"ทำไมข้าจะเย่อหยิ่งไม่ได้ ข้าเป็นสุนัขป่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่สุนัขป่าบนภูเขา" สุนัขป่ากล่าว

(เจ้าได้ขนมปังจากอดีตนักรบผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้าทุกวี่ทุกวัน ทำไมข้ายังต้องเป็นผู้เดินไปหาเจ้า) ชายชรากล่าว

(ดูสิ ทำเป็นเย่อหยิ่งแต่กลับกินขนมปังที่ข้าให้อย่างมูมมาม)

ความสบายใจที่มนุษย์ได้รับจากธรรมชาติ ทำให้สลัดความรู้สึกด้านลบที่ได้รับมาได้เป็นอย่างดียิ่งถ้ามีใครสักคนรับฟังเรื่องราวของเราในช่างเวลานี้ก็คงจะดีมิใช่น้อยสภาพเขาดูต่างไปจากวันแรกที่เจอกันมากทีเดียว แต่ขนมปังก็ยังรสชาติเหมือนเดิม

สุนัขป่าปฏิเสธที่จะกินขนมปัง ดวงอาทิตย์ค่อยๆตกลงไปเรื่อยๆ

อีกไม่นานดวงอาทิตย์ก็จะหายไปในชายป่า ท้องฟ้าก็จะมืดจนมนุษย์อยู่ไม่ได้

และก็จะเหลือเพียงสุนัขป่าผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในภูเขา แต่พระอาทิตย์ก็ยังขึ้นทุกวัน
เมื่อพรุ่งนี้พระอาทิตย์ขึ้น จนเยื่องศีรษะข้าไปสองคืบ ขนมปังก้อนใหม่ก็จะวางอยู่ตรงหน้าข้า

สุนัขป่านอนเกลือกกลิ้งอยู่บนโขดหินที่เต็มไปด้วยเศษขนมปังที่กินเหลือไว้ตอนนี้ท้องฟ้ามืดพอที่จะเห็นดวงดาว หากลดระดับสายตาลงมา จากแสงดาวที่หยุดนิ่งจะเห็นแสงหิ่งห้อยที่กะพริบและเคลื่อนไหวไปมาจากชายป่าห่างออกไป

แต่ความงดงาม ยังไงเสียมันก็ยังงดงาม

สุนัขป่าค่อยๆเดินทางสู่ห้วงนิทราอันสงบ

(เจ้าช่างเย่อหยิ่ง) คำพูดของชายชราทำให้สุนัขป่าหลุดจากนิทรา

พระอาทิตย์เยื้องศีรษะสุนัขป่าไปสองคืบ พร้อมกับขนมปังก้อนใหม่ที่วางอยู่ข้างหน้า

(ดูสิ ทำเป็นเย่อหยิ่งแต่กลับกินขนมปังที่ข้าให้อย่างมูมมาม)

บทสนทนาที่ซ้ำซากเกิดขึ้นวันแล้ววันเล่า

เมื่อมนุษย์ใกล้ชิดกับธรรมชาติมากพอ มนุษย์มักปลดปล่อยความรู้สึกบางอย่างออกมาไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกทางบวกหรือทางลบ ไม่ว่าจะเป็นการกระทำอะไรบางอย่างหรือการได้พูดอะไรบางอย่างออกมา จึงไม่แปลกที่จะเห็นมนุษย์ยืนอยู่บนยอดเขาและตะโกนสิ่งที่พวกเขารู้สึกออกไป แต่สำหรับชายชราที่เคยผ่านสมรภูมิรบมาคงจะมีเรี่ยวแรงเหลือแค่พอที่จะนั่งฉีกขนมปังและพูดเบาๆกับสุนัขที่ไม่รู้ว่าจะรับฟังเขาได้รึเปล่าเท่านั้น

(เจ้า....มานี่.....มานี่สิ)

"เจ้านี่ช่างน่าขัน ข้าเป็นถึงสุนัขป่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่สุนัขป่าบนภูเขาเชียวนะ ข้าไม่เดินไปหรอก"(อย่าเย่อหยิ่งกับข้านักเลย....) ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงที่บางลงคำพูดของชายชราสะดุดหูของสุนัขป่าจนเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของชายชราและนั่นเป็นครังแรกที่สุนัขป่าได้เห็นดวงตาของเขา
ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าสัตว์สังคมอย่างมนุษย์จะมีแววตาที่โดดเดี่ยวได้เช่นนี้แววตานั้นทำให้ข้ารู้สึกเหมือนว่าเขาเป็นเพียงมนุษย์คนเดียวที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้"เจ้าช่างโชคดีที่ไม่สามารถรับฟังคำพูดของข้าได้ หากเจ้าได้ยินคำพูดเหล่านั้นเจ้าคงโดนเสียดแทงด้วยคำพูดต่างๆของข้า"

