เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Simon & CecilMADDOG X
Long time no see
  • -- ท่าเรือ


    เวลาเช้า ผู้คนพลุ่กพล่านเพราะมีตลาดที่ใกล้กับที่อยู่อาศัยของคนที่อาศัยอยู่ที่นี่

    ไซม่อน สวมโค้ทสีน้ำตาลไหม้ที่ดูโทรม ก็เพราะว่าเขาสวมมันไปทุกที่ ไม่ว่าจะไปที่ไหน

    ดยุคหนุ่มผู้กระหายการค้นพบและความรู้ เส้นผมที่เคนตัดแต่งให้ดูเรียบร้อยตอนนี้ยาวขึ้นจนยุ่งเหยิง


    แต่กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องเสียหน่อย ..เขาทอดน่องไปหาแซนวิชร้อนๆและชาซักแก้ว ก่อนจะขึ้นเรือเดินทางไปที่แสนไกลอีกครั้ง


    แผนที่ถูกกางบนโต๊ะไม้เล็ก ๆ ในร้าน 

    ขนาดตัวของเขาใหญ่จนโดดเด่น ดูไม่ใช่คนในพื้นที่เท่าไรนัก

    แน่นอนว่าพนักงานสาวก็ดูจะชอบเขาและให้คุกกี้นิ่มที่ทำใหม่จากเตาให้เขาด้วย


    “ขอบคุณครับ” เขาถอดแว่นทรงกลมของตนออก 

    แล้วมองเธอพร้อมพูดอย่างสุภาพ


    “คุณจะไปที่ไหนหรอ?”​ เธอพักถาดไม้ที่หน้าขาของเธอด้วยสองมือที่ประสานกันอย่างเคอะเขิน


    “อียิปต์ครับ” ไม่ว่าเปล่า หนุ่มผมหยักศก อมยิ้มพร้อมชี้นิ้วไปยังอียิปต์บนแผนที่


    “ผมเคยไปมาแล้วน่ะ...กับเพื่อนเก่าแก่ แต่ยังไงก็ยังหลายสิ่งที่ยังไม่ถูกค้นพบ แล้วผมก็สนใจมัน”

    เขาอธิบาต่อโดยที่เธอไม่ต้องเอ่ยปาก


    “งั้นเอง” เธอพยักหน้าเข้าใจดี “มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ” เธอว่าต่อก่อนจะยิ้มหวานให้ สาวผมแดงคนนี้อัธยาศัยดีเสียจริง จนเขาอยากชวนคุยต่อ


    “คุณพอจะแนะนำเรือซักลำที่จอดในท่าตอนนี้ให้ผมได้มั้ย?”


    “ซักลำที่..ใจดีรับคนเร่ร่อนแบบผม” เขาเอ่ยติดตลกนิด ๆ ดวงตาสีเฮเซลบ่งบอกว่าเขานั้นอำเล่นอยู่

    ดยุคที่แต่งตัวซอมซ่อ ใครเห็นคงไม่คิดว่าเขานั้นก็มีฐานะอยู่พอสมควร


    “อ้อ มีสิ แต่ถ้าคุณมีเงินหน่อยคงขึ้นได้นะ” เธอประเมินเขาอย่างอดไม่ได้ ..เป็นอย่างที่ไซม่อนคิดจริงๆ

    แต่เขาก็ไม่มีท่าทีดูแคลนความคิดนั้น


    “เรือของอีสต์อินเดีย เพิ่งจอดที่ท่าไม่นานนี้เอง ถ้าคุณทำงานให้เขาได้นิด ๆ หน่อยๆ เขาคงใจดีให้คุณขึ้นไปด้วยนะ”


    ทันทีที่ได้ยินชื่อ อีสต์อินเดีย เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย 

    เป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่า?


    “มาจอดพักซื้อเสบียงขึ้นเรือด้วยล่ะมั้ง” เธอว่าต่อพร้อมมองออกไปนอกร้าน

    ประจวบเหมาะกับที่มีลูกเรือบางคนเดินเข้ามาในร้านด้วย

    กลุ่มชายหนุ่มสั่งมื้อเช้าและชาซักกาสำหรับเติมเชื้อเพลิง


    “ขอตัวก่อนนะ” เธอค้อมให้เล็กน้อยก่อนจะไปทำหน้าที่ของเธอต่อ


    ไซม่อนยกหูแก้วชาใบจิ๋วเมื่อเทียบขนาดมือของเขาขึ้นจิบชาอุ่น ๆ 

    แต่ดวงตาเหลือบมองกลุ่มลูกเรือนั้นเล็กน้อยแล้วมองแผนที่ของตนต่อ

    เวลาผ่านไป มื้อเช้าจบลงแล้วเขาพร้อมที่เดินทางต่อ 

    ขาก้าวเลียบท่าเรือ ใกล้เรือใหญ่โตที่ว่า อีสต์อินเดีย

    เขาคุ้นเคยกับมันดี ..มันคือเรือของเพื่อนเก่า


    เขาเงยหน้ามองเรือนั้นด้วยดวงตาสีอ่อนที่หรี่ลงสู้แสง

    มือใหญ่ยกขึ้นบังแสงแดดจ้าเอาไว้ 


    เขาจะอยู่รึเปล่านะ?


    ..


    “ไซม่อน?” 


    ใครคนนึงเอ่ยชื่อของเขา มือที่บังแดดลดลงข้างกาย


    ไม่ได้ยินชื่อตนจากการทักทายนานแค่ไหนแล้วนะ

    เขาหันไปมองต้นเสียงอย่างแปลกใจ


    ดวงตาสีเขียวแซมน้ำตาลเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

    ก่อนจะตามด้วยรอยยิ้มบาง ๆ


    “ไม่ได้พบกันเสียนาน”


    “เซซิล”







Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in