เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My First Storyffm
ร้านกาแฟริมทาง
  •           วันหนึ่ง ขณะที่กำลังไถหน้าจอมือถือเพื่อค้นหาสิ่งที่น่าสนใจในแต่ละวันผ่านแอพพลิเคชันที่มีเสียงคับคล้ายคับคลากับนาฬิกาปลุกอยู่นั้น ก็เจอโพสต์ที่ค่อนข้างได้รับความสนใจอย่างล้นหลามอยู่จำนวนหนึ่ง เนื้อหาพอจับใจความได้ว่า เมื่อครั้งยังเด็กฝันไว้ซะไกล แต่ตอนนี้.. ทำได้แค่นี้แหละ เป็นเรื่องราวของแม่ค้าขายไก่ทอดริมทางท่านหนึ่ง หนึ่งในนั้นมีคอมเมนต์ที่สะกิดใจข่อยชะมัด เพิ่นบอกว่า ร้านนี้อาจเป็นเจ้าประจำของใครสักคนก็ได้ 
              หลังจากวันนั้น ข่อยกลับมาย้อนนึกถึงความทรงจำในวันก่อน ตั้งแต่วันที่ข่อยดั้นด้นเข้ามาทำงานในเมืองใหญ่ที่ไม่ค่อยจะน่าศรีวิไลเท่าใดนัก การอยู่ตัวคนเดียวทำให้ข่อยมองเห็นผู้อื่นได้ชัดขึ้น ตัวข่อยเองก็เป็นคนที่ชอบทำอะไรเดิมๆ ซ้ำๆ กินอาหารเมนูเดิมๆ เดินทางกลับด้วยเส้นทางเดิม ใช้ของเดิมๆ ซึ่งพฤติกรรมเหล่านี้เอง ทำให้ข่อยได้มีร้านประจำขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ ข่อยเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นลูกค้าเจ้าประจำของร้านๆ นึง ก็ตอนที่กำลังยืนซื้อข้าวมื้อกลางวัน ข้างกันมีพี่เจ้าของร้านขายน้ำชงที่ข่อยแวะประจำยืนสนทนากับเจ้าของร้านอยู่ แรกทีเดียวข่อยไม่ได้สนใจผู้ใด แต่ช่วงนาทีถัดมานั้น ถ้อยคำหนึ่งแวะกระซิบผ่านใบหูข่อย เอ่ยถึงร้านน้ำที่ข่อยถืออยู่ในมือ (แน่นอน.. เพิ่นรู้ว่าไม่ใช่ร้านเพิ่น) หากไม่เป็นการอวยตัวเองจนเกินไป จังหวะนั้นเองข่อยก็รู้สำนึก เพิ่นคงอยากให้ข่อยรับรู้ว่าเพิ่นจำข่อยได้นะ (ในฐานะลูกค้าเจ้าประจำ) หลังจากเงยหน้าขึ้นไป อ๋า.. พี่สาวร้านน้ำชงคนนั้นนี่นา ถัดจากร้านพี่สาวไป ก็มีร้านกาแฟริมทางทักท้วงข่อยขึ้นมาเฉกเช่นเดียวกัน แต่เป็นคนละกรณี รอบนี้เพิ่นเอ่ยทักทวนเมนูที่ข่อยมักสั่งประจำเมื่อแวะเวียนที่ร้านเพิ่น เพิ่นจำเมนูที่ข่อยชอบกินได้ด้วย (แหงหละก็ไม่เคยสั่งเมนูอื่นเลย) แต่ถึงอย่างนั้น ข่อยก็ไม่เคยชินเลยสักครั้ง มันน่าทึ่งเสมอเวลาที่มีคนเหมือนจะจำเราได้ จำสิ่งที่เราชอบกินได้ โอ สมองคนนี่เป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์เหมือนกันนะ หลังจากนั้นความรู้สึกของการเป็นคนโปรดของใครสักคนก็ค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นมา
              พี่สาวน้ำชง กาแฟริมทาง คุณป้ารถเข็น และพี่สาวขายข้าวไข่เจียว ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นร้านค้าที่ขายตามระแวกระหว่างทางเดินกลับที่พักของข่อย ณ ปัจจุบันแทบทั้งนั้น ทุกครั้งที่ต้องมีการโยกย้ายที่อยู่อาศัย สิ่งเดียวที่ทำให้ข่อยนึกถึงและใจหายมากที่สุดก็คงเป็น หลังจากนี้คงจะไม่ได้กลับมากินร้านนี้อีกแล้ว หรือไม่ก็ หากเราไม่อยู่แล้ว แม่ค้าหรือแม้แต่พนักงานร้านสะดวกซื้อจะมีสักแวบที่เกิดความฉงนสงสัยถึงการหายตัวไปของลูกค้าเจ้าประจำคนนี้บ้างมั้ยนะ มันเป็นความผูกพันราคาย่อมเยา ซึ่งติดตรึงในใจข่อยทุกครั้งเมื่อต้องลาจาก ทุกครั้งที่ข่อยเอาตัวเองไปแฝงอยู่ ณ ที่หนใด มิตรภาพเล็กๆ มักจะถูกบ่มเพาะจากบทสนทนาเล็กๆ กับเจ้าขายร้านอาหารแถบนั้นตลอด 
              เพื่อนๆ มีร้านประจำเป็นของตัวเองกันบ้างไหม หากมีก็คงคิดเหมือนกันใช่ไหมละ ข่อยภาวนาให้เพิ่นค้าขายดิบดีอยู่เสมอ เพื่อที่วันข้างหน้าหากแม้ข่อยย้ายออกจากแถวนี้แล้ว ก็ยังอยากจะแวะมาทานอีกครั้ง ไม่เพียงแต่แม่ค้าร้านไก่ทอดจะไขว่คว้าความฝันไม่สำเร็จ ตัวข่อยเองก็สบประการณ์เช่นเดียวกันนี้ ความฝันไม่ใช่สิ่งที่หลุดลอยอยู่ในอากาศ ดังนั้นจึงไม่ใช่ทุกคนจะคว้าได้ เมื่อครั้งยังเด็กข่อยฝันอยากเป็นหมอ ดีไซเนอร์ นักการทูต นักเขียน สารพัดที่เด็กคนนึงจะจินตนาการถึง ข่อยเพิ่งดู Monster (2023) จบไป ดังนั้น จะขอยกคำพูดของครูใหญ่มาปิดท้ายบันทึกในวันนี้เลยแล้วกัน "สิ่งที่ไม่ใช่ทุกคนจะครอบครองได้ไม่อาจเรียกว่าความสุข แต่สิ่งที่ทุกคนครอบครองได้ต่างหากคือความสุข" ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาของเรา หากจะเปลี่ยนจากคำว่าความสุขเป็นความฝันก็คงจะไม่ต่างกัน เพราะครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นกับเราทุกคน ไม่ว่าจะเกิดตอนอายุเท่าไหร่ ตอนที่กำลังทำอะไร หรือแม้แต่เกิดกับใคร ความฝันก็ยังคงเป็นความฝัน สิ่งที่ทุกคนครอบครองได้ แต่ใช่ว่าทุกคนจะดลบันดาลให้มันกลายเป็นความจริง
              คุณไม่ได้ตัวคนเดียวนะ คุณเป็นญาติสนิทมิตรสหาย เป็นลูกรัก เป็นน้องคนสวย หรือพี่คนหล่อ ของแม่ค้าพ่อค้าร้านใดร้านนึงเสมอ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in