'ข้าอยู่ที่ใด' คงไม่มีวันหลุดออกมาจากปากหญิงสาวผู้ซึ่งเป็นราชินีและแขกอย่างอิงกริธเป็นแน่ เพราะนางย่อมรู้ดีว่าที่นี่คือที่ใด ใยต้องถามออกไปให้เสียเวลา 

สองสตรีร่อนลงสู่พื้นดินอย่างนุ่มนวล ปีศาจสาวปล่อยมือที่โอบอุ้มร่างเล็กที่หนักอึ้งไปด้วยชุดเกราะและเครื่องแต่งกายลงเบาๆ อิงกริธดีดตัวออกจากอ้อมกอดของมาเลฟิเซนส์พลางสอดส่องสายตาไปรอบๆอย่างระแวดระวัง

"เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม?" ราชินีสาวเอ่ยถาม สายตาจับจ้องไปยังพุ่มไม้ที่เคลื่อนไหวอยู่ไกลๆ

"เพื่อไถ่บาป" เจ้าถิ่นตอบเสียงเรียบ

มาเลฟิเซนส์ยกยิ้มให้กับกิริยาตื่นกลัวของคนตรงหน้า 

นางอดยอมรับไม่ได้ว่ามันรู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่เห็นศัตรูคู่แค้นเกิดหวาดกลัวที่นี่ขึ้นมาบ้าง

หลังจากทุกอย่างที่ราชินีใจโหดได้กระทำลงไปแล้ว การที่พานางมาอยู่ที่มัวร์เห็นจะเหมาะกับนางอยู่บ้าง ร่างบางๆนั่นคงเหมาะที่จะหลบตามเงาแมกไม้ ซ่อนตัวจากบรรดาเหล่าดาร์กเฟย์ที่โกรธแค้น

แต่หากพินิจดูให้ดีแล้วชุดออกรบสีขาวสะอาดตานั่นคงไม่เหมาะกับชัยภูมิของที่นี่สักเท่าไร

ทั้งหนา ทั้งหนัก

"ข้าว่าชุดนี้คงไม่เหมาะจะอยู่ป่าสักเท่าไร..." ดาร์กเฟย์เจ้าถิ่นเดินอ้อมบัลลังก์ตรงไปหาอาคันตุกะของตน สายตาจดจ้องร่างบางอย่างครุ่นคิด

"มาเถิด ข้าจักพาเจ้าไปดูที่หลับนอน" ว่าจบมาเลฟิเซนส์ก็เดินนำลิ่วไปยังด้านในของป่าโดยไม่รอราชินีแห่งอัลสเตดได้โตแย้งอันใด

เมื่อปราศจากเจ้าถิ่น อาคันตุกะอย่างอิงกริธก็รีบแจ้นตามหลังมาเลฟิเซนส์ไปอย่างไม่รีรอ

อย่างน้อยๆ นางปีศาจสาวก็ยังมิได้คิดจะทำร้ายนางตอนนี้ ฉะนั้นเก็บมิตรไว้ใกล้ตัวดีกว่า

เมื่อเดินลึกเข้ามาในตัวป่าทั้งสอบก็พบกับม่านไม้เลื้อยขนาดใหญ่ รอบข้างแวดล้อมไปด้วยพืชพรรณนานาชนิด พืชบางต้นก็เรืองแสงส่องสว่างนำทางให้นางราวกับคบเพลิงในปราสาท เสียงนกร้องก้องอยู่ไกลๆ บรรยากาศดูอบอุ่นแต่ก็ร่มเย็นอย่างน่าประหลาด

มาเลฟิเซนต์แหวกไม้เลื้อยนั้นออกแล้วพยักเพยิดให้อีกคนเดินตามเข้ามา

"ฮัดชิ่ว!" ทันทีที่เดินผ่านแมกไม้นั้นมา ร่างเล็กก็เกิดจามออกมาอย่างห้ามไม่ได้

"โอ้..." มาเลฟิเซนส์แสดงความแปลกใจเมื่อเห็นอีกคนแสดงท่าทีว่าอ่อนแอออกมา

"ข้าแพ้เกสรดอกไม้" อิงกริธยกมือเล็กขึ้นถูจมูกไปมาจนเกิดรอยแดง แต่ก็ไม่วายจะจามออกมาอีกรอบ

