จริงๆแล้วผมไม่ใช่คนติดหวาน หรือชอบกินของหวานเลย ผมชอบกลิ่นและรสชาติขมของกาแฟและดาร์กช็อกโกแลตซะมากกว่า แต่ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในร้านคาเฟ่รสชาติหอมหวนไปด้วยเนย สตอร์เบอรรี่ ช็อกโกแลต และกาแฟ ซึ่งบรรยากาศก็ไม่เลวเลย

"นายชอบกินของหวานหรอ?" ผมตัดสินใจถามผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผม

"อืมมม... ขึ้นอยู่กับว่า คุณให้คำจำกัดความมันยังไงมากกว่า"

"หมายความว่ายังไง"

"สำหรับผม ทุกอย่างที่ผมเสพติดรสชาติ ผมมักจะเรียกมันว่าของหวาน ไม่ว่าจะเค้กสตอร์เบอรรี่ข้างหน้านี่ หรือกาแฟแก้วนี้... คุณหล่ะ?? มีของหวานที่คุณชอบไหม" ถ้าเขาจำกัดความว่า ของหวาน คือ ของที่ผมติดรสชาติ ผมว่าผมก็พอจะนึกออกนะว่า รสชาติหวานของผมมันเป็นแบบไหน

"อืม.. มีสิ" เขามองหน้าผม เหมือนอยากจะถามต่อว่า มันคืออะไร แต่ผมเมินหน้าหนีเขาไปมองด้านนอกซะก่อน เป็นการตัดบทสนทนา และเขาก็ไม่ได้เซ้าซี้ที่จะถามอะไรต่อ

ผมขับรถไปส่งเขาที่บ้าน ก่อนเปิดประตูลงจากรถเขายื่นช็อกโกแลตบาร์ยี่ห้อดังมาให้ผม 

"ผมว่าผมรู้นะว่า ของหวานของคุณคืออะไร" ผมมองช็อกโกแลตบาร์และมองหน้าเขา สลับไปมา

"ผิดแล้ว ของหวานของผมไม่ใช่ดาร์กช็อกโกแลตซักหน่อย" เขาดูตกใจเล็กน้อยที่ผมไม่ยอมรับช็อกโกแลตจากเขา และสีหน้าเขาก็แทนที่ด้วยความสงสัย

"ผมคิดว่าคุณชอบดาร์กช็อกโกแลตซะอีก" เขาดูผิดหวังเล็กๆ ซึ่งมันก็น่าเอ็นดูดีนะ ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา มองตาเขาใกล้ๆ เขาดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรซักนิด

ผมกดริมฝีปากลงไปแนบชิดกับริมฝีปากของเขา เขาดูตกใจที่จู่ๆผมก็จูบเขา ผมก้มลงไปบดเบียดริมฝีปากนุ่มนิ่มของเขาอีกครั้ง ขบกัดริมฝีปากล่างที่ยังคงมีรสชาติของเค้กสตอร์เบอรี่หลงเหลืออยู่ ผสมปนเปไปกับกลิ่นหอมนวลๆของกาแฟ 

อืม... ใครจะบอกเขากันหล่ะ ว่าผมเสพติดของหวานรสชาตินี้ไปซะแล้ว