- achi

แชทที่จมไปจนเกือบอยู่ล่างสุด โผล่ขึ้นมาในหน้าแชท

มันไม่ใช่แชทเหมือนแต่ก่อน เพราะอชิโทรมาแทน สามมองชื่อนั้นอยู่นาน จนสุดท้ายเขาก็คว้ามือถือมารับสาย

[ฮัลโหลสาม..มึงสะดวกคุยไหม] 

เสียงที่คุ้นเคยในความทรงจำทักทายสามผ่านโทรศัพท์

[สาม..ฮัลโหล]

“อืม ว่าไง”

กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ อชิถึงกับทักซ้ำอีกรอบ 

ไม่ได้คุยมาสามเดือนแล้วสินะ

[พี่กิ่งเขาไปชวนมึงกลับมารีวิวหนังกับกู...กูเลยส่งรายละเอียดไปให้ทางเมลแล้ว อ่านยัง..?]

“กำลังอ่านพอดี”

[โอเค งั้นคุยเลยนะ]

[คลิปต่อไปกูจะรีวิวหนังเรื่องที่ส่งไปให้มึงในเมล]

“มันเข้าโรงอาทิตย์นี้?”

[ใช่ พอดีกูได้ตั๋วมาฟรีรอบกาล่า เลยจะไปดู]

“อ่อ”

[อืม..]

เกิดความเงียบระหว่างเรา

[สาม]

“ว่า..”ขานรับปลายสายไป

[มึงไปดูหนังกับกูไหม]

อชิถามคำถามที่ตัวเขาไม่ได้คาดเดาเอาไว้เลยสักนิด

แต่อันที่จริง ที่เขาตอบรับคำชวนของพี่กิ่งก็เพราะอยากเจอมันอีกนั่นแหละ

“....”

[..กูได้ตั๋วมาสองใบ] อชิพูดต่อ

“อ่อ..”

“แล้วมึงไม่ไปดูกับแฟนมึงเหรอ”

ไอ้เหี้ย ถามอะไรของไปวะกู 

[เขาไม่ว่าง] 

“เลยมาชวนกูอ่านะ”

[ยังไงเราก็ต้องช่วยกันรีวิวในแชนแนลอยู่แล้ว ไปดูพร้อมกันเลยก็ได้]

สามปฏิเสธมันไม่ได้หรอก 

คงเป็นแบบนั้น

“วันไหนล่ะ”

[มะรืนนี้แหละ มึงจะมาใช่ไหม] 

“อืม ไปได้” ไม่ได้คาดหวัง แต่อยากเจอมึงฉิบหายเลย

[โอเค ไว้เจอกัน ไม่กวนแล้วๆ] ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง ทำให้เผลอคิดถึงรอยยิ้มมันที่เคยยิ้มให้เขาจนได้

ห้วนคิดถึงอดีตที่เคยมี..เรา

ช่องยูทูปที่อชิพูดถึง เราเริ่มทำมันด้วยกันตอนที่ยังเรียนมหาวิทยาลัย เริ่มจากศูนย์จนมีคนตามครึ่งล้านในระยะเวลาสองปีครึ่ง เราสร้างคอนเท้นรีวิวเกี่ยวกับหนังและซีรีส์ที่ดูด้วยกันผ่านการพูดคุยผ่านกล้องเหมือนการเล่าสู่กันฟัง ทำให้มีหลาย ๆ คนเริ่มเข้ามาติดตามจนยอดวิวบางคลิปเฉียดล้าน 

แรกเริ่มที่เราลงแรงไป เราแค่สนุกที่ได้ลอง เหมือนได้ใช้วิชาเรียนมาวิจารณ์ ติชมทั้งหนังทั้งในกระแสและนอกกระแส แต่นานวันเข้า ความสัมพันธ์เพื่อนสนิทก็เริ่มเปลี่ยน เมื่อมีเม็ดเงินเข้ามาเกี่ยว และชื่อเสียงที่มีคนชื่นชอบเราทั้งคู่ พวกนั้นจิ้นสามกับอชิไปมาจนเกิดแท็กคู่ในสังคมโซเชียล

