Day 6 , น้ำกัดเท้า

Ong seongwu x Lee daewhi

#มมนวบ 

 270 words

“พี่ อย่าไปเกามันดิ”

“ก็มันคันนี่หว่า”

ซองอูพูดพลางนั่งงัดแงะแกะเกาบริเวณรอยแผลที่กำลังแห้งแตก ตกสะเก็ดตามง่ามนิ้วเท้าของตัวเองอย่างรำคาญ อาการที่เรียกว่าน้ำกัดเท้านี้ทำให้เขาต้องทรมาณมาหลายวันแล้ว

แดฮวีถือวิสาสะเอื้อมมือเข้าไปจับที่บริเวณรอยแผลของซองอู จนทำให้อีกฝ่ายแทบจะถอยเท้าออกไม่ทัน ซองอูมองค้อนไปยังเด็กน่ารำคาญตรงหน้าเขาอย่างหงุดหงิดใจ

“ใครให้มาจับ สกปรก”

“ก็จะทายาให้ไง เห็นเกายิกๆแล้วคันแทนอ่ะพี่”

“ก็เพราะมึงนั่นแหละ กูถึงต้องมาเป็นโรคบ้านี่!”

ซองอูกล่าวโทษ พลันนึกย้อนไปถึงวันที่เดินลุยน้ำไปส่งแดฮวีที่บ้านช่วงน้ำท่วมเมื่อหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่อะไรก็ไม่น่าเจ็บใจเท่าถุงเท้าลายโปรดของเขาที่ถูกแดฮวีบอกให้ทิ้งมันไปเนื่องจากผ่านมรสุมน้ำท่วมขังสีโคลนขุ่นมาอย่างสมบุกสมบัน

เสียถุงเท้าลายโปรดไปไม่พอ ยังต้องมาเป็นโรคบ้านี่อีกหรอวะ!

“มานี่ จะทายาให้”

“ไม่ต้อง! ไปไหนก็ไปไป!”

“ทำเป็นมาไล่ ไอ้เราก็อุตส่าห์หวังดีเอายามาให้”

มึงนี่มันน่ารำคาญจริงๆ

น่ารำคาญเหมือนโรคน้ำกัดเท้านี้เลยแดฮวี

“เอายามาสิ กูทาเอง เดี๋ยวมึงติดเชื้อโรค”

END.