LINE now Nuizz: เข้าห้องไม่ได้เปิดประตูให้หน่อย
เสียงไลน์ปลุกฉันให้ตื่่นจากฝันกระทันหัน....ใครมันส่งไลน์มาดึกๆอย่างนี้นะ ฉันคว้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างๆมาเปิดดูด้วยอาการงัวเงีย นุ้ยเพื่อนร่วมห้องของฉันเป็นคนส่งไลน์มา เราเช่าห้องอยู่ด้วยกันตั้งแต่สมัยเรียนจนกระทั่งทำงาน เราก็ยังยืนยันและยินดีที่จะอยู่ด้วยกัน...
ฉันหงุดหงิดเล็กๆที่ถูกปลุก แต่ก็เดินไปเปิดประตูอย่างเสียไม่ได้ ช่วงหลังๆนี้นุ้ยไม่ค่อยได้กลับหอ เธอบอกว่างานในบริษัทยุ่งมาก มากจนแทบจะไม่มีเวลากระดิกตัวไปไหน แต่ดีหน่อยที่บริษัทมีห้องพักบริการสำหรับพนักงานที่บ้านไกล เธอจึงเลือกจะพักที่นั้นมากกว่ามาเสียเวลาบนท้องถนน.....
แต่อาจจะมีบางคืนอย่างคืนนี้ เธอจะกลับมานอนเป็นเพื่อนฉันบ้าง เพราะกลัวว่าฉันจะเหงาเกินไป ฉันเปิดประตูออกไป...พร้อมกับอ้าปากจะเอ็ดเพื่อนรักที่กลับมาดึกดื่น แต่ปรากฎว่าฉันไม่เห็นใครรออยู่หน้าห้อง มีเพียงประตูลิฟท์ฝั่งตรงข้ามที่เปิดค้างไว้ ฉันกลับเข้าห้องด้วยความสงสัยแล้ว นุ้ยหายไปไหน?
ฉันไลน์ไปถามนุ้ยว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ที่ไหน?? ระหว่างที่รอคำตอบนั้น ฉันก็ผล็อยหลับไป
05:00น. นาฬิกาปลุกในมือถือส่งเสียงดังตามปกติ ฉันตื่นขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน ระหว่างที่แต่งตัวอยู่ฉันก็เหลือบไปเห็นว่านุ้ยกลับมาแล้ว เธอนอนคลุมโปงอยู่บนเตียง ฉันกลัวเธอหายใจไม่ออก จึงตั้งใจเดินไปดึงผ้าห่มออกให้ แต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้า คือ ใบหน้าของนุ้ยที่เหมือนถูกของหนักกระแทกอย่างแรง เลือดไหลท่วมหน้า ตาเหลือกถลน ปากอ้ากรามค้าง ใบหน้าบิดเบี้ยวผิดรูปไปหมด.... ฉันตกใจกรี้ดเหมือนคนเสียสติ แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา ฝันนี้มันเหมือนจริงมาก มากจนฉันขนลุกไปทั้งตัว
ระหว่างวันฉันพยายามติดต่อนุ้ยอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ไม่รับสายและไม่มีใครรู้ด้วยว่าเธอหายไปไหน ฉันอยู่ทำงานจนดึกดื่นแต่ก็ยังไม่เสร็จ ฉันจึงหอบงานที่เหลือกลับไปสะสางต่อที่ห้อง เมื่อมาถึงหอพัก ขณะกำลังจะก้าวเข้าลิฟท์เสียงไลน์ก็ดังขึ้น....
Nuizz: อยู่ไหนแล้วรีบกลับมาเร็วๆ
ฉันดีใจคิดว่านุ้ยคงนอนรออยู่ที่ห้องแล้ว เมื่อเปิดประตูเข้าไป...ลมแรงๆจากภายในห้องก็พัดปะทะหน้าของฉันทันที มันมาพร้อมกลิ่น..กลิ่นน้ำหอมฉุนๆของนุ้ยที่มักทำให้ฉันสำลักเสมอ แต่ในห้องกลับมืดมิดเหมือนไม่มีคนอยู่ ฉันเดินไปเปิดไฟด้วยความรู้สึกร้อนๆหนาวๆ
วันนี้..มันไม่เหมือนทุกวัน ความรู้สึกอะไรบางอย่างบอกฉันแบบนั้น แล้วจู่ๆฉันสั่นขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
ห้องที่เคยอยู่ด้วยกันสองคนมาตลอดบัดนี้กลับรู้สึกวังเวงและเงียบเหงาผิดปกติ ฉันเดินไปเปิดทีวี.... เพียงหวังว่าเสียงจากรายการจะช่วยขับไล่ความเงียบและความกลัวที่อยู่ลึกๆในใจของฉันออกไป
ฉันเริ่มกังวลว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับนุ้ย ถ้าพรุ่งนี้นุ้ยยังไม่ติดต่อมา..ฉันก็ว่าจะลองไปหาเธอที่ออฟฟิศดูฉันพยายามไม่คิดมาก แล้วกลับมาสนใจงานที่กองอยู่ตรงหน้า ฉันทำงานไปเรื่อยๆๆ จนได้ยินเสียงหัวเราะในรายการทีวีดังขึ้น พร้อมกับเสียงไลน์จากมือถือของฉัน
Nuizz: รายการโปรดมาแล้วไม่ดูหรอ?
