ฝันร้ายกลายกลืน                     ทุกวันฉันตื่น

สติไม่ครบสมคน

       ใครตายร้ายเลวไม่สน                  เพราะไร้ตัวตน

จึงดลโดยเดี่ยวเดียวดาย

       ตะกุยตะเกียกตะกาย                    หาสิ่งทิ้งหาย

อยู่ไหนเล่าหาไม่เห็น

       ความรักคือสิ่งจำเป็น                   (เคยคิดว่าจำเป็น)

จึงเซ่นสังเวยเคยตัว

       หลากรอยขุ่นข้องหมองมัว            ทุกที่ถ้วนทั่ว

เกลือกกลั้วสูญสิ้นกลิ่นหอม

ของควรสงวนซ้ำจำยอม            ซุกไซ้ไต่ตอม

                               ซอกซอนเต็มตามก้านใบ

                                          ฉันเคยครุ่นคิดสงสัย                  ทุกคนทำไม

                               ถึงได้ทำร้ายกันนัก

                                           ผู้ให้กำเนิดเกิดรัก                     ก็เป็นผู้ผลัก

                               ผู้ดึงทุ่มทึ้งทิ้งเหว

                                           เยียบเย็นดั่งอัคนิเปลว               ธาตุแยกแหลกเหลว

                               ก่อนรวมหลอมหล่อก่อปั้น

                                           สุมฟืนใส่ไฟใฝ่ฝัน                      ของเขาทั้งนั้น

                               ไม่ใช่ของฉันสักนิด

                                           ความรักบริสุทธิ์ปรสิต                กำซาบอาบพิษ

                               ติดตรึงตรงอกฟกช้ำ

                                           เจ็บหนักไม่ยักจดจำ                   เจียนตายซ้ำซ้ำ

                               อยู่นั่นมันดีอยู่หรือ?

                                           ท่องย้ำคำ “รัก” นี้คือ                   ร้อยหมื่นพันมือ

                               ยั้วเยี้ยเรี่ยเลื้อยเปลือยร่าง

                                           ความรักซื่อใสบอบบาง               เมื่อถูกทิ้งขว้าง

                               หัวใจจึงสร้างกำแพง

                                            ก่ออิฐถือปูนด้วยแรง                  เหล็กหนากล้าแกร่ง

                               ทาทับสีครึ้มทึมเทา

                                            ยืนหลังกำแพงแห่งเหงา             ไม่เห็นแสงเช้า

                               แสงจันทร์ตะวันใดใด

                                             พอแล้วไม่คิดคว้าไขว่                อยู่กับหัวใจ

                               อยู่กับความคิดสักครา 

                                             พนมมือคำพระปฏิมา                 สวดกุสลา

                               กรวดน้ำชักผ้าบังสุกุล