การเปลี่ยนแปลงตัวเองของไอลิน ที่เริ่มจากสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นการอ่านหนังสือ จดบันทึก อ่านบันทึกที่จดไว้ การทำสมาธิ ออกกำลังกาย การเลือกกินอาหารที่มีประโยชน์ การทำดีกับตัวเองง่าย ๆ แม้แต่การยิ้มให้ตัวเอง ยิ้มให้คนอื่น และอีกมากมายที่เธอทำมาตลอดระยะเวลาหนึ่งปีนั้น เมื่อนับรวม ๆ กันแล้ว แทบไม่น่าเชื่อว่า มันจะเยอะ และมันได้เปลี่ยนไอลินคนเก่า ไปเป็นไอลินคนใหม่ในเวอร์ชั่นที่ดีงาม แข็งแรง ทั้งภายในและภายนอก ไม่ใช่แค่เพื่อน ๆ คนใกล้ชิดที่สังเกตเห็น แต่โลกทั้งใบเห็น ทุกวันนี้ไอลินมีความสุข เบิกบานจากโลกภายใน และส่งออกไปสู่โลกภายนอก ไม่ว่าจะไปไหน ทำอะไร ทุกอย่างดูง่ายดาย สวยงาม การติดต่อประสานงานก็ได้รับความร่วมมือด้วยดี หน้าที่การงานก็ก้าวหน้า ตอนนี้ไอลินมีจิตใจที่กล้าหาญเข้มแข็ง เธอยอมรับในความอ่อนแอที่เธอแอบซ่อนไว้ในใจมานานแสนนาน เธอคิดว่ามันน่าจะพอแล้ว ถึงเวลาที่เธอจะต้องล้างบางหัวใจตัวเอง ปลดปล่อยโซ่ตรวนที่ผูกดึงหัวใจเธอไว้ ให้หลุดออกไปจริง ๆ สักที 

เมื่อวันหนึ่งเธอกำลังเลื่อนหน้าจอมือถือดูสตอรี่ของเพื่อน ๆ อยู่ แล้วก็เจอเพื่อนสมัยมัธยมปลาย ลงสตอรี่ภาพหมู่ซึ่งในภาพนั้น มีเธอและเขาคนนั้นอยู่ด้วย เขาที่เป็นรักในวัยเรียน รักแรก รักมาก และจบไม่สวย สร้างความเจ็บปวด รอยแผลยังฝังอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ โดยที่เธอพยายามที่จะไม่แตะมันอีก แต่ครั้งนี้ …

ไอลินสูดลมหายใจลึกเข้าไปเต็มปอด และตัดสินใจว่า รอยแผลนี้จะต้องได้รับการเยียวยา และเธอจะต้องรักษามันให้หาย รอยแผลนี้จะได้ไม่กลับมาทำร้ายเธอได้อีก 

ไอลินทักหาเพื่อนที่ลงสตอรี่ ภาพนั้น สอบถามข่าวคราวซึ่งกัน แล้วถามหาเขาคนนั้น พี่เอิร์ท ..

..

ไอลิน : หวัดดีจ้ะอ้อ สบายดีไหมแก

อ้อ : ว่าไงลิน สบายดีจ้า คิดถึงแกว่ะ ฉันเพิ่งลงสตอรี่ภาพตอนเรียนม.ปลายอ่ะแก มีรูปแก และก็ เอ่อ ออออ ช่างมันเถอะ ว่าแต่แกสบายดีไหม

ไอลิน : สบายดี คิดถึงทุกคนแหละ ฉันเห็นสตอรี่แล้ว เลยทักมาหานี่ไง

อ้อ : เออ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นแกโ้พสอะไรเลยนะ

ไอลิน : อืม งานเยอะแก ยุ่ง ๆ เรื่องงาน เลยไม่ค่อยได้ทักทายใครเลย

อ้อ : ลิน แกอย่าว่าฉันนะ ที่ลงรูปที่มีแก แล้วก็พี่เอิร์ทรูปนั้นอ่ะ แกโทรมาด่าฉันป่ะเนี้ย 