มาเลฟิเซนส์หัวเราะออกมาน้อยๆ คนตรงหน้าดูบอบบางเสียจนน่าขัน 

เอวบางที่เมื่อครู่ยังอยู่ในอ้อมแขนนานนับชั่วโมงนั้นบิดไปมาเมื่อเจ้าของร่างกายเคลื่อนตัวไปสำรวจรอบๆห้อง 

ใบหน้าสวยที่เจ้าตัวทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจนั้นช่างน่าทะนุถนอมและน่าหมั่นไส้เสียเหลือเกิน 

จมูกรั้นถูกนิ้วเล็กถูไปมาจนเกิดรอยแดง 

ริมฝีปากบางเฉียบของนางก็น่าหลงไหลไม่แพ้ใครหากแต่นางแย้มรอยยิ้มหวานแทนที่จะเป็นการเบ้ปากเฉกเช่นที่นางกำลังทำอยู่ตอนนี้ 

แต่ถ้าหากกล่าวชมนางแล้วไม่เอ่ยถึงดวงตาคู่สวยนั้นก็ย่อมมิได้ 

ดวงตาคู่สีนภาสดใสที่มาเลฟิเซนส์ไม่กล้าจะสบเข้าตรงๆโดยที่ไม่รู้สึกอันใด 

ดวงตาคู่นั้นที่ให้ความรู้สึกราวกัับจ้องมองออกไปในท้องนภาอันกว้างใหญ่ ให้ความรู้สึกทั้งสบายใจและน่าหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน

อิงกริธจามออกมาอีกครั้งที่มุมห้องพลางรีบยกแขนเสื้อขึ้นปิดจมูกตนเองเอาไว้

มาเลฟิเซนส์เพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองจ้องมองราชินีสาวด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไปจากเมื่อชั่วโมงก่อน

เสียงวัสดุกระทบเข้าด้วยกัน เรียกสติของมาเลฟิเซนส์ให้กลับเข้าร่าง 

ราชินีอิงกริธกระแทกร่างบางของตัวเองลงบนเตียงนุ่ม 

แขนเล็กขดเข้าด้วยกันบนหน้าอกแสดงความไม่พอใจ

"ข้าว่าชุดนั่นจะทำให้เจ้าไปได้ไม่ถึงไหนหรอก วิ่งหนีทหารรักษาประตูก็รังแต่จะเหยียบชายกระโปรงตนเองล้มเปล่าๆ ข้าจะปล่อยให้เจ้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็แล้วกัน" มาเลฟิเซนส์จัดแจงโบกมือไปมาในห้องนอน พลันชุดกระโปรงหลากสีเช่นเดียวกับที่ออโรร่าเคยสวมใส่เมื่อครั้งที่นางเข้าเฝ้าอิงกริธและคิงจอห์นที่พระราชวังอัลสเตดก็ปรากฏในตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้านในสุดของห้อง

ราชินีอิงกริธก้าวเข้าไปหาตู้เสื้อผ้านั้นแล้วสำรวจดูชุดวิเศษที่เพิ่งโผล่ขึ้นมาเมื่อครู่ก่อนจะหันไปสบตาท้าทายกับเจ้าถิ่นอย่างไม่เกรงกลัว

"ข้าไม่สวมชุดที่ทำขึ้นหยาบๆเช่นนี้หรอกนะ" นางเอ่ย

"เลือกมาสักชุดแล้วเปลี่ยนเสีย"

"..." ไร้เสียงตอบกลับจากอาคันตุกะ มีเพียงแววตาดุดันเท่านั้นที่ราชินีสาวส่งกลับมาให้เจ้าถิ่น

"ไม่เช่นนั้น..." มาเลฟิเซนส์ว่าต่อด้วยท่าทางสบายๆ

"ไม่เช่นนั้นอะไร?" อิงกริธถามออกไปด้วยความรู้สึกหวั่นใจ

ร่างสูงก้าวเดินออกไปจากห้องแล้วหันกลับมาแสยะยิ้มส่งให้ศัตรูคู่แค้น

"...ไม่เช่นนั้นข้าจะเปลี่ยนให้เจ้าด้วยตัวข้าเอง"

พูดจบมาเลฟิเซนส์ก็จ้ำอ้าวออกจากห้องไป ทิ้งราชินีอิงกริธไว้ผู้เดียวกับใบหน้าของนางที่เริ่มแดงก่ำอย่าห้ามไม่ได้