เราเจอกับพัดชาครั้งแรก เมื่อสามสี่ปีก่อนแถวเอกมัย—เปล่า ไม่ใช่ตามสถานที่ยามค่ำคืน แต่เป็นที่สำนักพิมพ์ที่เพื่อนๆ พี่ๆ  ของเราทำงานอยู่ด้วยกันทั้งคู่ และถ้าไม่นับช่วงเวลาที่รู้จักรายการ Academy Fantasia มาก่อน อาจเรียกได้ว่า เราเริ่มรู้จัก พัดชา เอเอฟ คนนี้ก็ตอนนั้น

หลังจากนั้น ถ้าไม่นับกิจกรรมพบปะนัดกินข้าวในหมู่เพื่อนฝูง เราก็จะได้เจอพัดชาตามงานหนังสืออยู่เป็นประจำ บางวันเธอก็รวบผมตึง สะพายเป้ ใส่รองเท้าผ้าใบ ใส่ยีนส์ขาด บางวันเธอก็มาในมาดสาวร็อค เขียนขอบตาเข้มขึงขัง บางวันเธอก็เป็นสาวเนิร์ด อยู่ในแว่นสายตาอันโต หอบหิ้วถุงหนังสือพะรุงพะรัง

นอกจากเป็นนักร้อง เราจึงมองพัดชาเป็นนักอ่านหนังสือตัวยงคนนึงเหมือนกัน

และนอกจากชอบอ่าน พัดชายังชอบเขียน—เขียนในความหมายของการใช้สมุด กระดาษ และปากกา โดยพร้อมเพรียง (เธอน่าจะเป็นไม่กี่คนในรุ่นราวคราวนี้ ที่ส่งดราฟต์งานเขียนของตัวเองเป็นภาพถ่าย คือถ่ายจากลายมือเขียนในสมุดมาให้ดูเป็นตัวอย่างกันเลย)

เมื่อคุยกันถึงหนังสือเล่มนี้ ความหนักใจของเราจึงไม่ใช่เรื่องฝีมือการเขียน แต่ด้วยความที่เราเห็นพัดชาปรากฏตัวอยู่ตามงานนู่นนี่แทบตลอดเวลา เดินทางต่างจังหวัดเป็นว่าเล่น ข้อแรก เรากลัวพัดชาไม่มีเวลา, และข้อสอง เราไม่เคยทำหนังสือที่มีดารานักร้องเป็นคนเขียน ยอมรับว่าเรา (อันหมายรวมถึงพัดชาด้วย) กังวลว่าจะทำอย่างไรให้คนไม่คิดว่าพัดชาจะลุกมาเขียนหนังสือเบื้องหลังชีวิตนักร้อง แทบทุกการคุยกันเราพยายามเตือนกันว่า “อย่าเล่าเรื่องดารามาก”

แต่เมื่อเดินทางมาถึงช่วงท้ายของการทำต้นฉบับ เรื่องกลัวไม่มีเวลา ไม่ใช่ปัญหาเลย พัดชามีวินัยในการทำงาน ส่งงานตรงเวลาจนเราเองยังตกใจ ส่วนความกังวลข้อสอง เรากลับพบว่า หาก ‘ฝันร้าย’ ของหญิงสาวก่อนวัย 29 คนนี้ ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับการทำงานแบบนักร้อง-ดาราของเธอแล้ว จะเป็นอย่างไรไปอีกได้ ในเมื่อเธอใช้ชีวิตตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นหมดไปกับการทำงาน แทนที่จะได้สนุกสนานอยู่กับเพื่อนฝูงและชีวิตมหาวิทยาลัย เมื่ออ่านอย่างผิวเผิน อาจจะเล่าเรื่องดาราไปบ้าง แต่เมื่ออ่านจบ เรากลับคิดตามได้ว่าในช่วงวัยเดียวกันนี้ เราเรียนรู้อะไรจากสิ่งที่เคยเจอ เคยเห็น เคยเป็นมาแล้วบ้าง น่าแปลกที่โดยเนื้อหาสาระแล้ว ฝันร้ายของคนเราอาจไม่ต่างกันเท่าไหร่

สิ่งที่เป็นตัวตนตอนตื่นต่างหาก ที่ทำให้เราไม่เหมือนกัน

…

อาจจะดูเชย เมื่อนึกถึงคำปลอบโยนยามตกใจตื่นเพราะ
ฝันร้ายที่ว่า ‘ฝันร้าย จะกลายเป็นดี’ แต่เรา (อันหมายถึงสำนักพิมพ์บัน) อยากให้หนังสือเล่มนี้มีความหมายแบบนั้น