หกมีนาสองศูนย์สองศูนย์
ความสุขคือสิ่งที่ฉันไม่ควรค่าแก่การรับมัน
ทำให้ใครซักคนมีลบ ฉันคงต้องทำโทษตัวเอง
จบลงเสียที ชีวิตนี้จะไปต่อได้อีกซักเท่าไหร่
เมฆสีฟ้า กระทบกับดวงอาทิตย์สีเขียว
บลา บลา บลา ประชาธิปไตยแค่ในกระดาษ
มันเหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เหมือนเดิม และเหมือนเดิม
ถ้าต้องการ ฉันตกลง
จังหวะเวลา ฉันควบคุมไมได้
วันทุกวัน ทุกคืนที่ผ่านมา เหมือนมันล่องลอยไปไกลกว่าที่ฉัน
จะมองเห็น
หายไปกับวันและเวลาที่ล่วงเลยมา
ผ่านพ้นไปแล้ว ผ่านพ้นไปแล้ว เที่ยงคืนเลยผ่าน
เที่ยงคืนไม่ผ่าน
ฉันท่องและจำมันฝังลงในหัวสมอง
เหตุการณ์สมมติ ถ้ามันไม่เกิดขึ้นจริง
ทำอะไรไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แบบนั้นแหละถูกต้อง
ฉันผิดพลาด ฉันผิดพลาด
โรคกับโลกอยู่ด้วยกันไม่ได้ เชื่อเถอะ
ฉันเข้าใจ ฉันเชื่อว่าฉันเข้าใจ
บรรทัดต่อไป ฉันจม
นอนและฟุ้งซ่านบนเตียง
ไม่มีเวทมนตร์ คาถาใดพาฉันออกจากเหตุการณ์นี้ได้
ไม่เป็นไร เป็นแบบนี้ฉันก็ดีใจ
สับสน สับสน ไม่ตั้งใจ ไม่เป็นใจ
ความผิดหวังเป็นเรื่องธรรมดา
ความล้มเหลวจากความผิดพลาด ฉันรับไว้เอง
เชื่อสิ เชื่อสิ ฉันโกหก ฉันโกหก ฉันโกหก
ระบบ ระบอบไม่ทำให้คนเหมือนเดิม
มันเห็นฉัน และฉันเห็นมัน
มันเกิดขึ้นแล้ว สิ่งที่ฉันกลัว
ความผิดหวังอยู่กับฉันเหมือนเป็นเพื่อนกัน
น่ากลัวขึ้นทุกวัน
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันควรจะทำยังไง
เมื่อกรุงเทพมหานคร ลุกโชนเป็นไฟ
กรีดร้องภายใน ไม่มีใคร ไม่มีใคร ฉันเห็นคนเดียว
ความร้อนภายในจิตใจ แผดเผามอดไหม้ความจริง
ฉันผิดพลาด
ไม่มี ไม่เหลือ ไม่มี ไม่เหลือ
ไม่มีอะไรใหม่หรอก ทุกอย่างแม่งก็เก่าหมด
ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอแต่อาจไม่ใช่สำหรับฉัน
ฉันขอโทษ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in