ฉันรีบหันไปทางทีวีและพบว่ามันเป็นรายการตลกที่ฉันชอบดูจริงๆ ฉันสงสัยว่านุ้ยอยู่ที่ไหน นุ้ยอาจจะดูรายการนี้อยู่ที่ใดที่หนึ่งแต่เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้ดูอยู่ด้วยตอนนี้ ฉันสังหรณ์ใจประหลาดๆแต่ไม่กล้าคิดไปมากกว่านั้น
ฉันส่งไลน์กลับไป MJ: แกเล่นอะไรของแก!!!แกรู้ได้ไง แกอยู่ไหนเนี่ย???
ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะดูทีวีต่อแล้วจึงรีบเดินไปปิด หลังจากที่ภาพพิธีกรรายการหายไป จอดำของทีวีที่ถูกปิดแล้ว กลับสะท้อนภาพเงาของคนที่นั่งอยู่บนเตียง "เฮ้ย" ฉันตกใจจนต้องส่งเสียงร้องออกมา
ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นคืออะไรแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะหันหลังกลับไปมอง หัวใจของฉันเต้นแรงพอๆกับตัวฉันที่สั่นไม่หยุดแล้วเสียงไลน์ก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ ฉันค่อยๆพลิกมือถือที่อยู่ในมือขึ้นมาอ่าน พร้อมๆกับที่คอยระวังเงาด้านหลัง
Nuizz: ก็อยู่ข้างหลังแกนี่ไง
ฉันเหมือนถูกพรากลมหายใจไปชั่วขณะ เงาสะท้อนบนทีวีเริ่มขยับแต่สมองสั่งการฉันนิ่งเฉยไร้ความรู้สึก
ร่างนุ้ยค่อยๆคลานจากหัวเตียงมาหาฉัน มันผิดรูปผิดร่างอย่างเห็นได้ชัด คอนุ้ยเอียงหลุดจากจากบ่าแขนขาหักงอ ฉันอยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกลที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้ มือของนุ้ยค่อยๆเคลื่อนมาวางบนบ่ากลิ่นเลือดกระจายคละคุ้งไปทั่ว
มือนั้นค่อยๆดันไหล่ของฉันให้หันมาเผชิญหน้า วินาทีนั้นเองฉันรวบรวมกำลังทั้งหมดวิ่งออกนอกห้องไป
ลิฟท์เปิดรออยู่แล้ว แต่มันไม่ยอมปิดเสียงสัญญาณ น้ำหนักเกินร้องดังโหยหวนเหมือนเสียงคนจะขาดใจฉันขวัญผวาถึงขีดสุดรีบกดโทรศัทพ์หาเพื่อนแต่ไม่มีใครรับ ระหว่างที่ระแวงว่านุ้ยจะตามออกมา จู่ๆเสียงเรียกเข้ามือถือที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น ฉันดีใจแล้วเปลี่ยนเป็นตกใจในฉับพลัน....
มันไม่ใช่เสียงมือถือของฉัน แต่เป็นเสียงเรียกเข้าของนุ้ย!!!!
ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูและพบว่าฉันเองกำลังโทรออกหานุ้ย!!!!
เสียงเรียกเข้าดังมาจากด้านบนของตัวลิฟท์ ด้วยใจกล้าๆกลัวๆแต่ความอยากรู้มีมากกว่า ฉันจึงค่อยๆเปิดช่องด้านบนของลิฟท์ออก แล้วยืดตัวขึ้นดูก็พบร่างเพื่อนสาวนอนตายอยู่บนลิฟท์ ตาเหลือกถลน อ้าปากค้าง คอและลำตัวบิดเบี้ยวในมือยังกำโทรศัพท์ค้างไว้แน่น
ฉันกรี้ดและหมดสติไปในที่สุด.....
ฉันเพิ่งมารู้ความจริงภายหลังว่า...นุ้ยโกหกฉัน เธอกำลังคบหากับชายที่แต่งงานแล้ว เขาเช่าคอนโดให้เธออยู่อย่างลับๆเพื่อที่จะได้ไปมาหากันสะดวก แต่ในที่สุดภรรยาหลวงของฝ่ายชายก็จับได้ เพราะนุ้ยส่งคลิปที่เธอและเขาแอบมีความสัมพันธ์กันไปให้ เพื่อหวังจะได้ครอบครองเขาแต่เพียงผู้เดียว ชายคนนั้นจึงตามมาเอาเรื่องนุ้ยถึงที่หอ ทั้งคู่ขึ้นไปตกลงทำความเข้าใจกันที่ดาดฟ้าแต่เรื่องกลับเลยเถิด จนเขาพลั้งมือผลักนุ้ยตกช่องลิฟท์ที่กำลังซ่อมอยู่
แต่นุ้ยคงไม่รู้ตัวว่าได้จากโลกนี้ไปแล้ว เธอจึงกลับมาหาฉันที่ห้องและใช้ชีวิตอย่างปกติ!!!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in