บทตาม / เรื่องราวที่เหลือของ..
"ทางด่วนร้าง สายตะวันออก"

1. เหนี่ยวรั้ง

ผมเอื้อมคว้าราวเหล็กกั้นตรงหน้า แต่มือวูบผ่านเฉย!!
การได้มาอยู่ริมลานกว้างของเอกีย์ ดูมีดี สถานีจุดชมวิวสูงสุดบนเทือกเขาแอลป์ มียอดมองบลังค์ซึ่งถูกน้ำแข็งหุ้มคลุมกลมมนคล้ายก้อนไอศครีมตระหง่านห่างไปทางด้านหลัง เพดานฟ้าเบื้องหน้าคล้ายคล้อยต่ำเหนือกำแพงเทือกเขาหิมะซ้อนทับสุดสายตา ทำให้ผมเผลอตะลึงเงียบงัน
"คุณนนท์! คุณนนท์คะ!!"
ผมได้สติ "อ้อ! ขอโทษครับ!! หมอถามอะไรนะ??"
ผมคุ้นชินกับการที่ต้องมีจิตแพทย์เป็นหุ่นยนต์มาพักใหญ่แล้ว
"หมอถามว่า.. คุณยังได้ยินเสียงในหัวอยู่อีกรึเปล่า?"
"ไม่ครับ! ผมหลับสบาย ไม่มีเสียงอะไรอีกแล้ว!!"
ผมลังเล แต่ก็ตัดสินใจถามสิ่งที่เคยถามครั้งก่อน
"สรุปแล้ว.. ตกลง.. ผมเป็นโรคอะไรครับหมอ??"
หมอหุ่นยนต์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พร้อมส่งสัญญาณปิดภาพจำลอง เทือกเขาหายวับ!! เหลือแต่ห้องทรงกลมขาวสะอาด ทุกสิ่งเป็นสีขาว.. ทั้งผนัง เพดาน อาร์มแชร์ที่ผมนั่ง โต๊ะตู้ อุปกรณ์ทุกอย่าง
"คุณไม่ได้ป่วยค่ะ! ให้เข้าใจง่ายๆคือมันได้เกิดความแปรปรวนที่ขอบพื้นโครงสร้างบุคลิกภาพ ถ่ายเทเป็นสัญญะทดแทน!! และปรากฎรูปรอยพญาธิสภาพกลุ่มย่อยเชิงลบ!!!"
ผมมั่นใจมาระยะหนึ่งแล้วว่าหมอมีปัญหาเรื่องการสื่อสารกับคนไข้ แต่ยังเม้มปากอดทนฟังคำอธิบาย
"แต่คุณต้องกินยาต่อไป และก็.. ยังต้องงดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด!!"
คิดแล้วเชียว!! ..ตั้งแต่เข้ารับการบำบัดมาเก้าเดือน ไม่ได้แตะเหล้าบ๊วยสักหยด!
ผมจิตตก ดิ้นรนประท้วง
"แต่.. ผมไม่มีอาการแล้ว น่าจะหาย.."
"จะหายได้ไง? ก็คุณไม่ได้ป่วยเป็นอะไรตามมาตรฐานพี.เอ็ม.เอ.พี.ซี.อิชชู่นัมเบอร์สอง!" หมออธิบาย
"มันเป็นสัญญะทดแทนพื้นโครงสร้างบุคคลิกภาพ!! แล้วถ้าหากเราสุ่มตรวจพบว่าคุณฝ่าฝืนดื่มแอลกอฮอล์.."
"รัฐบาลจะไม่ให้เบิกค่ารักษา แถมเจอปรับ!! โอเคครับ! ไม่ดื่มก็ไม่ดื่ม!"
ผมยอมจำนน สมกับที่ตำลึงล้อเลียนถากถางที่มาสมัครเข้าร่วมโครงการคนไทยสุขภาพจิตดีบำบัดฟรีถ้วนหน้า แถมดื่มได้แต่น้ำผลไม้เวลาสังสรรค์กับพี่หม่อมฯอดีตหัวหน้าวงทุกวันเสาร์ที่สองของเดือน
ผมถอนใจยาว สาวเท้าออกจากคลีนิค จิตใจหนักอึ้งนึกถึงเรื่องใหญ่ที่โกหกหมอ
ความจริงผมยังได้ยินเสียงดังในหัว!
เสียงฮัม ..ประสาน บางครั้งดัง บางครั้งแผ่วกระซิบ
ผมยังคิดถึงชมนาด ผู้หญิงตัวเล็กๆที่สร้างเสียงเหล่านั้น
ให้ตาย!! คิดถึงเธอมากเหลือเกิน!

