วันหนึ่งในเดือนกุมภาพันธ์

แกร่ก แกร่ก

แกร่กๆๆๆ

แต๊ก

เสียงแป้นพิมพ์ดังไม่เป็นจังหวะ เงียบหายบ้างเป็นบางครั้งเมื่อผู้ใช้งานสลับไปเลื่อน mouse pad ขึ้นลง ไถผ่านหน้าเว็บเพจไปเรื่อยๆ ระลึกเวลาที่แน่ชัดหรือรายละเอียดแวดล้อมอื่นไม่ได้เท่าไหร่ แต่ที่จำขึ้นใจคือความรู้สึกของมนุษย์ปลาซิวคนหนึ่งที่กำลังกังวลมากๆ กับสถานการณ์ชีวิตในช่วงนั้น

มนุษย์ปลาซิวเป็นนักศึกษา เรียนอยู่ในคณะเกี่ยวกับภาษาที่มหาลัยแห่งหนึ่ง เทอมนี้ (หรือก็คือเทอมที่ผ่านมา ณ ขณะที่กำลังเขียน) ปลาซิวอยู่ปีสามเทอมสอง และการอยู่ปีสาม -- และเทอมสอง -- นั่นหมายถึงว่าฤดูร้อนที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้ ปลาซิวจะต้องออกฝึกงาน วิชาฝึกงานเป็นวิชาบังคับของเอกที่ทุกคนต้องลง และนั่นก็ถือเป็นจุดเริ่มต้นของความปวดหัวและหายนะที่ตามมาหลังจากนั้น

เพราะการหาที่ฝึกงานท่ามกลางวิกฤติโควิด 19 (และรัดบานส้นตี*) แม่งเป็นอะไรที่ยากยิ่งกว่าการปอกกล้วยเข้าปากจริงๆ

ในทางอุดมคติ การหาที่ฝึกงานจะเริ่มตั้งแต่ช่วงปิดเทอมหนึ่ง อาจารย์จะเริ่มเปรยๆ กับนักศึกษาที่เพิ่งฟื้นร่างจากไฟนอลไม่นานว่าเนี่ยๆ ยูควรมองหาสถานที่ที่จะไปฝากตัวและหัวใจช่วงปิดเทอมใหญ่ได้แล้วนะ พร้อมกับปาลิสต์รายชื่อสถานที่ฝึกงานที่พี่รุ่นก่อนๆ เคยไปฝึกมาให้ดูเป็นแซมเปิ้ล มันก็คงจะราบรื่นและไม่ยากเย็นอะไรหากว่าทุกอย่างมันปกติ การเรียนภาษามามันไปได้หลายสายอยู่แล้ว จะกระทรวง ทบวง กรม โรงเรียน โรงแรม สนามบิน สำนักพิมพ์ ห้องสมุด หรือแม้แต่คาเฟ่ ร้านอาหารก็ตาม

แต่อย่างที่เกริ่นไป ว่าสถานการณ์ในประเทศไทยมันรุนแรงเหลือเกิน ธุรกิจน้อยใหญ่พากันเก็บตัวเงียบและรัดเข็มขัดแน่น คนในก็ขยันเชิญออก คนนอกก็กันไม่ให้เข้าสุดฤทธิ์ พนักงานประจำยังโดนเลย์ออฟกันเป็นว่าเล่น แล้วเด็กฝึกงานโง่ๆ (อย่างฉัน) จะไปหวังอะไร

บริษัทหลายที่ปฏิเสธไม่รับนักศึกษาฝึกงาน และนั่นเป็นสาเหตุปัจจัยที่หนึ่งของความเครียดในตอนนั้น เพราะการที่บริษัทเลือกเซย์โน นั่นหมายความว่าตัวเลือกในการหาที่ฝึกงานจะน้อยลง

ปัจจัยที่สองเชื่อมโยงโดยตรงกับอุปนิสัยพื้นฐานและความสามารถ ปลาซิวเป็นมนุษย์อินโทรเวิร์ทที่เกลียดการเข้าสังคมและไม่ชอบทำความรู้จักกับสิ่งใหม่ๆ ไม่ชอบการต้องสื่อสารกับใครเพราะพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง และจะอึดอัดเมื่อต้องเจอกับสภาพแวดล้อมใดๆ ก็ตามที่แปลกหูแปลกตา บวกกับความรู้ที่ร่ำเรียนซึ่งส่วนใหญ่จะคืนอาจารย์หลังจบคาบทุกครั้งแล้ว ยิ่งทำให้การเฟ้นหาสถานที่มันตีวงแคบ (และยาก) ยิ่งกว่าเดิมอีก

ปัจจัยสุดท้ายเหมือนจะไม่ค่อยสำคัญ แต่เป็นสิ่งที่ทำให้ไอ้สองปัจจัยแรกแทบจะไร้ค่าไร้ความหมายไปเลย (เอ้า แล้วพูดมาตั้งเยอะ อะไรวะเนี่ย) ล้อเล่น คือมันเป็นความชอบและความเนิร์ดส่วนตัวที่เพิ่งค้นพบว่าตัวเองอินมากๆ เอาก็ตอนโต ที่ช่วยส่งเสริมให้การตัดสินใจมันมีน้ำหนักขึ้นมากจนกลายเป็น final decision

ตอนเด็กๆ ปลาซิวเป็นคนชอบอ่านหนังสือ และพอโตขึ้น ก็เป็นคนที่ชอบเขียนหนังสือ

ก็เลยคิดว่าชีวิตนี้อยากจะลองทำอะไรที่ได้เขียน หรือเกี่ยวกับหนังสือดู

สุดท้าย หวยก็เลยมาออกที่ "สื่อสิ่งพิมพ์"

