13 มิ.ย. 59 @เกาะหมาก จังหวัดตราด
" ไปเที่ยวกันเหอะ เราหายใจไม่ออกแล้ว มันอึดอัด..."
ความตั้งใจที่เคยคุยกันไว้เล่นๆคือ อยากไปที่ๆดาวสวยๆอยากไปดอยเสมอดาว แต่แผนทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เพราะวินาทีนั้นความรู้สึกมันบอกว่า ทะเล คือสถานที่เดียวที่จะเยียวยาจิตใจเราได้...
เมื่อตกลงกันได้ว่าจะไปทะเล อยู่ดีๆเพื่อนก็พูดออกมาว่า ไปเกาะหมากกันมั้ย ? ยอมรับตรงๆเพิ่งได้ยินชื่อเกาะหมากเป็นครั้งแรกตอนนั้นเลย แต่ไม่รู้สิ ตอนนั้นคือใจพร้อมจะไปแล้วตอบเพื่อนไปด้วยความมั่นใจ ไปสิ เอาเลย จองที่พักกัน มันเดินทางยังไงนะ*
การเดินทางของคนเด๋อๆจึงเริ่มขึ้น รถยนต์---- รถTaxi----รถตู้----สองแถว----เรือเฟอรี่----มอเตอร์ไซค์
(ไปถึงจุดหมายได้แบบโชคช่วยทั้งนั้น ทันเวลาแบบเส้นยาแดงผ่าแปดทั้งหมด วงวาร 555)
ก้าวแรกที่มาถึงเกาะหมาก....
ทะเลสีเขียว หาดทรายขาว แดดจ้า ลมพัดแรง มันสวยจนเรายืนมองนิ่งๆ และต่างคนต่างถ่ายรูปทะเลไปเงียบๆ โดยไม่มีใครพูดอะไรกัน จำได้แม่นว่าในหัวตอนนั้นโล่งมาก เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ในหัวโล่งมาก ไม่คิดอะไรฟุ้งๆเลย
จนกระทั่งถึงที่พัก (ตรงที่เราอยู่เรียกว่าอ่าวผ่อง) โอ้โห เหมือนสมองเราเปิดโหมดเครื่องบิน ปิดการทำงานชั่วคราวไปเลย รอบๆอ่าวมีคนเข้าพักอยู่ 2-3 ห้อง *พี่เจ้าของบอกว่าเพราะเป็นช่วงโลว์ซีซั่น
รอบบ่าย แดดอ่อน ลมโชยๆ เราแต่งตัวตามสบายมาก จนเพื่อนแซะว่าใส่อะไร สบายไปมั้ย ฮ่า
เราขี่มอเตอร์ไซค์ที่เช่ามามีเพื่อนคู่เด๋อซ้อนท้าย ทั้งที่มีแผนที่อยู่ในมือ แต่เราก็ยังหลงได้ (วงวาร)
ดีที่เกาะหมากเป็นเกาะเล็กๆ หาอะไรไม่เจอก็ขี่วนรอบเกาะ วนไปค่ะ 555 ทั้งๆที่ขี่ไปตรงไหนก็เจอแต่ทะเล มากันแค่สองคน เรายังขำกันได้มากมาย ร้องเพลงเล่นมุกกันไป เพื่อนก็ชวนคุยโต้ลมและอัดคลิปไม่หยุด
พวกเรานั่งอยู่ที่โต๊ะหกเหลี่ยม ดูวิวเงียบๆกับน้องหมา ฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งอยู่เป็นชั่วโมง ถึงกลับที่พัก
สำหรับเรา เสียงคลื่นที่เกาะหมาก ฟังเพราะที่สุด เพราะจนเราต้องอัดเสียงไว้ เหมือนคลื่นและสายลมกำลังร้องเพลงปลอบโยนหัวใจของเราให้สงบลง
ความเงียบของที่นี่มันมหัศจรรย์สำหรับเรามาก ทำให้ผีบ้าอย่างเราสงบลงทั้งสมองและหัวใจ ไม่ได้เงียบจนวังเวงแต่มันสงบ ไม่มีแสงสี แสงไฟ แต่กลับมีแสงจากหิ่งห้อย บินอ้อยอิ่งไปมา มันเงียบจนเราพูดกับพี่เจ้าของที่พักไปโดยไม่รู้ตัว หนูอยากมาเขียนวิจัยที่นี่มาก
สิ่งที่เราค้นพบจากการเดินทางไปเกาะหมาก ธรรมดาสามัญแต่เยียวยาจิตใจได้อย่างดีที่สุด....
เราค้นพบความเงียบ... ความเงียบที่ทำให้ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองชัดขึ้น
ในความเงียบงัน ฉันค้นพบ ความสงบ
ในความเงียบงัน ฉันค้นพบ วิธีแก้ปัญหา ที่มาพร้อมกับ สติ
ในความเงียบงัน ฉันค้นพบว่า การให้กำลังใจตนเอง คือแรงขับชั้นดี
ในความเงียบงัน ฉันค้นพบ เพื่อนใหม่ที่เรียกว่า วิจารณญาณ....
ค้นพบแม้กระทั่ง..เสียงกระซิบแผ่วเบาที่พยายามตักเตือนและปลุกฉันซ้ำๆปลุกให้ฉันตื่น
และทบทวน....ถึงการเลือกเดินบนเส้นทางนี้ว่า เพื่ออะไร เพราะอะไร และเพื่อใคร
รักในความซัพพอรต์กันและกันสุดตัวเสมอ มาเป็นกำลังใจให้กันเน้อ