ตอนนี้ผมนั่งตรงข้ามคนทรง!!!
เธอเป็นสาวจีน ตาหยีเล็กแทบเป็นเส้นตรง ผิวขาวซีดกร้อนผมสกินเฮดเฉียบเก๋ เธอลืมตาปลดหูฟังคล้องคอตอนบริกรเข้ามาหยุดยืนเสิร์ฟถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะเรา มันเป็นเอสเปรสโซ่ที่วิปครีมข้างบนค่อยๆละลายจมลง บางส่วนกลายเป็นฟองปุดๆ กลิ่นหอมยวนใจ แต่หมอห้ามผมดื่มกาแฟด้วย
คนทรงถอดหูฟังเลื่อนคืนให้ผม ตักน้ำตาลเติม ใช้ช้อนคนแล้วเอ่ยปาก
"เพลงเพราะนะ!! ถ้าเธอรู้ว่าคุณแต่งให้ คงดีใจมาก!"
"เธอไม่รู้เหรอครับ??"
คนทรงยกถ้วยขึ้นจิบก่อนตอบ
"เธอติด!! สับสนหนทาง ทั้งในสถานที่และเวลา! เราสัมผัสเธอได้ แต่เธอติดต่อเราไม่ได้!! ไม่มีทาง.."
ผมกระพริบตาถี่ๆขบคิดไม่เข้าใจ
"คุณเคยบอกว่า.. เพลงนี้อาจสื่อให้เจอที่ๆเธออยู่"
"เราเห็นเธอเลือนลาง.. แต่พูดคุยไม่ได้ เราไม่รู้เธออยู่ที่ไหน? ..เธอไม่อยู่ที่นี่!"
"เธออาจยังไม่ตาย ผมตามหาแล้วทุกที่ ตำรวจสากล.. พวกติดตามคนหาย ไม่มีร่องรอยอะไรเลย"
คนทรงถอนหายใจ
"วิญญาณเธอไม่อยู่กับร่าง เราเสียใจ! บางครั้ง.. เรารู้สึก เธอไปที่นั่น!"
ผมขมวดคิ้วย่น เจ็บไหปลาร้าด้านขวาจุดที่กระสุนเคยผ่าน แต่มันก็เป็นแค่ความเจ็บในจินตนาการ
"ไม่มีเหตุผลเลย สมมุติถ้าเธอตาย! ก็ไม่ได้ตายที่นั่น แล้วทำไม??!!.."
"มันเป็นที่ๆเธอจำ ความรู้สึกดีๆครั้งสุดท้าย ..ที่ๆอยู่กับคุณ!!!"
ลูกค้าเข้ามาเต็มร้านกาแฟ บาริสต้าส่งเสียงทักทายอยู่หลังเคาท์เตอร์ ดนตรีอิเล็คโทรนิคจังหวะกระตุกลอยเข้าหู บรรยากาศไปคนละทาง แต่ผมอยากสั่งเหล้าบ๊วยดื่มเป็นที่สุด!!

ท้องฟ้าหม่น วันที่หก ฝนที่ตกในเดือนเจ็ด.. ผมกระชับเสื้อฝนเดินตัวลีบชิดขอบไปตามทางด่วนลอยฟ้าสายตะวันออก ขบวนรถบรรทุกยักษ์เป็นสายยาวไม่สิ้นสุดห้อตะบึง แต่ละคันที่ผ่านแหวกน้ำแหวกอากาศปั่นลมกรรโชกตัวจนสะท้านปลิว เดินไปได้สอง-สามร้อยเมตรจากจุดพักที่จอดรถเช่าเอาไว้ จีพีเอสก็ส่งเสียงเตือนว่าถึงที่หมาย
บริเวณที่เมื่อเจ็ดปีก่อน.. เกิดการปะทะครั้งแรกระหว่างกลุ่มต่อต้านบรรษัทฯกับทหาร กลุ่มต่อต้านทำลายจักรกลวิศวะและจับตัวเพื่อนผมไป เธอหายสาบสูญจนกระทั่งทุกวันนี้
สงครามก่อการร้ายที่ตามมาไม่ยืดเยื้ออย่างที่คิด ไม่กี่ปี.. กลุ่มต่อต้านสลายตัว บ้างหันไปร่วมกับกลุ่มหัวรุนแรงอื่นๆปฏิบัติการกระจายทั่วโลก เหตุระเบิดโดยบังเอิญที่เชียงใหม่ ทำให้หัวหน้ากลุ่มต่อต้านเสียชีวิตหลายคนรวมทั้งศิลปินกลุ่มนอร์ดที่เป็นเครือข่ายเดียวกัน ผมเพิ่งรู้จากข่าวที่เล็ดลอดออกมาภายหลังว่าในจำนวนคนเสียชีวิตมี เค. เค. ลุ๊ค หัวหน้ากลุ่มนอร์ด คนรักของชมนาดรวมอยู่ด้วย ผมรีบขึ้นไปเชียงใหม่แต่ไม่ได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับเธอเลย
บรรษัทฯกลับมาสร้างทางด่วนเชื่อมต่อยังมหะนิคมอุตสาหกรรมแห่งภาคตะวันออกของประเทศ จีดีพีเติบโต แต่ชีวิตพวกเรา.. สมาชิกวงดนตรีอาวอง-การ์ดแจ๊สของพี่หม่อมฯไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป!!

