1

ครั้งแรกที่ผมเจออูม่านั้น ผมไม่ได้คิดว่าเธอเป็นอะไรอื่นมากไปกว่าผู้หญิงร่างเล็ก บอบบาง และ -- ถ้าผมอ่านข้อมูลจากหน้าจอรายงานไม่ผิด -- เป็นคนสำคัญขององค์กรในตอนนี้   และนั่นอาจจะเป็นจุดที่ทำให้ผมสนใจมองรูปภาพเล็กๆตรงมุมขวาบนของกระดาษรายงานตรงหน้า ใช่ -- ผมนึกในขณะที่จ้องมองดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น -- เธอไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าผู้หญิงผอมบางคนหนึ่งจริงๆ

ถ้าเช่นนั้นผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้จะมาเป็นคนสำคัญขององค์กรได้อย่างไรกัน

ผมถามตนเอง ก่อนที่จะสั่งปิดแฟ้มรายงานผ่านรหัสชุดตัวเลข กระดาษรายงานบนหน้าจอหายวับไปพร้อมกับดวงตาสีน้ำตาลของหญิงที่ชื่ออูม่า จากนั้นทุกอย่างก็ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของชายคนหนึ่ง ข้างๆใบหน้าที่นิ่งสนิทนั้นมีตัวอักษรเรืองแสงสีฟ้าขึ้นเป็นคำว่า ‘สายเรียกเข้าจากหัวหน้า’

ผมควรจะเลือกรับสายนั่นไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงกิ๊งที่ดังขึ้น แล้วประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี

ผมกะพริบตา -- สายเรียกเข้าบนหน้าจอจางหายไป -- ผมกะพริบตาอีกครั้ง เพื่อปรับให้หน้าจอกลับมาชัดเจนเป็นปกติ 

ตอนนั้นเองที่ผมมองเห็นร่างของชายสองคนยืนอยู่ภายในห้อง

ทุกคนต่างมองมาทางผมด้วยสีหน้าที่นิ่งสนิท แผ่นหลังยืดตรง สองมือไพล่หลัง และต่างแต่งกายด้วยชุดที่ตัดเย็บปราณีต หัวหน้าผมอยู่ในชุดสูทดำเหมือนกันกับผม ในขณะที่ชายแปลกหน้าอีกคนหนึ่งกลับแต่งกายด้วยชุดที่ผมไม่เคยเห็นในอาคารแห่งนี้ มันดูคล้ายกิโมโนสีน้ำเงินเข้ม แต่ยังดูคล้ายสูทอยู่ในที ทำให้บุคลิกเขาดูอันตราย และไม่น่าเข้าใกล้เท่าไหร่นัก

พวกเขารอผมอยู่นานแล้ว -- ผมประมวลจากดวงตาสีฟ้าของทั้งสองที่จ้องตรงมา ก่อนที่จะก้าวออกไปหาพวกเขา -- ไม่ได้ยินอะไร นอกจากเสียงฝีเท้าตนเองที่ดังก้องกังวาลไปทั่วห้องสีขาวสว่างแห่งนี้ นั่นหมายความว่าไม่มีใครนอกจากเราทั้งสาม และหมายความว่าไม่มีใครรู้เรื่องภารกิจที่เรียกตัวผมมาในวันนี้

พวกเขารอจนกระทั่งผมเดินเข้ามาในระยะที่ใกล้พอ จึงเริ่มพูดธุระ

“คุณคือนักสืบที่มีชื่อของแผนกนี้สินะ” ชายในชุดกิโมโนคนนั้นถามขึ้น ดวงตาสีฟ้าจ้องมองมาอย่างพิจารณา “เรายังไม่เคยพบกัน”

“นี่คือรองหัวหน้าขององค์กรเรา” หัวหน้าแผนกสืบสวนของผมพูดขึ้น

ผมจึงแนะนำตัวเองไป

“อูม่าอยู่ในห้องนี้” หัวหน้าของผมพูดต่อไป หันใบหน้าตนไปทางหน้าต่างบานใหญ่ ที่ใสสะอาดจนสามารถมองทะลุไปยังอีกฝั่งได้อย่างชัดเจน 

ผมมองตามไป แล้วก็เห็นอูม่านั่งอยู่ในห้องนั้นในชุดผ้าฝ้ายสีขาว เธอประสานสองมือวางไว้บนโต๊ะ และหลุบตามองมันนิ่ง

ผมมองเธอ ก่อนจะหันมายังหัวหน้าตนเอง “เธอสวมชุดผ้าฝ้าย” ผมบอกสั้นๆ

หัวหน้าและชายในชุดกิโมโนหันมาทางผม “ใช่” หัวหน้าตอบ “เธอสวมแค่ชุดผ้าฝ้าย”

ผมคงนิ่งไปนานเสี้ยวของเสี้ยววินาที ชายในชุดกิโมโนจึงพูดต่อว่า “เธอคือคนเดียวที่รอดมาได้” จากนั้นจึงหมุนตัวมาทางผม มือยังคงไพล่หลังนิ่ง “ดึงข้อมูลมาจากเธอ ก่อนที่เธอจะไม่จำเป็นอีกต่อไป”

จากนั้นพวกเขาก็ออกเดินผละออกไป

“เปิดบันทึกรายงานเอาไว้” หัวหน้าหันมาบอกผม ในขณะที่เดินผ่านร่างผมไป

ผมพยักหน้าเล็กน้อย เปิดระบบบันทึกรายงานผ่านขมับของตนเองตามคำสั่ง

ผมเฝ้ามองพวกเขาเดินเข้าลิฟต์ไป เมื่อลิฟต์เคลื่อนผ่านไป ผมจึงหมุนตัวกลับมายังกระจกบานใหญ่อีกครั้ง 

และพบว่าอูม่าได้นั่งรอผมอยู่แล้ว -- เธอนั่งเหยียดตรง มือทั้งสองยังคงสอดประสานบนโต๊ะ หากแต่ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นไม่ได้หลุบมองต่ำอีกต่อไป --

มันกำลังจ้องมองมายังผมนิ่ง ราวกับรับรู้การมาถึงของผมก็ไม่ปาน ทั้งๆที่เธอไม่ควรจะมองเห็นสิ่งใดทะลุหน้าต่างฝั่งนั้นออกมาได้