พี่แท๊กซี่บางกระดี-บางหว้า พี่เล่าว่าเป็นคนบุรีรัมย์ไปบวชเรียนที่อ.งาว ลำปาง ใช้ชีวิตเป็นสามเณรจอมซนว่างๆก็เล่นน้ำ ก่ออิฐสร้างนู่นนี่ไว้ที่วัดตามประสาเด็ก สองปีต่อมาลงไปนราธิวาส จากนั้นก็สึกออกมาทำงานโรงงานแถวบางกระดี แต่มีจุดพลิกผันคือประสบอุบัติเหตุรถชนแถวโรงงาน(เพื่อนที่ขับมาไปตัดหน้าพ่วงและไม่สวมหมวกกันน็อค) เพื่อนเสียชีวิตคาที่จนถึงตอนนี้พี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเพราะทุกคนไม่ยอมบอกพี่ ตัวพี่เองขาหักหัวแตกเย็บ 27 เข็ม พักฟื้นเป็นปีก็ไปบวชเป็นพระ(อีกแล้ว) แล้วก้ทำงานโรงงานต่อจนมีเหตุสุดวิสัย เลยออกมาขับแท๊กซี่เมื่อห้าเดือนที่แล้วนี่เอง

จากชีวิตเณรน้อย มาเป็นหนุ่มโรงงาน เป็นคนเกือบตาย เป็นผู้ป่วย เป็นพระ แล้วก็กลับมาเป็นหนุ่มโรงงาน ตอนนี้ก็มาเป็นคนขับแท๊กซี่ ที่ต้องมาขับผ่านจุดที่ตัวเองเกือบตายอยู่บ่อยๆ ฟังแล้วก็รู้สึกว่าชีวิตเป็นอะไรที่มหัศจรรย์ โหดร้าย ท้าทาย มีบางอย่างที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น บางอย่างควรจะเกิดนานกว่าที่เป็น บางอย่างก็เกิดขึ้นนานเกินไป การใช้ชีวิตเหมือนเป็นนักโต้คลื่นที่ต้องโต้คลื่นไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมดแรงหรือหยุดโต้ไปเอง แล้วถ้าเราเป็นพี่เค้า เป็นหนุ่มสาวชาวโรงงานเราจะมีชีวิตแบบไหน คุณภาพชีวิตที่เค้าควรจะมีเป็นยังไง การได้รับความรู้เรื่องความปลอดภัยในชีวิตต้องอยู่ในระดับไหน ถ้ามีอะไรมาทำงานแทนเค้าเค้าจะทำไปไรกัน ความคิดต่างๆวนเวียนอยู่ในหัวของเราเหมือนเป็ดยางที่วนอยู่ในอ่างอาบน้ำ และน่าเศร้าที่ในอีกไม่กี่วันเราคงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว จนกว่าจะได้วนกลับมาอ่านเรื่องนี้อีกครั้ง