ผมหยุดยืน มันก็คือถนนลอยฟ้าธรรมดาสีเทาทึม ไม่เหลือร่องรอยความเสียหาย ..ไม่มีอะไร
ผมหันหน้ามองทุ่งหญ้าเขียวชุ่มน้ำเบื้องล่าง ฝนหยุด ลมพัดเอื่อย รถบรรทุกมหึมาพุ่งตรงเข้ามา ผมใส่หูฟัง สัมผัสจอเล่นเพลงที่แต่งให้เธอ เสียงเบสและกีตาร์ดังขึ้น ตำลึงเพื่อนสนิทมือเปียโนร่างใหญ่ช่วยบรรเลง มันเป็นทำนองที่เรียบเก๋ สดใส ..ถึงแม้ราวกับว่ามีเมฆหมอกปกคลุมตัวเธอตลอดเวลา แต่ผมไม่ได้เศร้าเวลาเราอยู่ด้วยกัน ผมมีความสุข
เพียงแต่ตอนนี้ผมคิดถึงเธอเหลือเกิน
รถยักษ์โฉบ.. แล้วผ่านเลย ทิ้งไว้แต่คราบและหยดน้ำเต็มตัว

2. e-mail

เรียนคุณพอวา
ดิฉันต้องขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง ที่คุณพอวาได้สละเวลาอันมีค่าทั้งสัปดาห์ เดินทางมาเนรมิตให้กำแพงศูนย์เด็กเล็กบ้านเลยวังไสย์กลายเป็นงานศิลปะที่สวยงาม ด้วยฝีมือและฝีแปรงอันน่าทึ่ง ได้เปลี่ยนอาคารในหมู่บ้านหลังเขาให้กลายเป็นงานศิลปะสีสดโดดเด่นจนเป็นที่บอกต่อ มีนักท่องเที่ยวถามถึงและเดินทางมาถ่ายภาพ รวมทั้งช่วยบริจาคทุนอาหารกลางวันแก่เด็กในศูนย์ฯของเรา พร้อม mail นี้ ดิฉันได้ attach file ภาพจากนสพ.ท้องถิ่นที่เข้ามาถ่ายภาพผลงานคุณพอวา นอกจากนี้ ดิฉันขอแจ้งให้ทราบว่า พ่อหาญเจ้าของบ้านเชิงเขาที่คุณพอวาสนใจ ยินดีเป็นอย่างยิ่งหากคุณพอวาจะมาพักอยู่เพื่อวาดภาพโดยไม่คิดค่าเช่า ขอเพียงแต่ดูแลบ้านไม้เก่าให้แกก็พอแล้ว หากคุณพอวาตัดสินใจอย่างไร? กรุณาบอกให้ดิฉันทราบด้วย และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเราจะได้พบกันอีกในเร็ววัน
ด้วยความขอบคุณและระลึกถึงเสมอ
นิตยา แช่มชื่น / ครูใหญ่โรงเรียนบ้านเลยวังไสย์ อ.ภูหลวง จ.เลย

..........

เรียนอาจารย์นิตยาคะ
ดิฉันตะหากต้องขอกราบขอบพระคุณอาจารย์ที่ให้โอกาสคนพิการอย่างดิฉันได้ทำงานที่มีค่าทำให้ดิฉันมีกำลังใจและรู้สึกราวกับว่าได้เกิดใหม่อีกครั้ง ทั้งที่ดิฉันทราบดีถึงฝีมืออันอ่อนด้อยมีข้อจำกัดทั้งยังต้องปรับปรุงอีกมาก นอกจากนี้การที่อาจารย์ระบุให้สร้างผลงานคล้ายกับงานโปสการ์ดที่ดิฉันเคยวาดทำให้ดิฉันไม่ได้ทำงานด้วยความยากลำบากอะไรเลย ดิฉันรู้สึกซาบซึ้งในความกรุณาของอาจารย์ ครูมด พี่ตุ้ม พี่ซวง น้องมิ้งและเด็กๆทุกคนที่มีส่วนร่วมให้ผลงานชิ้นนี้สำเร็จได้ อยากเรียนอาจารย์ว่าดิฉันคอยนับวันที่จะได้กลับไปเยี่ยมทุกคนที่บ้านเลยวังไสย์อยู่ตลอดเวลาค่ะ เพียงแต่ดิฉันต้องผ่านการทดสอบที่ซับซ้อนทางการแพทย์อีกพอสมควรจึงจะได้รับอนุญาตให้ออกจากที่นี่อีกครั้ง