ไม่มีที่ฝึกงาน ไม่ฝึกงานก็ไม่จบ ไม่จบก็ต้องเรียนต่ออีกปี ไม่ก็ต้องไปฝึกงานพร้อมน้องๆ ปีหน้า

ไอ้เหี้ย ชีวิตกู ซัฟเฟอร์ชิบหายเลย

ตัดภาพกลับมาที่ปัจจุบัน (ตะดึง *อ่านด้วยเสียงอินโทรเข้า Netflix*)

ก่อนฤดูฝึกงานจะเริ่มต้นประมาณสี่เดือน วันที่ 9 กุมภาพันธ์ที่จำได้แม่น (แม่นมาก ไปเปิดเพจดูก่อนมาเขียนเนี่ย กรั่ก) กลางดึกคืนนั้นปลาซิวใช้ชีวิตหลังเลิกเรียนไปกับการหาที่ฝึกงานเหมือนเคย หลังผิดหวังกับการหาที่ฝึกงานครั้งที่ร้อยจนเกือบถอดใจว่าเฮ้ย งั้นฝึกที่ไหนก็ได้มะ ยื่นๆ ไป ไม่ต้องไปเรื่องมากอยากทำนู่นทำนี่แล้ว ปลาซิวไถหน้าเฟซบุ๊ก เว็บ JobThai LinkedIn สลับกับหน้าเรซูเม่ที่ออกแบบอย่างกากๆ ด้วยตัวเอง เข้าเพจนั้นออกเพจนี้ ดูว่าเผื่อจะมีอัพเดทอะไร ทุกอย่างเงียบสงบ ปลาซิวกดรีเฟรชหน้าเว็บอีกครั้งของวัน

ทว่าวันนั้น ปาฏิหาริย์ได้เกิดขึ้น

โพสต์จากเพจสำนักพิมพ์ที่เคยกดถูกใจไว้เมื่อปีมะโว้เด้งขึ้นมาในฟีด ข้อความยาวๆ ไม่โดดเด่นเท่าภาพกราฟิกเขียวๆ ที่มีตัวอักษรภาษาปะกิดตัวโตๆ แปะไว้ว่า "We're looking for interns"

โพสต์นั้นเป็นโพสต์จากสำนักพิมพ์ปลาส้ม สำนักพิมพ์หนังสือที่ปลาซิวเคยอ่านสามเล่มถ้วนทั้งชีวิต

กรี๊ด ปลาส้มรับนักศึกษาฝึกงาน! ปลาส้มรับนักศึกษาฝึกงาน!!!

(กระโดดโลดเต้นดีใจจนกระแป๋งสั่น)

เฮ้ย เธอมาได้ทันเวลาพอดีอย่างกับรู้ใจ พรหมลิขิตบันดาลชักพาให้มาพบกันทันใดมากๆ ตอนนั้นคือโคตรมีความสุข ถึงจะยังไม่อ่านแม้แต่ดีเทลการสมัครก็เหอะนะ แต่คืออย่างน้อยก็มี choice ให้ลุ้นเพิ่มละหนึ่งไง หลังให้เวลาตัวเองดี๊ด๊าช่วงสั้นๆ ปลาซิวหายซึมและคลิกอ่านอย่างไม่รีรอ โจทย์ไม่มีอะไรมาก ก็แค่เขียนเล่าเหตุผลที่อยากฝึกแล้วก็แนบเรซูเม่ไปด้วย โอเค นัมเบอร์วัน ปลาซิวกด copy email เก็บไว้แล้วก็ไปนั่งเขียนอีเมลในคืนนั้นเลย

แต่ว่ามันเขียนไม่ออก แหะๆ ไอ้โจทย์ที่บอกว่าไม่มีอะไร แม่ง เสือกเป็นสิ่งที่ยากเฉ๊ย

เป็นความจริงที่บอกเล่าความจริงและความเห็นส่วนตัวประมาณหนึ่ง ปรุงแต่งไม่เยอะและไม่ลืมใส่ความเป็นตัวเองลงไป

เพราะสำหรับปลาซิว ปลาส้มน่าจะเป็นสถานที่แบบนั้น แบบที่แม้จะแตกต่าง แต่ก็เป็นตัวเองอย่างสบายใจได้

คำตอบสามข้อสั้นๆ ปิดท้ายด้วยการทิ้งเบอร์โทรและอีเมลสำหรับการติดต่อกลับ ไม่ลืมขอบคุณตามฉบับหญิงไทยใจงาม พร้อมแนบไฟล์เรซูเม่และพอร์ตไปด้วย เกือบห้าทุ่มแล้ว แต่ยังไม่กล้ากดส่ง ความลังเลเฮือกสุดท้ายรั้งให้มือไม่ขยับเข้าใกล้ปุ่ม send ซะที ปลาซิวเข้าไปแก้ไฟล์เรซูเม่รอบสุดท้าย ขยับตัวอักษรให้มันตรงกันกว่าเดิมนิดหน่อยและถอนหายใจใส่พื้นที่ว่างบนหน้ากระดาษหนึ่งที เออ ส่งเถอะ ส่งไป ไม่ต้องกลัว ปลอบใจตัวเองเสร็จก็กลับไปหน้าเดิมบนเมล ตรวจสอบความเรียบร้อยให้แน่ใจอีกครั้ง และเหลือบมองนาฬิกา

23.23

โอเค

*Message sent*