เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My First Storymissmarymoi
Quentin & Hazel 2


  • 1999, 07-21
    ครอบครัวมิลส์อยู่ที่นี่ครบหนึ่งสัปดาห์แล้ว เควนตินกับฉันก็เป็นเพื่อนมาหนึ่งสัปดาห์แล้วเหมือนกัน ฉันได้ยินพ่อแม่พูดถึงโรงเรียนกับครอบครัวมิลส์ พวกเขาจะให้เควนตินเรียนที่เดียวกับฉันแหละ ดีใจจังเลย ปีนี้เป็นปีแรกของการไปโรงเรียน ถ้าได้เรียนที่เดียวกับเควนตินละก็ มันต้องสนุกแน่ๆ เราจะได้ไปโรงเรียนพร้อมกัน นั่งเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน เล่นด้วยกัน แล้วก็กลับบ้านด้วยกัน ฉันจะรอวันที่ได้ไปโรงเรียนพร้อมกับเควนตินนะ

     อากาศยังคงร้อนตลอดทั้งสัปดาห์ ครอบครัวเกรซจึงชวนเพื่อนบ้านหลังใหม่ไปปิกนิกที่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน เพื่อเป็นการกระชับความสัมพันธ์ของสองครอบครัวให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น
     คุณนายจากทั้งสองบ้านตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารกันที่บ้านเกรซ พวกเธอผลัดกันแลกเปลี่ยนความรู้ในครัวกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่สุภาพบุรุษทั้งสองบ้านก็นั่งจิบกาแฟพูดคุยกันอย่างเป็นกันเองมากขึ้น ภายในบ้านเกรซที่ห้องนั่งเล่นอยู่ติดกันกับห้องครัว ไม่มีอะไรจะอบอุ่นไปมากกว่านี้แล้ว

    "โอ้โห! เฮเซล เธอสะสมของพวกนี้ด้วยหรอเนี่ย?!" เควนตินหมายถึงสมุดสะสมแสตมป์ เมื่อเด็กชายเปิดดู เขาก็พบว่ามีแสตมป์เก่าๆ ตั้งแต่พวกเขายังไม่เกิดด้วยซ้ำ เก่าสุดที่เควนตินเห็นในสมุดเล่มนี้ก็ปี 1943

    "ใช่ นายก็สนใจมันหรอ?" เฮเซลถามกลับอย่างดีใจ น้อยนักที่เด็กวัยเดียวกันกับเธอจะสนใจอะไรแบบนี้ พวกเขาสนใจเกมกดกันมากกว่า

    "อยู่แล้ว! เธอไปหาพวกมันมาจากไหนกันน่ะ?" เควนตินยังคงก้มหน้ามองเหล่าแสตมป์ที่ติดเรียงรายอย่างเป็นระเบียบต่อไป เขาเผยรอยยิ้มน่ารักออกมาเมื่อพลิกหน้ากระดาษแต่ละหน้า

    "ลุงเออร์วิน บุรุษไปรษณีย์ให้ฉันมา พ่อบอกว่าแสตมป์พวกนี้เริ่มหายากเข้าทุกวันแล้ว สะสมไว้จะดีกว่า" เฮเซลตอบพลางพลิกหน้ากระดาษไปยังหน้าล่าสุด "แสตมป์รุ่นนี้ ลุงเออร์วินบอกว่า พอปีหน้าเนี่ย เขาจะเลิกผลิตแล้ว มันเป็นรุ่นที่สวยที่สุดเลยนะ นายว่ามั้ย?" เฮเซลชี้ไปที่แสตมป์รูปดอกกุหลาบสีส้ม

    "อื้อ! ฉันอยากได้มันบ้างจัง" ท้ายประโยคเด็กชายพูดเสียงเบาลง แต่เพราะอยู่ด้วยกันสองคน เฮเซลจึงได้ยินสิ่งที่เควนตินพูด เด็กหญิงเม้มปากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

    "นายเอาไปสิ" เฮเซลชี้ไปที่แสตมป์ดวงนั้น เควนตินเงยหน้ามองเด็กหญิงอย่างงงๆ "นายเอามันไปได้นะ"

    "ไม่ได้หรอก มันเป็นของเธอ" เควนตินปฏิเสธแม้ว่าเขาเองก็อยากได้ เฮเซลหัวเราะคิกคัก ก่อนจะใช้บรรทัดแงะเอาแสตมป์ดวงนั้นออกจากหน้ากระดาษอย่างระมัดระวัง

    "เอาไปสิ ฉันให้ ถือว่าเป็นของขวัญชิ้นแรกสำหรับมิตรภาพของเรา" เฮเซลวางแสตมป์ดวงนั้นลงบนมือของเควนติน รอยยิ้มสดใสของเฮเซลทำให้เควนตินไม่กล้าปฏิเสธแสตมป์ในมืออีกต่อไป เด็กชายพับแสตมป์ดวงนั้นเก็บใส่ในกระเป๋าเสื้อ

    "ลงมาได้แล้วเด็กๆ เราจะไปกันแล้ว" เสียงคุณนายเกรซดังขึ้นมาจากด้านล่าง เฮเซลเก็บสมุดสะสมแสตมป์ไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำการบ้านของเธอ ก่อนจะจูงมือเควนตินให้ตามมา

    "ไปกันเถอะเควนติน ปิกนิกต้องสนุกแน่" เฮเซลยิ้มให้เควนตินอีกครั้ง

    "อื้ม! ขอบคุณนะเฮเซล" เควนตินยิ้มตอบอย่างอายๆ 


    1999, 07-21
     ปิกนิกสนุกมาก ฉันเพิ่งรู้ว่าเควนตินกลัวหนอน เขาวิ่งหนีมันด้วยแหละ วันนี้ฉันต้องเสียแสตมป์กุหลาบส้มให้เควนตินล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันให้เขาไปเพราะว่ามันเป็นของขวัญแด่มิตรภาพของเราล่ะ ฉันคิดว่าเขาต้องมีความสุขมากแน่ๆ 
    ป.ล. คุณนายมิลส์ให้ฉันเรียกเธอว่าป้ามาร์จด้วยแหละ
    ป.ล.2. เจ้าแมวเหมียวที่สวนสาธารณะน่าสงสารมากๆเลย ฉันอยากเอามันมาเลี้ยง แต่มันหนีไปซะก่อน
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in