และแม้ยังคงฝึกฝีมือวาดภาพ แต่ดิฉันก็สนใจจะสร้างผลงานศิลปะที่เกี่ยวกับเสียงที่คนเราได้ยินค่ะ ขอฝากกราบขอบพระคุณพ่อหาญที่กรุณาให้ดิฉันจะได้เข้าไปพักที่บ้านไม้เชิงเขา ดิฉันรับปากจะดูแลบ้านให้อย่างดี ดิฉันมีเครื่องไม้เครื่องมือ( เป็นเครื่องมือบันทึกเสียงรุ่นโบราณที่หามาได้ ) รวมถึงไมโครโฟนใช้บันทึกเสียงหลายตัวที่ต้องติดตั้งทั้งในบ้านและนอกสถานที่( อาจต้องขึ้นไปบนภูเขา ) แต่อุปกรณ์เหล่านี้ไม่สร้างความเสียหายให้บ้านพ่อหาญแน่ๆค่ะ( มันไม่เลอะเทอะเหมือนสีที่ดิฉันเคยละเลงไว้ที่ศูนย์ฯค่ะ! )

สุดท้าย.. จากที่เราได้เคยคุยกัน จนทุกวันนี้ดิฉันก็ยังไม่ทราบว่าดิฉันเป็นใคร? ตำรวจบอกว่าฉันอาจเป็นไทยใหญ่ที่บังเอิญโดนลูกหลงเหตุระเบิดน่ากลัวในวันนั้น ตัวดิฉันแทบแหลก เสื้อผ้าขาดไม่มีหลักฐานใดๆติดตัว ไม่มีคนรู้จัก ระบุอัตลักษณ์ไม่ได้ มือขวาพิการ ดีที่แผลเป็นบนใบหน้าเริ่มจางแล้ว ความจำเสื่อมอย่างถาวร ลืมแม้วิธีเขียนหนังสือ ทุกอย่างต้องเริ่มต้นใหม่หมด( แต่หมอก็ชมว่า "ฟื้นฟูอารยธรรมมนุษย์กลับมาได้เร็วมาก!!" เอ่อ.. นี่ควรเป็นคำชมหรือเปล่าคะ?? ) ถ้าเขาส่งดิฉันกลับไปเมียนม่าร์ ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ที่ไหน? เรื่องราวทางกฎหมายคาราคาซังกันอยู่ ถ้าอาจารย์ไม่รังเกียจกรุณารับดิฉันไว้เป็นลูกจ้างในศูนย์ฯ ดิฉันยอมทำงานไม่รับเงินค่าจ้างเลยค่ะ อย่างน้อยได้มีหลักแหล่งตั้งตัวได้

สุดท้ายจริงๆ ดิฉันขอกราบขอบพระคุณอาจารย์อีกครั้ง และฝากความคิดถึงๆพี่ๆและเด็กๆทุกคน ดิฉันจะพยายามเต็มที่เพื่อจะได้ผ่านการทดสอบอย่างน้อยได้มีชีวิตอิสระขึ้นไม่ต้องอาศัยอยู่ในสถาบันจิตศาสตร์แห่งนี้ ตายจริง! มีอีกเรื่องหนึ่งค่ะ ดิฉันอยากเรียนถามอาจารย์ว่า อาจารย์เคยได้ยินชื่อหม่อมราชวงศ์ปริ่มสวัสดิ์ที่เป็นอาจารย์สอนวิทยาลัยดนตรีไหมคะ?( วิทยาลัยที่อาจารย์นิตยาพาเด็กๆไปทัศนศึกษา ) ได้ยินว่าท่านเป็นนักดนตรีมีฝีมือและเชี่ยวชาญด้านดนตรีทดลอง เคยมีวงและผลงานดนตรีแปลกๆ แต่ดิฉันหาภาพทาง net ไม่ได้เลย ดิฉันชอบงานที่สร้างสรรค์เสียงประหลาดๆ ฟังแล้วจินตนาการกระจายเลยค่ะ ดิฉันอยากจะขอพบและขอคำแนะนำจากท่าน แต่ลังเลเพราะเกรงใจจริงๆ
แล้วดิฉันจะส่งข่าวถึงอาจารย์ หลังผ่านการทดสอบนะคะ

พอวา
สถาบันจิตศาสตร์ลากองเนี่ยน / เชียงใหม่

จบ( น่าจะบริบูรณ์! )