ก็ยังรักอยู่ แต่เป็นความรักที่ปนความขยะแขยง เพราะอะไรเดี๋ยวเล่าให้ฟัง

(เล่าในสิ่งที่รู้สึก อาจจะจริงหรือไม่จริงไม่รู้)

-ตั้งแต่คบกันมา แกก็รู้ว่าเรามีปัญหาการเรียน แต่เวลามีรุ่นน้องมาถามแก เกี่ยวกับวิชาที่เราเคยเอฟ แกก็จะบอกว่า โอ๊ยวิชากระจอก อย่างงู้นอย่างงี้ อันนี้มึงพูดเพื่ออะไรหรอ แล้วไม่คิดมั่งหรอว่ากูจะรู้สึกแย่ อ่อ ลืมไป คงจะชอบดูถูกคนอื่นมาตั้งแต่เกิด นี่ยังไม่รวมหลายๆครั้งที่ได้ยินมานะ

-เอาจริงๆเกิดมานี่มึงเคยฟังใครจริงๆมั่งไหมวะไอ่สารเลว ถ้าสมมุติกูเป็นโรคซึมเศร้า แล้วได้คนอย่างมึงมาเป็นแฟนนี่กูฆ่าตัวตายไปแล้ว มึงไม่เคยรับฟังกูจริงๆเลยซักครั้ง กูพูดยังไม่ทันจบก็พูดแทรก ยังเล่าไม่เสร็จก็มาตัดสิน วันนั้นกูบอกว่ากูป่วย มึงยังมาโทษว่าเป็นความผิดกูอีก ยังจะให้กูแก้ที่ตัวเอง ก็กูเพิ่งบอกว่ากูป่วย!! มึงได้ฟังกูมั่งไหมวะ กูถามจริงๆ 

-ที่กูมาเล่าให้มึงฟังว่ากูป่วยเนี่ยเพราะกูอยากได้คนดูแล อยากได้คนเข้าใจ กูคิดว่ามึงจะเข้าใจกูมากที่สุดแต่กูคิดผิด555555555555555555555555555555555555555555 แค่ป่วยมันก็ทุกข์มากพออยู่แล้ว ยังมาเจอคนใกล้ตัวทำแบบนี้ใส่อีก บอกตรงๆนะเสียความรู้สึกว่ะ  คุยกับหมายังดีกว่าคุยกับมึงอีก ถ้ายังคบกันอยู่ต่อไปนี้คงไม่อะไรให้ฟังอีกแล้ว 

-จากวันที่ได้บล็อคทุกอย่าง แล้วได้กลับมาคุยกัน ก็นึกว่าจะคิดอะไรได้บ้าง แต่มึงก็ยังเหมือนเดิม แล้วจะให้กูทำไง วันนี้พยายามถามแล้วว่าตกลงจะไปหาหมอเป็นเพื่อนกูไหม คำตอบที่กูได้คือความไม่แน่ใจ/ไม่เต็มใจ/คำพูดตัดบทสนทนา 555555555555555555 เสียใจจัง ก็คงจะต้องไปคนเดียวแหละ ช่างมันเหอะ ไปคนเดียวได้อยู่แล้ว เพราะต่อไปก็อาจจะต้องอยู่คนเดียว

-ว่างๆก็ไปหาจิตแพทย์บ้างนะ บางทีนิสัยแย่ๆแบบนี้หมอเขาอาจจะมียารักษา

ย้ำว่าข้อความนี้ไม่ได้สติในการพิมพ์ พิมพ์ไปร้องไห้ไป สมเพชตัวเองไป แต่มันก็เป็นคำพูดที่อยู่ในใจ จริงๆไม่ได้คิดจะด่าเลย เพราะฉะนั้นอย่าเสียใจ ก็ไม่รู้ต้องเลิกกันไหมในอนาคต แต่ก็อยากให้แก้ไข เผื่อผู้หญิงคนนั้นจะได้ไม่ต้องมาเจอแบบนี้