"ไม่มีรถสักคัน ทำไมเราไม่โทรหาขจรให้ออกมารับ"
"ขจรไม่มีมือถือสักหน่อย"
ก็จริง ขจรมันไม่ต้องใช้มือถือมันคงไม่ซื้อหรอก เราเดินมาไกลแล้วหลังจากที่รถของคุณลุงที่เราโบกมาจอดทิ้งพวกเราไว้แถวนี้
"เดินไปอีกหน่อยก็ถึงละหนูเอ้ย"
ลุงจากไปพร้อมโบกมือลา ผ่านมาจะชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นอะไรเลย บ้านสักหลังยังไม่มี 
"วิ่งกันเถอะ"
"ทำไมต้องวิ่ง"
"จับมือกันวิ่งเถอะ"
เธอจับมือผม เราวิ่งไปแบบไม่มีจุดหมายอะไรลมพัดแรงมาก เราวิ่งเหมือนเราจะแข่งกับใครอยู่ 
วิ่งจนเหนื่อยอ่อนจนเจอคุณยายขายแตงโมอยู่ริมถนน คุณยายยิ้มคุณยายใส่เสื้อ forever ของสมเกียรติ 
"คุณยายรู้จักขจรไหมคะ หนูมาหาเค้าแต่ไม่เจอบ้านเค้าสักที"

"กินแตงโมก่อนสิ"

เรานั่งช่วยยายขายแตงโม จนค่ำไม่เจอขจรแต่ได้แตงโมมาสองลูกด้วยความเอ็นดูของคุณยายพอค่ำแล้วถนนเส้นนี้ก็สวยด้วยไฟถนน มีเสียงจิ้งหรีดร้องเพลง ข้างทางมีปั๊มน้ำมันร้าง 
"เราควรนอนด้วยกันที่นี่"
ผมไม่เถียงเธอหรอกจะบ้าหรอให้เดินต่อได้ไง เหนื่อยจะแย่ 
เรานอนแบบเงียบๆเธอหลับไวมาก ผมเปิดเทปฟังTaxi  เอาจริงๆอยู่ใกล้เธอแบบนี้ก็อุ่นแล้วอาจจะดีก็ได้ที่ขจรหายไปจากแผนที่โลก เพราะมันไม่แคร์อะไรอยู่แล้ว