เราหลงระเริงและใช้ความชอบของพวกเขาสร้างรายได้ 

แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอด

เมื่อมีคนใดคนหนึ่งดันคิดมากกว่านั้น

เส้นขีดแบ่งของความเพื่อนมันบางกว่าขนคิ้วของกูซะอีก

...เผลอรู้สึก แต่ไม่ปฏิเสธว่าก้าวข้ามเส้นนั้นไปอย่างตั้งใจ 

ทว่าคงจะดีถ้าใจเราตรงกัน 

เพราะความรู้สึกสามมันจริง

แต่กับอชิน่ะ มันมีตัวจริงอยู่แล้วต่างหาก

แบบนี้ไงเขาถึงถอยออกมาเพื่อรักษาหัวใจตัวเอง

——-—-

กับคนบางคน 

แม้จะรู้สึกดีแค่ไหน แต่ก็ครอบครองไม่ได้

————

[มึงถึงยัง] เสียงปลายสายเอ่ยถามเมื่อใกล้ถึงเวลารอบหนัง

“อยู่ในลิฟท์ จะถึงแล้ว”

[โอเค กูรอตรงโซฟานะ...เอ้อ กูซื้อป็อบคอร์นชีสที่มึงชอบแล้ว]

จำได้ด้วยว่ากูชอบ

แค่นี้รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบางๆบนใบหน้าของสามเสียแล้ว

[รีบมานะมึง]

“โอเค เดินอยู่”สามตอบกลับปลายสายไป ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปยังโรงภาพยนตร์

“สาม!..”คนตัวสูงหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะพบคนตัวเล็กที่สวมเสื้อเชิ้ตสีครีม เข้ากับกางเกงยีนตัวโคร่งพับปลายพ้นข้อเท้ามาเล็กน้อย พร้อมรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่โปรดนั่งอยู่บนโซฟา

คิดถึง

สิ่งแรกที่ผุดเข้ามาในความคิดของคนมองอย่างสาม

ใบหน้าเล็กสวมแว่นกลมๆ เข้ากับรูปหน้า ดวงตากลมโตที่มองมาเจือด้วยความรู้สึกที่สามคาดเดาไม่ออก ระยะสามเดือนที่ไม่ได้เจอหน้าอชิมันนานในความคิดของสามเหลือเกิน แม้จะยังเห็นมันผ่านโซเชียลมีเดีย แต่ก็ยังคิดถึงอยู่ดี แล้วยิ่งมาเจอกันวันนี้ ก็ยิ่งย้ำชัดว่าสามยังรู้สึกกับอชิไม่เปลี่ยนแปลง

“มาช้าจังวะ”คนตัวเล็กเอ่ยทัก เมื่อสามเดินเข้ามายังโซฟา

“รถติดดิ มึงก็ถึงเร็วฉิบหาย”

“พอดีกูแวะมาเอาของให้พี่พอร์ชอะ เลยรีบไปหน่อย”อชิยิ้ม น้ำเสียงมันปกติเมื่อพูดถึงแฟนมันจนคนฟังได้แต่พยักหน้ารับรู้ พร้อมมองถุงกระดาษที่วางข้างตัวมันที่น่าจะเป็นของที่มันพูดถึงเมื่อกี้

 คงรักกันดีเหมือนเดิมสินะ

กูควรดีใจแหละ เออ..ดีใจก็ได้วะ

“เข้าโรงเลยไหม...กูอยากดูโฆษณาอะ”

อชิยังเหมือนเดิมจริงๆ คนที่ชอบดูโฆษณาหนังใหม่ และออกจากโรงคนท้ายๆเพราะชอบดู end credit และที่เหมือนเดิมกว่านั้น คือเขาเองที่จดจำทุกอย่างได้ดีแบบไม่ตกหล่นซะด้วย

“ปกติมึงมากับแฟนเหรอ”สามถามหลังจากเรานั่งที่เรียบร้อย

“...” อชิเงียบ สามเลยไม่กล้าถามอะไรต่อ

“กูมาดูคนเดียว...ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา”

“....” แล้วตั๋วหนังสองใบที่มันมักถ่ายลงสตอรี่ไอจีนั่นล่ะ

“แต่รอบนี้มีมึงมาด้วย คิดถึงเมื่อก่อนเลยว่ะ”

