทรงจำนั้นสั้น-ยาวไม่เท่ากัน

บางคนเรื่องที่อยากจะจำก็ดันลืม

บางเรื่องที่อยากลืมมันก็ดันอยู่ในหัวตลอดเวลา

และผมรู้ตัวเลยว่า แม้แต่เรื่องของครึ่งปีที่แล้วผมก็พูดให้คุณฟังไม่ได้

แต่นั่นมันไม่สำคัญ สนใจในเรื่องของตอนนี้ดีกว่า

ปัจจุบันผมทำงานมาเป็นเวลา 6 เดือนกว่าๆแล้วนับจากวันที่ผมเรียนจบ
ผมอยากจะบอกว่ามันทั้งเรียบง่ายและซับซ้อนมากๆ

ในชีวิตประจำวันที่สุดแสนจะ ธ ร ร ม ด า

กลับเกิดความรู้สึกป่วนประหลาด พิลึกพิลั่นหวั่นสะพรึงได้

คุณลองคิดดูนะว่า เรากำลังเดินทางไปทำงานตอนเช้า

ด้วยเส้นทางเดิมที่คุณเหยียบย่ำ โชคดีหน่อยคุณอาจจะเบี่ยงหลบน้ำขัง

โชคร้ายคือคุณไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังตื่นอยู่ หืม?

ถ้าคุณรู้สึกว่ากำลังเหม่อลอยเหมือนผม

เริ่มคิดมากเวลายืนสั่งอาหาร

รู้สึกเหมือนตัวเองวาร์ปมาที่หน้าคอมพิวเตอร์

หรือแม้แต่กระทั่งถูสบู่วนไปวนมาซ้ำๆ

ผมเสียใจด้วย คุณกำลังฝันอยู่

ฝันว่าตัวเองไม่มีตัวตน ไม่มีวิญญาณ 

เป็นแค่ AI หรือโปรแกรมตัวหนึ่งๆบนโลกใบนี้

ไม่ว่าคุณกำลังอยากจะทำอะไร อยากจะไปที่ไหน หรืออยากจะเป็นใคร

ณ ตอนนี้ความจริงมันได้กลืนกินความฝันของคุณไปหมดแล้ว

ความจริงที่ว่าฝันของคุณมันมีชีวิตได้แค่นี้

มันซบเซาอยู่บนความว่างเปล่าเน่าๆนี่

มันเป็นแค่ลมเปล่าที่ผ่านมาตอนเช้า

แล้วก็ผ่านลอยหายไปในตอนค่ำ

" ตื่น "

อย่าให้ความขาดช่วงของชีวิตนี่มาหลอกวิญญาณของคุณ

คุณกำลังหายใจ สูบฉีดเข้าไปที่ปวดและหัวใจของคุณ

เลือดเนื้อเชื้อไขและวิญญาณของคุณกำลังตื่นอยู่

คุณแค่ต้องการความหวัง - เพราะคนเรามีชีวิตอยู่ได้ด้วยความหวัง

ใช่แล้ว คุณน่ะถูกสร้างมาเพื่ออะไรบางอย่าง

ร้อง เล่น เต้น วาด ระบาย คุณเกิดมาเพื่อบรรเลงชีวิตที่คุณแต่งเอง

ความฝันของคุณมันคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่อะไรที่มันซ้้ำซากน่าเบื่อแบบนี้

" จงมีสติ ถึงมันจะอยู่แค่ระหว่างทางก็ตาม "

ผมตบหน้าตัวเองหลายๆครั้งต่อวันแล้วถามว่า

"เฮ้ย! นี่มันใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆหรอ?"

"เป้าหมายจริงๆเราคืออะไรกันแน่?"

อ่ะ... กะเพราหมูสับมาแล้ว

อืมม... วันนี้ลูกค้าสั่งงานหนักอีกแล้วว่ะ

อาบน้ำนานไปละ... คืนนี้ใส่บอกเซอร์สบายๆละกัน