ถ้าไม่มีอะไรผมมักจะมองข้ามไปเสมอด้วยความที่เป็นคนพัทลุง บ้านใกล้เรือนเคียง

เลยมักคิดว่าที่นี่ไม่ค่อยมีอะไรจนผมได้พบกับเธอ ทำให้สายตาของผมมองที่นี่เปลี่ยนไป

เธอเพิ่งเรียนจบหมาดๆจากรั้วศรีตรัง

เราคุยกันมาสักระยะหนึ่งเธอเลยชวนผมมาเที่ยวหาดใหญ่

ผมลังเลอยู่พักหนึ่งเพราะคิดว่าคงไม่มีอะไร และไม่ชอบนั่งรถตู้เป็นการส่วนตัว

แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อความคิดถึงจึงนั่งรถตู้มาหา

เธอขี่มอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีส้มมารับผมหน้าโรงพยาบาล

ที่ซึ่งเป็นทั้งมหาวิทยาลัย และ โรงพยาบาลในที่เดียวกัน

ผมเคยมาหาหมอที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อตอนมัธยมต้นมาตรวจฟัน และอุดฟันนิดหน่อย

นับแต่นั้นมาก็ไม่ค่อยได้มาหาดใหญ่เลย
ผู้ป่วยหลายรายและญาติเดินผ่านผมไปบางคนมีเฝือกที่แขน มีไม้เท้าค้ำ ยืนริมฟุตปาธเพื่อรอขึ้นรถกลับบ้าน

ผมนั่งรอเธออยู่ที่ม้านั่งสีน้ำตาลบนฟุตปาธ รอไม่กี่อึดใจเธอก็มารับ

พร้อมกับรอยยิ้มอันแสนสดใสเหมือนในรูปโปรไฟล์เฟสบุ๊ก

ผมซ้อนท้ายเธอออกสู่ถนนหลัก เมืองหาดใหญ่รถค่อนข้างแน่นขนัด
เธอขับเลี้ยวไปตามซอกซอย ก่อนจะมาออกหลังมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นหอพักที่เธอพักอยู่

หอพักแทรกตัวอยู่หลังร้านรวงและคาเฟ่

ตลอดข้างทางมีแต่ ร้านน้ำชา ร้านน้ำชา และ ร้านน้ำชา

สงสัยคนที่นี่กินน้ำชาเป็นอาหารหลัก เพราะขับไปทางไหนก็มีแต่ร้านน้ำชา

สงสัยคืนนี้ต้องมาลองกินน้ำชาที่นี่แล้วล่ะ

หลังจากนำของไปเก็บที่พัก เราก็ออกเดินทางเที่ยวเมืองหาดใหญ่

หาดใหญ่เป็นเมืองที่มีไฟแดงเกือบทุกสี่แยก และไฟแดงมักจะเริ่มต้นที่ 99

เธอบ่นว่าผมเป็นตัวซวย ผ่านเส้นไหนก็ติดไฟแดงตลอด

จริงๆมันก็ดีแหละ ทำให้ผมได้ใกล้ชิดเธอมากยิ่งขึ้น

เธอพาผมขับรถมายังวัดฉื่อฉาง จอดรถไว้ริมกำแพงวัด

เราเดินถ่ายรูปเล่นกัน ผมเอากล้องฟิล์มมาด้วย

เธอบอกวัดนี้สร้างตั้งแต่เธอยังเรียนมัธยมจนป่านนี้ยังสร้างไม่เสร็จเลย

ผมแหงนหน้ามองหลังคาวัด เห็นนั่งร้านมีคนงานทำงานอยู่หนึ่งคนส่วนอีกคนผสมปูนอยู่ข้างล่าง

คงจะจริงอย่างที่เธอว่า "กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว วัดฉื่อฉางก็เช่นกัน"

วัดฉื่อฉางเป็นวัดจีน มีเจดีย์สีขาวสลักอักษรจีนหลังคากระเบื้องสีส้มอ่อน

ตั้งอยู่มุมสี่แยกพอดีแยกนั้นจึงได้ชื่อว่า "แยกฉื่อฉาง"