อ้อถามไอลินด้วยความรู้สึกผิด เพราะตอนลงรูปก็มัวแต่คิดถึงเพื่อน ลืมไปว่ารูปนั้นมีพี่เอิร์ทอยู่ด้วย ซึ่งใคร ๆ ก็รู้กันทั้งโรงเรียนว่า ทั้งสองจบกันแบบไม่สวย 

ไอลิน : ไม่เป็นไรแก มันผ่านไปแล้ว

อ้อ : จริงนะ ถ้าแกไม่ชอบ เดี๋ยวฉันลบ 

ไอลิน : ไม่เอานาอ้อ โพสไปเถอะ ภาพนั้นพวกเราทุกคนมีความสุข มันเป็นช่วงเวลาดี ๆ ของเราทุกคน 

อ้อ : แกมีแฟนใหม่หรือยังลิน

ไอลิน : มีแล้ว เลิกไปแล้ว หลายคนด้วย 

อ้อ : ค่ะ ไอลินคนสวย มีหลายคนด้วย 

อ้อพูดประชดในความมั่นหน้าของไอลิน 

ไอลิน : เห้ยอ้อ ฉันโทรหาแกวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้แหละ 

อ้อ : เรื่องอะไรว่ะ 

ไอลิน : ก็เรื่องพี่เอิร์ทไง 

อ้อ : ว่า 

ไอลิน : แกมีเบอร์พี่เอิร์ทไหม มีใครติดต่อพี่เขาอยู่บ้าง 

อ้อ : มีดิ ฉันนี่แหละ ตามเขาทุกช่องทางแหละ ว่าแต่จะเอาสื่อไหนดีละ 

ไอลิน : ถามถูกคนจริง ๆ ความหัวหน้าห้องของแกนี่คือมีลิสต์รายชื่อเพื่อนทุกคนเลยใช้ไหมเนี้ย 

อ้อ : โอ้ะ แน่นอน แถมทำงาน HR. ด้วย เรื่องพวกนี้ติดตัวยันตายแหละแก ใคร ทำอะไรอ้อต้องรู้ 

ไอลิน : ค่ะ ๆ หัวหน้า ขอเบอร์พี่เอิร์ทก็แล้วกัน ถ้าอย่างนั้น 

อ้อ : เดี๋ยวส่งให้ อย่าบอกนะ ว่าถ่านไฟเก่าจะคุอ่ะแก

ไอลิน : เห้ยบ้านะ คนเราเกลียดกันขนาดนั้น ขืนกลับมาคบกัน จะทำหน้ายังไงว่ะ 

อีกอย่าง ป่านนี้พี่เอิร์ทคงแต่งงานมีลูกมีเมียไปแล้วมั้ง 

อ้อ : ยังนะ พี่เขายังโสด ฉันตามไอจีพี่เขาตลอด ถ้ามีแฟนมีครอบครัวต้องมีลงรูปบ้างละ เห็นลงแต่รูปเดี่ยว รูปทำงานไรงี้ ไม่มีหรอกแฟน หรือพี่เขาเปลี่ยนแนวว่ะ โอ้ยคนเราจะเพศไหน คบใครก็ต้องเปิดตัวละว่ะ ว่าไหมแก 

อ้อพูดเองเออเอง สรุปเองเสร็จสรรพ ไอลินตอบกลับสั้น ๆ

ไอลิน : อืม ไม่รู้สิ

อ้อส่งเบอร์โทร และช่องทางติดต่อของพี่เอิร์ทให้กับไอลิน แล้วบอกว่า

อ้อ : ลินแกลองเข้าไปส่องในไอจีพี่เขาก่อนก็ได้นะ เผื่อจะช่วยให้แกใจเย็นลงก่อนคุยกับพี่เขา 

