ชายผู้หนึ่งจมอยู่ในฟูกนอน เขาเป็นชายหนุ่มผิวคล้ำ รูปร่างไม่ใหญ่ไม่เล็ก ที่มีเรือนผมสีดำสนิท ในยามนี้ร่างนั้นเปลือยเปล่าไม่ได้สวมใส่สิ่งใด คงมีเพียงลูกปัดทองเล็กๆประดับอยู่ตามเส้นผม และผ้าทอสีฉูดฉาดอย่างคนต่างถิ่นคาดปิดตาไว้ข้างหนึ่ง
มือขาวแบบบางแตะลงบนใบหน้านั้น เกลี่ยผมออกให้พ้นดวงหน้าที่หลับตาพริ้มอยู่อย่างมีความสุข แล้วไล้มือไปตามใบหน้าสีน้ำตาลนั้นจนไปถึงส่วนที่ถูกผ้าสีสดใสผูกปิดไว้
เจ้าหล่อนชะงักมือเล็กน้อย ก่อนสิ่งลึกลับบางอย่างจะดลใจให้เธอเลิกผ้าทอสีสดนั้นให้พ้นใบหน้าอีกครึ่งของชายตรงหน้า
แต่มีมือ มือหนึ่งจับมือหล่อนไว้ไม่ให้ทำเช่นนั้น เจ้าของมือสีน้ำตาลนั่นลืมตาข้างที่เป็นอิสระขึ้น พลางเลื่อนมือของเธอไปสัมผัสริมฝีปากแผ่วเบา
"ท่านอยากรู้ว่ามีความลับใดอยู่ใต้ผ้าโพกผืนนี้เช่นนั้นหรือ" เขาว่า ยกมือข้างที่ว่างขึ้นสัมผัสดวงตาภายใต้ผ้าโพกนั้น
"ถ้าข้าอยากรู้ เจ้าจะเล่าให้ข้าฟังหรือเปล่าล่ะ" เธอถาม
เขายิ้ม แล้วเริ่มเล่าเรื่องของมัน
"นี่คือเรื่องที่ข้าได้ฟังมา" ชายหนุ่มเกริ่น สบตาเข้ากับสาวน้อยขี้สงสัยตรงหน้า เขาทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาขบขันแกมไม่เชื่อถืออยู่ในดวงเนตรกลมโตนั้น
"ท่านก็รู้ว่ามันเป็นธรรมเนียมของพวกข้า อย่าทำหน้าไม่เชื่ออย่างนั้นจะได้รึเปล่า" เขาขมวดคิ้วพลางหยิกแก้มของเจ้าหล่อนอย่างรักใคร่
"นี่คือเรื่องที่ข้าได้ฟังมา" เขาเกริ่นอีกครั้ง แล้วว่าต่อ "ดังนั้น...หากมันจะมีคำโกหกใดปลอมปนอยู่ในสิ่งที่ข้าเล่า ก็ขอให้พวกท่านรู้ไว้ คำโกหกนั้น ไม่ได้มาจากข้าแต่อย่างใด" ชายหนุ่มกล่าวถ้อยคำอันเป็นธรรมเนียมของพวกนักเล่านิทาน แล้วเริ่มเรื่องราวของตน
" มาจะกล่าวบทไป เมื่อท่านถามไซร้
ข้านี้จะเล่าแบ่งปัน
เหตุที่ข้าป้อมป้องกัน ดวงตาข้านั้น
จากการประสบพบใคร
เรื่องนี้ต้องเล่าย้อนไป เมื่อข้านั้นได้
บรรจบพบโหราจารย์
กาลนั้นข้ายังพบพาน ผู้คนสำราญ
ด้วยตาทั้งสองพร้อมกัน
ท่านโหรรีบเอ่ยทักพลัน เมื่อสบตานั้น
แล้วเร่งรีบกล่าวทำนาย
ท่านเอยฟังข้าท่านชาย ดวงตาพร่างพราย
ข้างนั้นท่านได้แต่ใด
มันอวลด้วยมนตร์อำไพ กึ่งโชคยิ่งใหญ่
กึ่งคำสาปร้ายมืดมน
เมื่อเนตรสบสุขเปรอปรน มันจักบันดล
ให้ท่านได้พบสุขตาม
หากสุขที่ลุกวาววาม ก่อเกิดได้ยาม
ท่านเผาชีพแลกต่อมัน
สุขนั้นร้ายแรงคร้ามครัน ยึดเอาชีวัน
ไม่สนแม้ท่านมิปอง
หากท่านยังหมายชีพครอง จงซ่อนตาป้อง
มิให้พบสุขใดใด
แต่นั้นดวงเนตรอำไพ จึงถูกซ่อนไว้
เพื่อยืดอายุยาวนาน "
ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว เขาลดเสียงลงเหลือเพียงกระซิบ ก่อนยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากเกือบจะสัมผัสเข้ากับพวงแก้มนวลเนียน
" แต่ท่านผู้โฉมสะคราญ หากอยากพบพาน
ข้านั้นยินดีเผยมัน
เพื่อได้เห็นท่านสุขสันต์ แม้ชีพกร่อนสั้น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in