ฉันเสียใจ
ตอนที่รู้ตัว
ว่าที่ทำลงไป มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
ไม่เคยมีความหมายด้วยซ้ำ
ฉันตระหนักถึงความรู้สึกที่แท้จริงตอนที่ฉันยืนอยู่นอกบ้าน
ในวันที่อากาศดีเหลือเกิน
เหมือนคืนนี้
ดาวพร่างพราวเต็มท้องฟ้า
ขนาดฉันอยู่ในกรุงเทพ
ยังมองขึ้นไปเห็นพวกมันกระจายตัวอยู่บนนั้น

แต่ฉันกลับเริ่มร้องไห้
ไม่หนักหนาเท่าไหร่ แต่สะอื้นจนตัวโยน
น้ำตาไหลออกมาเหมือนมันจะไม่มีวันจบสิ้น
ฉันคงจมอยู่ในทะเลสาบน้ำตา ทะเลแห่งความเศร้าโศกเสียใจนี่เสียละมั้ง
และบนจุดที่ฉันยืนอยู่
มันไม่มีฝั่งให้ฉันไปขึ้นตรงไหนเลย
ฉันคงต้องยอมตายอยู่ตรงนี้
เว้นเสียแต่ว่าฉันจะหยุดร้องไห้เสียที
รักของเธอ
ไม่ได้มีไว้เพื่อฉัน

แค่คำพูดลมๆแล้งๆ
ว่าเราชอบกัน
ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย
เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอปฏิบัติต่อฉันมาตลอด
มันไม่เคยมีความรักเจือปนอยู่ในนั้น

แล้วถ้าอย่างนั้น
เราเป็นอะไรกันล่ะ
ฉันเป็นอะไรสำหรับเธอ
ฉันเป็นสิ่งของ
ฉันเป็นเพื่อนคุย
ฉันเป็นน้อง
ฉันเป็นคนสนิท
ฉันเป็นทุกอย่าง
เพียงแต่
ฉันไม่ใช่คนรัก

ฉัน ไม่ใช่ คนรัก
ไม่ใช่ คน ที่ เธอ อยากรัก
ไม่ใช่ คน ที่ เธอ อยากลองเสี่ยง
ไม่ใช่คนที่เธอจะฝืน เพื่อทำอะไรที่ฉันอยากได้
ไม่ใช่คน ที่เธออยากกอดเมื่อมีปัญหา
ไม่ใช่คน ที่เธอสนใจ ว่าฉันอยู่ที่ไหน ทำอะไร หรือรู้สึกยังไง
ฉัน ไม่ใช่เลยสักอย่าง
ฉันเป็นแค่เพียงใครบางคน ที่บังเอิญ อยู่ตรงนั้นพอดี
ในวันที่เธออยากมีใครคุยด้วยสักคน
หรืออยากมีใครกินข้าวด้วยสักครั้ง
แล้วฉันก็คิดเองเออเอง
ว่าเธอคงพอมีใจ
แต่ความจริง
คือฉันไม่ใช่
ไม่ใช่อะไรเลยในชีวิตเธอ
ไม่เคย
มีตัวตนด้วยซ้ำ

หากฉันหายไป
ก็ปล่อยให้ฉันหายไปเถิดนะ
จากทุกคน
จากทุกสิ่ง
จากเธอ
จากทุกความเศร้าบนโลกนี้

ฉันไม่ได้บอกว่าตัวเองเศร้า หรือเสียใจที่สุดในโลกใบนี้หรอก
แต่เท่าที่ฉันถือครองมันอยู่นี้
ก็มากเกินไปแล้ว

และฉันคงจะจม
ถ้าฉันไม่หยุดเสียใจเสียที


หน้า wall faebook
ยังแคร์ฉันมากกว่าเธอเลย
อย่างน้อย มันก็ยังถามฉัน
ว่า What's on your mind