มีคนแนะนำให้เราวาดภาพ ระบายสี เพื่อเป็นวิธีระบายอารมณ์ และจัดการกับอารมณ์

เรียกว่า ศิลปะบำบัดมั้ง 

เราเรียนถาปัตย์ซึ่งแน่นอนว่าเราเบื่อวาดรูป

มีบางคนแนะนำให้ออกไปเที่ยว ออกไปข้างนอกพบปะผู้คนบ้าง เราไม่ใช่คนเก็บตัวขนาดนั้น คิดว่าตัวเองเป็นคนสนุกชอบสังคมด้วยซ้ำไป แต่นั้นแหละบางทีเราก็เบื่อ 

หมอเคยถามว่าความรู้สึกที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่อยากไปเรียนคืออะไร? ไม่ชอบวิชา? ไม่ชอบอาจารย์? 

เปล่าไม่ใช่เลย เราแค่ไม่ชอบตัวเอง ที่คิดภาพว่าต้องไปนั่งเรียน แต่ไม่มีสมาธิจะเรียน จนคิดไปถึงแล้วเราจะมาเรียนทำไมในเมื่อไม่อยากเรียน เปลืองตังค์พ่อแม่เปล่าๆ 

แล้วถ้าเราไม่เรียนล่ะ เราจะทำอะไร

ความคิดในหัววิ่งเต็มไปหมด แต่ก็จบลงด้วยคำว่าเบื่อ

ถ้าเราเบื่อชีวิตขนาดนี้ จะมีชีวิตอยู่ไปทำไม คำถามนี้มักจะตามมาเสมอ ในเมื่ออยู่ไปก็ไม่ได้มีความสุขอะไร 

เคยอ่านหนังสือเล่มนึง แล้วเจอประโยคที่บอกว่าคนมีความสุขมักจะไม่ตั้งคำถามว่าคนเราเกิดมาทำไม

แต่เราตั้งคำถามกับตัวเองทุกวันเลย