ตอนแรกก็ว่าจะยกประโยชน์ให้กับวัยที่เพิ่มมากขึ้นที่ทำให้เกิดความรู้สึกไม่อยากออกไปตะลอนนอกบ้านในวันหยุดเพราะรู้สึกสูญเสียพลังงานทั้งร่างกายและจิตใจอย่างล้นเหลือ แต่พอหันมามองสายตาจากเหล่าหมาและแมว ก็จำเป็นต้องยกประโยชน์ให้กับสิ่งมีชีวิตตาปริบๆ ทั้งสามตัวในบ้านแทน นี่แหละสิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าไม่อยากออกจากบ้านไปไหน และยังทำให้กิจกรรมในวันหยุดของผู้เขียนจำกัดและวนเวียนอยู่ไม่กี่อย่างคือ 1. อ่านหนังสือ 2. ดื่มกาแฟอร่อยๆ 3. เล่นกับหมา-แมว และแม้จะไม่อ้างอิงประโยชน์ของการมีสัตว์เลี้ยงตามหลักการทางวิทยาศาสตร์ที่มีผลการวิจัยออกมาสนับสนุน เช่น ทำให้ผ่อนคลายความเครียด ความดันโลหิตลดลง ฯลฯ ผู้เขียนว่าตัวเองก็ได้ประโยชน์และบทเรียนมากมายจากการมีสัตว์เลี้ยงจนเกินจะเอ่ยได้ทั้งหมดในที่นี้ แต่เรื่องหนึ่งที่เห็นว่าน่าจะพูดถึงเป็นอันดับต้นๆ และถือเป็นวาระเร่งด่วนส่วนตัวก็คือ การได้เรียนรู้ที่จะไม่ตัดสินสิ่งใด หรือพูดอีกอย่างว่า การยอมรับในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นอย่างแท้จริง

โลกภายนอกที่เราต้องออกไปเจอไม่ได้มีแต่สายตาของคนแปลกหน้ารอบตัวเราเท่านั้นที่คอยจ้องมองและตัดสินว่าวันนั้นเราเป็นคนแบบไหน ดีหรือแย่ อ้วนหรือผอม โทรมหรือสวย แต่งตัวเข้าหรือไม่เข้ากับรูปร่าง เลยเถิดไปจนกระทั่งว่ากรีดอายไลเนอร์เข้ากับใบหน้าหรือไม่ แต่วันไหนโชคร้ายหน่อย เราก็จะพบว่ายังมีสายตาของคนแปลกหน้าที่อยู่ไกลตัวเราอีกมากมายนับร้อยนับพันกำลังจ้องมองเราผ่านสายตาของคนแปลกหน้าที่อยู่ใกล้ตัวเราอีกที พวกเขาพกพาโทรศัพท์มือถือไว้รายงานสถานการณ์ด้วยการถ่ายและโพสต์รูปของเราทิ้งไว้บนโซเชียลมีเดียหลากหลายช่องทาง จากนั้นก็เปิดประเด็นที่เขาคิดว่าขวางหูขวางตา เพื่อให้เพื่อนและเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนเข้ามาแสดงความเห็น วิพากษ์วิจารณ์กันแบบย่อยยับสับแหลกถึงสิ่งที่เราเป็นและทำอยู่ พูดง่ายๆ คือฟ้องโลกว่าเราทำในสิ่งที่เขาคิดว่าไม่ดี ไม่เหมาะสม ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันแม้แต่ชื่อ ไม่เคยพูดคุยกันแม้แต่ครั้งเดียว อย่าว่าแต่จะคุ้นเคยกับนิสัยใจคอเลย