ไอลิน : อืมขอบใจนะอ้อ นี่แกห่วงพี่เอิร์ทเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ได้โกรธเกลียด อะไรพี่เขาแล้ว ที่จะคุยกับพี่เขาก็แค่อยากจะขอโทษที่เคยเข้าใจผิดกันนะ ฉันคิดว่า ฉันเก็บความโกรธไว้ในใจนานเกินไปแล้ว วันนี้ฉันเองพอเห็นรูปนั้นก็ทำให้ได้คิด ว่าที่จริงฉันเองก็ร้ายใช่ย่อย 

อ้อ : ดีแล้วลิน ถ้ายังไง แกมีอะไรให้ช่วย ก็บอกมาได้เลยนะเพื่อน 

ไอลิน : ขอบใจมาก แกนี่ใจถึงพึ่งได้เสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ นะหัวหน้าอ้อ

…

ไอลินมีความรักครั้งแรกตอนอยู่มัธยม 5 กับรุ่นพี่มัธยม 6 คือพี่เอิร์ท ทั้งสองวางแผนกันไว้ว่า เรียนจบ มีงานทำแล้วจะแต่งงานกัน ซึ่งผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็เห็นชอบ 

มันเป็นความรักที่ฝังใจ ที่มีครบทุกรส 

ด้วยความเป็นวัยรุ่น และยังใจร้อนของไอลิน ทำให้ทั้งสองทะเลาะกันใหญ่โต เรื่องนี้เขารู้กันทั้งอำเภอ สาเหตุก็เพราะเอิร์ทเรียนจบมัธยม 6 แล้วต้องเข้ามาเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ทั้งสองสัญญากันว่า ไอลินจะตามไปเรียนที่เดียวกัน เมื่อเธอจบมัธยม 6 แต่เหตุการณ์กลับเปลี่ยนไป เมื่อเอิร์ทกลับมาเยี่ยมที่บ้านพร้อมกับแฟนใหม่ ที่เพิ่งเจอกันในรั้วมหาวิทยาลัย 

ด้วยความเลือดร้อนของวัยสาว ไม่ทันที่ใครจะห้ามทัน เมื่อเพื่อนบ้านส่งข่าวให้ไอลินรู้ว่า เอิร์ทกลับมาเยี่ยมบ้าน พร้อมสาวกรุงเทพ 

ไอลินเข้าไปถามเอาความจริงกับเอิร์ทถึงในบ้าน ในขณะที่มีคุณพ่อคุณแม่ของเอิร์ทอยู่ที่บ้านด้วย ไอลินไม่ได้เข้าไปถามดี ๆ แต่เข้าไปตบตีกับแฟนใหม่ของเอิร์ท ต่อหน้าผู้ใหญ่ 

สร้างความอับอายให้พ่อแม่ของไอลินอย่างมากที่มีลูกสาวบ้าผู้ชายตบตีแย่งชิงกันเหมือนในละคร เธอเองเมื่อได้สติ ก็รู้สึกผิด รับตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ไม่เคยให้อภัยตัวเอง และเอิร์ทเลย 

ไอลินกลายเป็นคนที่หวาดกลัวความรัก ระแวงแฟนทุกคน แต่เธอก็ชอบการมีแฟน เป็นคนที่มีแฟนแล้วจะติดแฟนมาก และก็ไม่สามารถคบใครได้นาน เธอไม่กล้าคิดสร้างฝัน สร้างอนาคตกับใครได้อีกเลย 

และทั้งสองครอบครัว ก็หมางใจกันตั้งแต่นั้นมา 

…

เรื่องนี้สร้างบาดแผลในใจให้ทั้งเอิร์ท และไอลิน 

เอิร์ทโดนแฟนใหม่บอกเลิกทันที 

ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของความรัก ความใคร่ เรื่องของหัวใจ ความเป็นหนุ่มในวัยคะนอง คิดจะคบซ้อน แต่ฝีมือยังไม่ถึงของตัวเอง รวมถึงโดนคุณพ่อคุณแม่คาดโทษให้อีกว่าในระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย ห้ามมีแฟน ห้ามพาใครเข้ามาหาที่บ้านอีก เพราะที่จริง พ่อแม่ของเอิร์ท ก็พอใจไอลิน หมายมั่นว่าทั้งสองจะลงเอยกันในวันข้างหน้า แต่ในเหตุการณ์ที่ไอลินบุกตบแฟนใหม่ของเอิร์ทถึงในบ้านวันนั้น ผู้ใหญ่เองก็ผิดหวังในตัวเธออย่างมาก 

ไอลินคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้นแล้ว ก็นั่งขำในความห้าวของตัวเอง ไหนจะกลุ่มเพื่อนที่ยืนคุมเชิงมาเป็นกองเชียร์นั่นอีก ชีวิตในวัยมัธยมปลาย ที่มีสีสัน คิดถึงทีไรหัวใจพองโต เผลอยิ้ม และน้ำตาซึมทุกที 

"เอาละ เอาละ วันนี้เราโตพอแล้วที่จะสะสางปมปัญหาในใจ ที่เราหมักหมมไว้มานานเหลือเกิน" 

ไอลินโทรศัพท์หาคุณพ่อคุณแม่ของเธอ 

ไอลิน : พ่อจ๋า แม่จ๋า หวัดดีจ้ะ 

เป็นรหัสที่สามพ่อแม่ลูกคุยกัน

พ่อ,แม่ : หวัดดีลูก

ไอลิน : วันนี้เป็นไงบ้างแม่ พ่อ

แม่ : วันนี้ก็เป็นวันนี้แหละลูก จะให้เป็นวันไหนละ 

ไอลิน : รักแม่นะ 

พ่อ : แล้วพ่อละ

ไอลิน : รักมากกว่า 

แม่ : ให้มันได้อย่างนี่สิ 

ไอลิน : หนูก็รักของหนูนะ เออ แม่ก็ จะหวงทำไม หนูฝากพ่อไว้ให้แม่ดูแลก่อนนะ เดี๋ยวหนูจะกลับไปดูแลของหนูต่อเอง อย่างงอนสิแม่ จริง ๆก็รักแม่มากกว่าแหละ ดูไม่ออกหรือไง 

แม่ : ดีมากลูกแม่ ต้องรักแม่มากกว่าสิ ถูกแล้วลูก แม่จะดูแลพ่อ เฝ้าถนอมพ่อแก เก็บไว้ให้อย่างดีเลยนะ ไม่ต้องห่วง

อยู่ ๆ ไอลินก็ตัดบทคุยเล่น ทำเสียงจริงจังขึ้นมาว่า

ไอลิน : พ่อคะ แม่คะ ยังจำวันที่หนูเข้าไปตบแฟนใหม่พี่เอิร์ท ได้ไหมคะ 

แม่ : โอ้โห ! ใครบ้างจะจำไม่ได้ ชื่อแกดังไปทั้งอำเภอ

พ่อ : ไม่เป็นไรหรอกลูก เรื่องมันนานมาแล้ว พ่อลืมไปตั้งนานแล้วละ

ไอลิน : แล้วแม่ละ ยังโกรธลินเรื่องนั้นอยู่ไหมคะ

แม่ : ลืมกับโกรธ มันคนละเรื่องกันนะลูก พ่อแม่อภัยให้ลูกได้ทุกเรื่องนั่นแหละลิน ไม่ว่าลูกจะเกเรยังไง พ่อแม่ก็ไม่เคยโกรธเคืองลูกหรอกจ้ะ 

ไอลิน : ค่ะแม่ หนูรักแม่นะ 

แม่ : คิดยังไง ทำไมวันนี้ถึงพูดเรื่องเก่า นี่ไอลินตัวปลอมหรือเปล่า 

ไอลิน : หือ แม่อ่ะ 

หนูคิดว่าหนูมีปัญหาเรื่องแฟน แล้วสาเหตุจริง ๆ คือ หนูยังลืมเรื่องในวันนั้นไม่ได้ค่ะแม่

