ระหว่างเรามัน
พังเเล้วจริงจริง
ตัด เเต่ไม่ถึงกับขาด
ไร้ซึ่งความผูกพันต่อกันการอย่างสิ้นเชิง
,เธอเลือกเเบบนั้น
—
ความผูกพันมันก็เป็นเเค่ความสัมพันธ์
เเค่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง พอหมดความสำคัญ
ความผูกพันมันก็หายไป .
บางคนที่เราเคยมีเค้าอยู่ในกิจวัตรประจำวัน
ไม่ว่าจะทำอะไร อยู่ไกลกันเเค่ไหน
เราก็ยังรู้สึกว่ามีเค้าอยู่ เป็นความอุ่นใจให้กัน
เเน่นอน เราไม่อยากให้เค้าหายไปหรอก
เเต่ทำไงได้ เราพยายามคนเดียวไม่ได้
เรื่องเเบบนี้เราไม่สามารถทำคนเดียวได้
เราพยายามอย่างสุดความสามารถ
ที่จะกลับมาเป็นเพื่อนเธอเหมือนเดิม
เพราะเรายังอยากมีเธออยู่ในชีวิต
เเต่เธอก็เหมือนจะค่อยค่อยออกไปเรื่อยเรื่อย
เผลอเเปบเดียวเราก็มองไม่เห็นเธอเเล้ว
เธอบอกว่าเเฟนใหม่เธอ เค้าไม่เเย่นะ
เเละเราควรจะยินดีกับเธอ ..
มันมีเหตุผลอะไรที่เราต้องยินดี?
เเละนั่นยิ่งตอกย้ำว่า
เราไม่ได้ดีในสายตาเธอเลย
ขำดี
ช่วงนี้เราเริ่มทำงานเเล้ว
ก็เลยกลับมาอยู่บ้าน เลยไม่ได้เจอกัน
ก็หวังทุกวัน เรื่องการเด้งของข้อความจากเธอ
เเต่ก็ไม่มี ..
ทุกครั้งที่เราพยายามชวนคุย
เธอก็เหมือนจะรำคาญ
เธอค่อยค่อยหายไปช้าช้า
โดยให้เหตุผลที่ว่า
เพื่อนกันไม่ต้องคุยกันทุกวันก็ได้
อือมันก็จริงนะ
เเล้วสามปีที่ผ่านมาอะ
สามปีที่คุยกันทุกวัน
เพื่อนกันทำไมต้องคุยกันทุกวัน?
อยากรู้จุดจบของอาการเสียใจ
ว่าเมื่อไหร่มันถึงจะหายเศร้า
เบื่อตัวเองเหมือนกัน
อยากมีความสุข
มันก็เเย่หน่อยตอนที่คิดว่า
อะไรดีดีที่เค้าเคยทำกับเรา
ตอนนี้เค้าไปทำกับคนอื่น
เราไม่อยากให้เธอยิ้มให้เค้า
เราไม่อยากให้เธอหัวเราะกับเค้า
เราไม่อยากให้เธอจับมือเค้า
เราไม่อยากให้เธอกอดเค้า
เราไม่อยากให้เธอบอกรักเค้า
ที่ตรงนั้นมันเคยเป็นของเรา
เฮ้อ
ถอนหายใจเเรงเรง
ให้ความรู้สึกแบบนี้
—
เเต่ก็นะ
ตอนนี้เราพอเเล้ว เราเหนื่อย
ความเศร้าก็ยังมีมาเป็นระยะ
เเต่เราคงไม่พยายามเเล้ว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in