ผมวางข้าวแกงกะหรี่ไข่ข้นลงตรงหน้า‘ไอ้แฟนเก่า’ ที่รออยู่ แล้วก็นั่งลงตรงข้ามมัน พร้อมถอนหายใจด้วยความเซ็ง

มีที่ไหนวะกลับจากคณะมาตอนห้าทุ่มเที่ยงคืนแล้วมาบ่นว่าหิวจนคนอื่นต้องลุกขึ้นมาอุ่นกับข้าวให้กินแบบนี้ มองมันกินข้าวไปได้สองคำ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

“เมื่อกี๊ที่มาส่งอะสาวคนใหม่มึงเหรอ?”

“เห็นด้วย?”

“อืมออกไปที่ระเบียงพอดี”

ไม่ได้รีบออกไปดูเพราะเสียงรถที่ได้ยินมันไม่คุ้นหูเลยจริงๆ...

“ไม่ใช่หรอกไอ้พวกเวรสามคนนั้นมันเอามอเตอร์ไซค์กูไป เลยต้องติดรถน้องมันกลับมาเนี่ยพอดีเค้าก็เช่าบ้านอยู่แถวนี้เหมือนกัน”

“อ๋อ...งั้นกูไปทำงานต่อแล้วนะ”

“เดี๋ยวดินั่งเป็นเพื่อนก่อน ไม่อยากกินข้าวคนเดียว”

มันพูดพลางยื่นมือมาจับข้อมือเอาไว้จนผมต้องยอมนั่งลง หยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มแล้วถอนหายใจอีกรอบ

งานก็ยังไม่เสร็จแล้วก็ต้องมานั่งดูมันกินข้าวเนี่ยนะ?

ใช่ครับสถานะของเราสองคนคือ ‘แฟนเก่า’ เรารู้จักกันเพราะผมต้องการคนมาแชร์ห้องพักห้องนึงในบ้านหลังนี้เพื่อลดค่าใช้จ่าย อยู่ด้วยกันไม่นานก็คบกัน แล้วคบกันได้ไม่นานก็เลิกกันอย่างที่เห็น แต่มันไม่ยอมย้ายออกด้วยเหตุผลง่ายๆที่ว่า ‘ไม่มีเงิน’

ไม่มีเงินจ่ายค่าประกันถ้าต้องย้ายเข้าที่ใหม่ ค่าห้องหอพักแถวนี้ก็แพงมันไม่มีเงินจ่าย ไปอยู่ที่ไกลกว่าที่นี่ก็ไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำมันรถ...สรุปคือไม่มีเงินทำอะไรสักอย่าง?

ก็ไม่แปลกใจหรอกขนาดข้าวเย็นยังไม่มีปัญญาหากินเอง
ต้องมาขอให้ผมทำให้กินอยู่แบบนี้เนี่ย...

ผมมองอีกฝ่ายตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็ลุกไปเติมจานที่ 2 ด้วยตัวเอง

“มึงทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้ กูจะย้ายออกไปไหนได้ไงวะ?”

ยังจะมีหน้ามาพูด...
ผมทำหน้าเซ็งรับสิ่งที่ได้ยิน แล้วก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปอีกเรื่องนึง

“น้องที่มาส่งอะน่ารักดีนะ”

“แล้วไง?”

มันขมวดคิ้วมองหน้าผม ขัดใจอะไรอีกวะ?​

“ถ้ามึงจะมีแฟนใหม่กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ ไม่ต้องโกหกก็ได้”