พ่อ : ลูกพ่อโตแล้วจริง ๆ ลินต้องให้อภัยตัวเองนะลูก

ไอลิน : ค่ะพ่อ 

แม่ : ไม่มีใครติดใจอะไรกับเรื่องเก่า ๆ หรอกลูก ลินให้อภัยพี่เอิร์ท ให้อภัยตัวเองนะลูกนะ ทุกวันนี้ เวลาพี่เอิร์ท กลับมาเยี่ยมคุณลุงคุณป้า ก็มาสวัสดีมีของฝากให้พ่อกับแม่ประจำเลยละ

ไอลิน : แล้วคุณลุงคุณป้าละคะแม่ 

แม่ : โอ้ยยยยย แม่สาวน้อย ไม่มีใครเขาถือสาหาความกับความรัก ความเลือดร้อนของวัยรุ่นคนหนุ่มสาวกันหรอกลูก 

ไอลิน : จริงนะแม่ หนูยังคิดเลยว่า ถ้ากลับไปบ้าน หนูอยากเข้าไปหาคุณลุงคุณป้า 

แม่ : ก็มาสิลูก ทุกวันนี้บ้านเราก็ไปมาหาสู่กันเหมือนเดิม แม่กับคุณป้าก็ไปวัดไปทำบุญด้วยกันบ่อย ๆ 

ไอลิน : หนูคิดมากอยู่คนเดียวหรือคะเนี้ย 

พ่อ : ต่อไปให้หนูมีแต่ความสบายใจนะลูก ว่าแต่ถามเรื่องนี้ขึ้นมา มีอะไรหรือเปล่า หรือมีแฟน แล้วไม่ยอมบอกพ่อ 

ไอลิน : ยังคะพ่อ ลินยังไม่มีแฟน

แม่ : จะเป็นไปได้ยังไง ลูกแม่สวยออกปานนั้น ไม่มีใครมาจีบบ้างเลยหรือลูก แล้วเมื่อไหร่ แม่จะได้อุ้มหลานสักที พ่อกับแม่ แก่แล้วนะ 

พ่อ : ตาเอิร์ทก็ยังไม่มีแฟนนะแม่ เห็นครั้งก่อนกลับมา พ่อถาม ก็ว่ายังไม่มีแฟน ทำแต่งาน เห้อ ! คนหนุ่มสาวสมัยนี้ จะอยู่เป็นโสดกันหมด ไม่คิดถึงใจคนแก่บ้างเลยหรือไง ว่าอยากอุ้มหลาน 

พ่อกับแม่ของไอลินนั้นยังมีใจหวังให้ไอลินกับเอิร์ท กลับมาดีกันได้เหมือนเดิมอีกสักครั้ง รวมถึงพ่อแม่ของฝ่ายเอิร์ทก็เช่นกัน 

ไอลิน : พ่อคะ ก็มันยังไม่เจอคนที่ใช่นี่คะ จะให้หนูทำยังไงได้ละ

…

เมื่อได้คุยกับพ่อ,แม่แล้วทำให้ไอลินสบายใจ โล่งอก เหมือนก้อนหินที่ทับอกไว้ ได้ถูกยกออกไปแล้ว ที่จริงมันถูกยกออกตั้งนานแล้ว แต่เธอเองที่คิดว่ามันยังอยู่ 

ทุกคนรักกันเหมือนเดิม มีแค่เธอคนเดียว ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย "หืมมมมม คิดแล้วมันแค้นไอ้พี่เอิร์ท" 

เห้ย ทำไมครั้งนี้มันไม่เจ็บในหัวใจอ่ะ ปกติเวลาคิดถึงพี่เอิร์ท แล้วมันจะเจ็บจี๊ดในใจนี่นา หรือว่า เราไม่ได้โกรธพี่เอิร์ทแล้ว 

ไอลิน เธอทำได้แล้ว เธอปลดโซ่ตรึงหัวใจออกได้แล้ว 

รอยแผลเก่าได้รับการรักษาแล้ว 

ไอลินหัวเราะด้วยน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ ที่สามารถเขี่ยผงที่อยู่ในตาออกได้แล้ว

…