ฉัน ... ผู้ถูกล่ามไว้กับแสงจันทร์
ผูกติดแน่นกับโขดหินกลางกระแสอันเชี่ยวกรากของเวลา
ไม่อาจเคลื่อนย้าย
ไม่อาจปรับเปลี่ยน
ไม่อาจคาดหวัง ... ไม่กล้าคาดหวัง
เพราะว่ากาลครั้งหนึ่งหรือหลายครั้งในกาละ
ฉันเคยคาดหวัง
เธอผู้โบยบินมากับปีกแห่งแสงอาทิตย์
เพียงกระซิบกระซาบเบาๆ ที่ข้างหู ก็พลันปลดเปลื้องฉันให้หลุดจากพันธนาการเก่า
ไปสู่พันธนาการใหม่อันแสนหวาน
เธอตรึงฉันไว้บนบรรทัดห้าเส้นด้วยกุญแจประจำหลักที่เธอหอบมา
เธอไม่ควรคาดหวังในตัวโน้ตไร้ค่าอย่างฉันมากนัก
ฉันไม่ใช่โน้ตที่มีพลังเสียงใดๆ
ประกายใดๆ ที่ฉันอาจจะเคยสั่งสมไว้ มันหดตัวลง
ฉันไม่ใช่โน้ตตัวขาวอย่างที่คิดว่าเคยเป็น
ร่างของฉันค่อยๆ แปดเปื้อนด้วยรอยดำมืดของความหลงผิดในอดีต
โน้ตตัวดำ ต่ำศักดิ์ลงเท่าหนึ่งจากที่เคยเป็น
ฉันไต่บันไดของพวกเขบ็ดลงมา หนึ่งชั้น สองชั้น สามชั้น ...
จนมานอนนิ่งเฉย จ่อมจมอยู่ใต้เสียงเพลงอันไม่หยุดนิ่งของเวลา
ก็แค่รอให้เสียงที่หายกลับคืนมา
หรือรอให้การหยุดของฉันมันเป็นนิรันดร์
เธอผู้โบยบินมากับปีกแห่งแสงอาทิตย์
อย่าได้หยุดเสียงกระซิบนั้น
เพราะสายลมอันแผ่วเบาจากปากอันอ่อนนุ่มของเธอ
คล้ายจะจุดให้ไฟที่ดับมอดในอกฉันลุกขึ้นมาได้
แล้ววันหนึ่ง ฉันจะหวัง
ว่าโน้ตตัวหยุดเช่นฉัน จะไม่ได้แค่ทำหน้าที่สร้างวรรคตอนให้วลีของเพลงที่เธอเขียนขึ้น
แต่จะเป็นสิ่งสุดท้ายให้เสียงร้องอันแหบพร่าในบทเพลงอันวุ่นวายของเธอได้หยุดพักลง
และวันนั้น เราจะเขียนบทเพลงใหม่ร่วมกัน
CR: www.visualdictionaryonline.com
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in