ไม่ใช่แค่ยังไม่เสร็จ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่านักเขียนกำลังเขียนอยู่ไหม

อาร์ต จีโนหายตัวไปแล้วหลายวัน พร้อมๆ กับข่าวสารความคืบหน้าหนังสือของมัน เอ๊ย ของเขา ล่าสุดที่เราติดตามผ่านทวิตเตอร์ เขาบอกมาห้วนๆ ว่า “ไม่ทัน”

แหย่ไปทางไลน์ ก็ตอบสั้นๆ ว่า “ไม่ทัน” หรือไม่ก็ “จะไปทันได้ยังไง” ทั้งที่เมื่อหลายวันก่อนก็ยังเข้ามาส่งงานและคุยความคืบหน้ากันอยู่เลย
…

ชาวสำนักพิมพ์แซลมอนจึงได้แต่มองตารางหนังสือที่เตรียมจะพิมพ์ สลับกันมองตาปริบๆ ยืนเก้ๆ กังๆ ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ต้องทำอะไรต่อกับช่องความคืบหน้าที่เขียนข้างหน้าว่า ‘อาร์ต จีโน’

ย้อนกลับไปหลายเดือนก่อนหน้า เราคุยกับอาร์ตคร่าวๆ ไว้ว่า อยากได้การ์ตูนเกี่ยวกับนักเขียนการ์ตูน เขาตอบทันควันว่าไม่มีอะไรจะเขียน แต่เราแย้ง เพราะเห็นว่าประสบการณ์ในวงการหนังสือของเขาก็ดูจะมีเนื้อหาที่น่าสนุก เขาทำอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะจนกลายเป็นนักวาดที่น่าจับตามองที่สุดคนหนึ่งในช่วงหลายปีนี้ จะไม่มีเรื่องเล่าได้ยังไง

ไหนจะเรื่องการคิดเรื่องหรือขั้นตอนการลงมือเขียน ชีวิตนักเขียนการ์ตูนไทยที่เราแน่ใจว่าคนอ่านน่าจะอยากรู้บ้างว่ายากดีมีจนขนาดไหน หรือกระทั่งการทำงานกับสำนักพิมพ์ ที่ก็น่าจะมีเรื่องให้เล่าอยู่ไม่น้อย เพราะขนาดเราเองก็ยังคลุกคลีกับอาร์ตมากจนได้เห็นพัฒนาการของงานที่ยิ่งนับวันก็ยิ่งสวย และมีสไตล์ของตัวเองมากขึ้น

หรือกระทั่งเรื่องอุปนิสัย จากเดิมที่อาร์ตเป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ ตามแบบฉบับ “เท่ๆ สาวชอบ” ที่เป็นคำพูดติดปากของเขาที่เรามักเห็นในหนังสือ เมื่อสนิทกันมากขึ้น เราก็พบว่าอาร์ตเป็นคนพูดมากและกวนประสาทน่าดู โดยเฉพาะในวันที่ทีมแซลมอนกำลังมองหน้ากันปริบๆ เริ่มเครียดเพราะไม่รู้ว่าต้นฉบับของอาร์ตจะเสร็จไหม มันทำงานอยู่หรือเปล่า ทำไมต้องเก็บเป็นความลับด้วยว่าทำ? หรือไม่ทำ? ทันหรือไม่ทัน และนี่อีกไม่กี่วันก็จะถึงกำหนดส่งแล้ว ถ้าต้องเลื่อนจะทำยังไง จะโดนไล่ออกไหม ตอบคนอ่านยังไงดีที่ไม่มีงานออก โรงพิมพ์ด่าตายแน่ๆ และอีกสารพัดความ panic

...เราถึงรู้ว่าอาร์ตมันยัง ‘กวนตีน’ มากๆ อีกด้วย

แต่เมื่อคุณอ่านจนถึงบรรทัดนี้ แสดงว่าหนังสือเล่มนี้คงได้ถูกพิมพ์ออกไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย

เหตุการณ์เป็นยังไง สรุปว่าไอ้ที่บอกไม่ทันมันคืออะไร แล้วจู่ๆ จะทำทำไม ไม่กลัวพวกกูเครียดจนผมร่วงบ้างหรือ

เราคิดว่าสามารถติดตามอ่านได้ในหนังสือเล่มนี้
แล้วคุณจะรู้ว่าอาร์ตจีโน เป็นคนกวนตีนแค่ไหน...

คุณ ณัฐชนน มหาอิทธิดล บรรณาธิการบริหารสำนักพิมพ์แซลมอน อยากให้ผมเขียนหนังสือเกี่ยวกับชีวิตนักเขียนการ์ตูน คิดว่าเขาคงอยากได้สาระจากหนังสือ และต้องการให้ผู้อ่านมีแรงบันดาลใจหรืออะไรก็ตามแต่ แต่เท่าที่ลองเขียนหนังสือแนวที่ไม่ได้เป็นเรื่องแต่งอย่าง โตเกียวเก้อ ผมก็พบว่ามันไม่มีสาระอะไรเลย เช่นเดียวกับหนังสือเล่มนี้ อย่าคิดว่าจะได้สาระหรือแรงบันดาลใจอะไรเลยครับ บางทีผมอาจจะเก่งในการทำให้เรื่องมีสาระกลายเป็นเรื่องไม่มีสาระก็ได้ (นี่ก็ชอบให้กูเขียนงานแบบนี้จัง)

จากคำขอบคุณในหนังสือ โตเกียวเก้อ ผมเคยบอกประมาณว่า “ถึงคุณณัฐชนน มหาอิทธิดลบรรณาธิการบริหารสำนักพิมพ์แซลมอน ถ้าหนังสือเล่มที่จะออกต่อไปไม่ใช่ จุ๊ย เล่ม 2 เจอแบบต๊อดในหนังสือ โตเกียวเก้อ ครับ”

เหตุผลหลักของการเขียนหนังสือเล่มนี้ก็มีแค่นั้นแหละครับ

ป.ล. ขอบคุณคุณณัฐชนน มหาอิทธิดล บรรณาธิการบริหารสำนักพิมพ์แซลมอนที่โยนมีดมาให้แทงตัวเอง