เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว แม่ทำงานอยู่ที่ สำนักงานเกษตรอำเภอศรีวิไล สำนักงานของแม่มีทั้งหมดสองชั้น ชั้นล่างห้องทำงาน ส่วนชั้นบน มีห้องนายอำเภอ ห้องปกครอง และห้องวิทยุมีอยู่คืนหนึ่งคุณแม่ต้องอยู่ทำงานนิทรรศการเพื่อรายงานผลการดำเนินงาน อยู่ทำงานจนดึก รู้ตัวอีกทีทุกคนก็กลับบ้านกันหมดแล้ว ทั้งสำนักงานเหลือแค่แม่คนเดียว แม่เองก็คิดว่าอีกเดี๋ยวค่อยกลับก็ได้ ทำงานตรงนี้เสร็จก่อนค่อนกลับเพราะเหลืออีกแค่นิดเดียว

จนกระทั่งเวลาประมาณห้าทุ่มเศษ แม่ได้ยินเสียงรองเท้าแตะเดินขึ้นบันไดกระทบกับพื้นปูนดัง

แตะ แตะ แตะ

ตัวแม่เองคิดว่าต้องเป็นเสียงลุงคิด ภารโรงของสำนักงานแน่ๆ จึงตะโกนถามว่า

“คิด ยังบ่กลับอีกติ” ( คิด ยังไม่กลับอีกหรอ )

เงียบ ไร้เสียงตอบรับ แม่ก็ไม่ได้ใส่ใจแถมยังอุ่นใจที่มีเพื่อน จากนั้นก็นั่งทำงานต่อ กะว่าลุงคิดลงมาค่อยคุยกันก็ได้ แกอาจจะไม่ได้ยินที่แม่ถาม เวลาผ่านไปไม่นานแม่เกิดความกระหายน้ำ จึงเดินขึ้นไปชั้นบน เพราะตู้กดน้ำอยู่ที่หน้าห้องวิทยุ ระหว่างทางเดินเข้าไปแม่ได้สอดส่องหาลุงคิดด้วย จะได้ทักทายกัน แม่กลับไม่พบใครแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร จึงดื่มน้ำและกลับมานั่งทำงานต่อให้เสร็จ

ระหว่างนั่งทำงานก็ได้ยินเสียงรองเท้าแตะนั่นอีกแล้ว

แตะ แตะ แตะ

แต่คราวนี้ที่ได้ยิน เป็นเสียงเดินลงมาจากชั้นบน แม่รู้ตัวแล้วว่าโดนผีหลอกแน่ๆ จึงเก็บของเพื่อที่จะกลับบ้าน เมื่อเก็บของเสร็จแล้วสะพายกระเป๋าพาดบ่า ตาเหลือบไปเห็นคนยืนอยู่ที่หน้าต่างตรงทิศเหนือของสำนักงาน

เขาใส่กางเกงสีฟ้า เสื้อสีขาว รูปร่างเหมือนคนปกติ แต่ที่ผิดปกติเพียงอย่างเดียวของเขาคือ

เขาไม่มีหัว