รวมๆแล้วเป็นวัดที่สวยสดงดงาม หากสร้างเสร็จจะสวยกว่านี้แน่ๆ
ผมจำได้สมัยมัธยมปลาย เคยมาเล่นสงกรานต์ที่หาดใหญ่

แต่ที่นี่เขาเล่นสงกรานต์กลางคืนกัน เลยเรียกกันว่า "มิดไนท์หาดใหญ่"

ผมเช่าห้องพักตรงข้ามวัดฉื่อฉาง ตอนนั้นวัดก็ยังสร้างไม่เสร็จ

ผ่านไปห้าหกปี กลับมาเยี่ยมที่นี่อีกครั้ง วัดก็ยังสร้างไม่เสร็จอยู่ดี

หากวันไหนสร้างเสร็จผมจะกลับมาเยี่ยมอีกครั้งแน่นอน

เราเดินกันมาเรื่อยๆจนถึงตลาดกิมหยง

ย่านจับจ่ายสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในหาดใหญ่ มีของนำเข้าและขึ้นชื่อจากมาเลเซียและอินโดนีเซียมาขายเช่น เกาลัด , หัวครก (เม็ดมะม่วงหิมพานต์) , ผลไม้อบแห้ง , รวมไปถึงเสื้อผ้าและเครื่องใช้ไฟฟ้า

แม่ค้าแม่ขายเรียงรายเต็มฟุตปาธ ผู้คนหลากเชื้อชาติเดินกันเต็มถนน

เราถ่ายรูปกันหลายรูป ถ่ายกับตึกบ้าง ถนนบ้าง เซลฟี่บ้าง ถ่ายด้วยกันบ้าง

ย่านนี้ค่อนข้างคึกคัก ถึงแม้อากาศจะร้อนอบอ้าว

แต่นักท่องเที่ยวก็ยังออกจากที่พักมาเที่ยว มาซื้อของใช้ของกิน

"ถ้าจะเที่ยวก็อย่ากลัวแดด" เธอบอกไว้

เดินมาสักพักก็เริ่มหิว เราเลยแวะกินร้านอาหารมุสลิมกัน

ในร้านมีนักท่องเที่ยวมาเลเซียนั่งกันเต็มโต๊ะ เราเลยนั่งโต๊ะตัวหน้าสุดที่ว่างอยู่

เมนูประจำที่มีทุกร้านก็น่าจะเป็น "ซุปเนื้อกับข้าวไข่เจียว"เราสั่งเมนูนี้

และเพิ่มไก่ทอดหาดใหญ่อีกหนึ่งจาน หากมาหาดใหญ่แล้วไม่ได้กินไก่ทอดก็เหมือนมาไม่ถึงนั่นแหละ

อาหารมาเสริฟเราก็ทานกันอย่างเอร็ดอร่อยซุปเนื้อร้อนๆ ใส่หอมเจียวกรอบๆ

ทานกับไข่เจียว ส่วนไก่ทอดหาดใหญ่ก็ทอดจนกรอบ ชุ่มน้ำมันนิดหน่อย

เป็นมื้อหนึ่งที่อร่อยและยากที่จะลืมเลือนเสียจริงๆ

หลังจ่ายเงินเสร็จเราก็เดินย้อนกลับทางเดิมเนื่องจากจอดรถไว้หน้าวัดฉื่อฉาง

จึงทำให้ต้องเดินกลับเป็นระยะทางประมาณ 2 กิโลกว่าๆ

ระหว่างทางก็ซื้อไอติมโบราณ ผลไม้ เดินกินกันมาเรื่อยๆเดินมาถึงรถเล่นเอาเหงื่อท่วมหลัง 

"หากาเฟอีนดื่มกัน" เธอกล่าวก่อนสวมหมวกกันน็อคและรัดสายรัดคาง"ผมซ้อนท้ายเธอมาที่ร้านแถวถนนคลองเรียน ร้านกาแฟเล็กๆติดคลินิคหมอ