สมองกำลังสั่งให้ถามบางสิ่งบางอย่าง แต่แล้วก็ไม่กล้าถามออกไป

เราต่างเงียบกันทั้งคู่จนกระทั่งภาพยนตร์เริ่มฉาย เหมือนมีกำลังกั้นกลางระหว่างเราตลอดครึ่งชั่วโมงแรกที่ภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าเลื่อนผ่าน

จนกระทั่งถึงฉากที่สร้างเสียงหัวเราะเบา ๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้สามหันไปมองหน้าคนข้างกาย

แค่อยากเห็นรอยยิ้มมันนั่นแหละ

แต่แปลกดีที่อชิก็หันมองเขาเช่นกัน รอยยิ้มน่ารักๆที่เขาโคตรหลงรักกำลังยิ้มให้เขา

“ยิ้มอะไร”สามกระซิบเมื่ออชิยังคงจ้องหน้าเขาด้วยรอยยิ้ม

“ไว้จะบอก ดูต่อเหอะ”อชิเอี้ยวตัวมองกระซิบข้างหูคนตัวสูงกว่า

ระหว่างดูหนัง มันมีหลายครั้งที่มือเราชนกันอย่างบังเอิญ ความทรงจำเก่าๆและความรู้สึกที่มีมันชัดเจน

กระทั่งภาพยนตร์เปลี่ยนเป็นสีดำ พร้อมกับ end credit เลื่อนขึ้นมา ทั้งสามและอชินั่งมองอยู่ที่เดิม ขณะที่หลาย ๆ คนลุกออกไปแล้ว

“สนุกปะ”อชิเอ่ยถามท่ามกลางโรงภาพยนตร์ที่หลงเหลือคนเพียงไม่กี่คน

“อืม สนุกดี”

“มึงให้คะแนนเท่าไร”

“8.5 ขัดใจตอนกลางเรื่องนิดหน่อย บางฉากมันไม่สมูท แต่รวมๆมันก็สนุก..มึงล่ะ?” ผมตอบไปตามที่คิด 

“9 มั้ง ชอบตอนจบ ชวนให้คิดดี..มึงว่าในความคิดมึง ตัวเอกได้กลับมาเจอกันไหม”

“น่าจะ เพราะสัญญากันไว้แล้ว”

“อืม เพราะสัญญาไว้เลยต้องทำตามสัญญา”อชิตอบไปพร้อมครุ่นคิดกับตัวเอง

“.....”

“ที่กูยิ้มตอนนั้นน่ะ กูแค่ดีใจที่มีมึงนั่งอยู่ข้าง ๆ ได้นั่งดูด้วยกัน”

“.....”

“ดีใจนะที่มึงมา”อชิเอ่ยเบาๆหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

“..ที่ใจที่ได้มาเหมือนกัน” 

หลังจากคำพูดของสาม รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าน่ารัก จนทำให้อีกคนที่มองอยู่อย่างสามยิ้มตามไปด้วย 

————

9/10 สำหรับหนังเรื่องนี้ 

11/10 สำหรับมึงที่มาด้วยกัน

————

“กลับเลยปะ จบแล้วเนี่ย”สามถามคนข้างๆที่นั่งเงียบ

“อืม มึงกลับไง เอารถมาเหรอ”อชิหันมาตอบ แล้วก็เตรียมลุกจากเบาะ

“ใช่ มึงอะ”สามตอบ ก่อนจะลุกตามคนตัวเล็กออกจากโรงภาพยนตร์

“กลับด้วยได้ไหม..”

อชิหันมาถาม พร้อมกับเงยหน้าจ้องตาคนที่สูงกว่า

แพ้ทาง..

“ได้ เดี๋ยวไปส่ง”

“ใจดีว่ะ มึงนี่เหมือนเดิมเลยนะ ยอมกูเก่ง”อชิอมยิ้ม ก่อนจะหัวเราะเบาๆ 

“ก็นะ กูก็ยอมมึงตลอดอยู่แล้วนี่หว่า” ไม่ได้พูดเกินจริงหรอก 

แต่มีเรื่องเดียวที่กูคงยอมทำตามที่มึงขอไม่ได้

คือเรื่องที่มึงเคยขอให้กูเลิกชอบมึงไงล่ะ