Dham-má-daa คือชื่อของร้านนี้ เรียกชื่อไทยๆว่า ธรรมดา นั่นแหละ

เมื่อผลักประตูร้านเข้าไป กลิ่นกาแฟชำแรกเข้ามาอบอวลอยู่ในโพรงจมูก

บาริสต้ากล่าวทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับยื่นเมนูให้

บรรยากาศร้านเป็นร้านเล็กๆ ผนังปูนเปลือยและติดกระจกเป็นช่องๆ

ในร้านโต๊ะไม้มะฮอกกานีและเก้าอี้ไม้วางเรียงราย มีประตูไม้เชื่อมต่อกับคลินิคบนโต๊ะมีต้นแคคตัสกระถางเล็กๆวางไว้สองสามกระถาง ผมสั่งอเมริกาโน ส่วนเธอสั่งมัคคิอาโต้ พร้อมกับขนมปังครัวซองต์นมสดเธอเสพติดกาเฟอีนมากกว่าผม แต่ผมเสพติดเธอมากกว่าใครๆ

กาแฟมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมกรุ่น แอร์เย็นฉ่ำทำให้เสื้อที่เปียกแห้งเร็วขึ้น
นั่งดูรูปที่ถ่ายมาด้วยกันในกล้องมือถือภาพรอยยิ้มของสองเรา ภาพตลาดนัดกิมหยง ภาพวัดฉื่อฉางผมอัพโหลดรูปลงเฟสบุ๊ก เพื่อนหลายคนที่มาเรียนที่หาดใหญ่เข้ามาทักทาย"ไว้ว่างๆเจอกัน" ผมตอบกลับไป แต่ไม่รู้จะว่างตรงกันเมื่อไหร่ ผมได้แต่คิดในใจ

หลังจากดื่มกาแฟหมดถ้วย เธอก็ชวนผมไปกินโรตีที่หน้าหอพัก

เป็นครั้งแรกที่ผมได้กินโรตีอีกแบบหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า มะตะบะ

เป็นโรตีผสมแป้งน้ำแกงไส้มั่สมั่นไก่ กินคู่กับอาจาดแตงกวา

รสชาติแป้งนุ่มๆกับน้ำแกงเผ็ดๆกินแก้เลี่ยนกับอาจาด และซดชาร้อนๆตาม

ผมชัดจะติดใจหาดใหญ่เสียแล้วสิ

ระหว่างทางกลับหอพักฝนก็เทลงมา มวลอากาศร้อนระเหิดหาย

สายฝนชะล้างคราบเขม่าควันตามผนักตึก ก่อนเม็ดฝนจะร่วงลงสู่ท่อระบายน้ำ

ผมมาถึงหอพักเธอในสภาพเปียกปอน เราย่ำเท้าขึ้นบันไดไปชั้นแปด

เพราะหอพักเธอไม่มีลิฟต์ เราจึงทั้งหอบทั้งเปียกไปตามๆกัน
เมื่อมาถึงห้องพัก เธอโยนผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กๆให้เช็ดผม

ก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝักบัวและเสียงฟ้าฝนนอกระเบียง

ผมสำรวจห้องพักของเธอในระหว่างเช็ดผม โต๊ะญี่ปุ่นที่ได้จากการแลกแสตมป์เซเว่นวางอยู่มุมห้องหนังสือ มูราคามิ ที่เธอชอบอ่านวางกองอยู่บนโต๊ะ

เตียงนอนปูด้วยผ้าปูที่นอนสีฟ้าอ่อน

ระเบียงมีต้นไม้ที่มีที่เขี่ยบุหรี่เสียบอยู่เต็มไปหมด

แต่ไม่เห็นซองบุหรี่ ผมไม่ยักรู้ว่าเธอสูบบุหรี่ด้วย

ตอนเราจูบกันครั้งแรกก็ไม่ได้กลิ่นบุหรี่

มีแต่กลิ่นมิ้นท์ของหมากฝรั่งเดนทีน

อาจเป็นที่เขี่ยบุหรี่ของใครสักคน

อาจจะเป็นเพื่อนสาวของเธอหรือคนรักของเธอ

แต่ก็ช่างเถอะ มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรหรอก

ถึงแม้ว่าคืนนี้เราจะอยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าเราจะรักกันต่อไม่ได้ 

แต่ตอนนี้ผมก็รักหาดใหญ่ไปเสียแล้วล่ะ.