บทสนทนาที่น่าประหลาดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เป็นครั้งแรกที่ชายชราพูดในเรื่องของตนเองดวงอาทิตย์ค่อยๆหายไปในชายป่า อีกไม่นานฟ้าก็จะมืดจนมนุษย์อยู่ไม่ได้

สุนัขป่าค่อยๆย่างก้าวเข้าใกล้ชายชราอย่างช้าๆ ชายชรายิ้มกว้างอย่างที่สุนัขป่าไม่เคยเห็นมาก่อน

(เจ้าช่างเย่อหยิ่ง)

บทสนทนาที่แสนกวนประสาทนี้เกิดขึ้นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะเป็นความคิดที่อยู่ในจิตใจลึกๆของทั้งสองทุกเรื่องราวที่ชายชราเคยเล่า ล้วนแต่เป็นเรื่องราวในอดีตทั้งนั้นคงเป็นเพราะเวลาชีวิตที่เคยผ่านมา

มันมากเสียยิ่งกว่าเวลาชีวิตที่เหลืออยู่สภาพเขาดูต่างไปจากวันแรกที่เจอกันมากทีเดียว 

แต่ขนมปังก็ยังรสชาติเหมือนเดิม

(อยากเห็นทุ่งดอกไม้จังเลยนะ) ชายชรามักพูดประโยคที่ดูไม่มีที่มาที่ไปอยู่ตลอดแต่ประโยคนี้เกิดสะดุดหูสุนัขป่าเข้า คงเป็นเพราะเรื่องนี้ไม่ได้พูดถึงอดีต

(ข้าได้ยินคนในหมู่บ้านพูดคุยกันถึงทุ่งดอกไม้ที่อยู่หลังภูเขา ข้าอยากเห็นจัง)ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาบางจนแทบไม่ได้ยิน

ดวงอาทิตย์ค่อยๆหายไปในชายป่า อีกไม่นานคงมืดเสียจนมนุษย์อยู่ไม่ได้

ท้องฟ้าค่อยมืดลงเรื่อยๆ จนแสงดาวเด่นชัด พอๆกับดวงจันทร์ที่อยู่บนนั้น

หิ่งห้อยก็ยังคงเคลื่อนที่และไม่คงที่เหมือนเดิม

สุนัขป่าค่อยๆเดินทางสู่ห้วงนิทราอันสงบ ความมืดบนฟ้าก็ไม่ได้มืดอยู่อย่างนั้นตลอด

ดวงอาทิตย์ค่อยเคลื่อนตัวสูงขึ้นมาเรื่อยๆ ขณะที่ดวงจันทร์ลดตัวลง

สุนัขป่าตื่นขึ้นจากนิทรา มันรู้สึกมีความสุขในตอนที่ดวงอาทิตย์ขึ้นสูง

กำลังเตรียมตัวที่จะสร้างบทสนทนาสุดประหลาด

ดวงอาทิตย์สูง จนเยื่องศีรษะของสุนัขป่าไปสองคืบ

แต่ที่ตรงข้างหน้า ไม่มีขนมปังอีกต่อไปแล้ว

"ทำไมข้าจะเย่อหยิ่งไม่ได้ ข้าเป็นสุนัขป่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่สุนัขป่าบนภูเขา"
บทสนทนาที่แสนประหลาดก็ยังคงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้นเพียงแต่เป็นบทสนทนานี้เกิดขึ้นเพียงฝ่ายเดียว
"ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่พระอาทิตย์ขึ้นเยื้องศีรษะข้าไปสองคืบ"
แต่ความสว่างบนฟ้าก็ไม่ได้อยู่อย่างนั้นตลอดสุนัขป่านั่งบนโขดหินลำพัง 

ดวงอาทิตย์ค่อยๆตกลงไปเรื่อยๆ

ไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าใจและรู้จักตัวเองมากกว่าผู้อื่น บ้างก็รู้จักผู้อื่นมากกว่าตนเอง

บ้างก็ไม่ได้รู้จักใครเลยแค่คิดว่าตนเองรู้จักดี

บ้างก็พยามที่จะรู้จักกัน

สุนัขป่านั่งอยู่หน้าประตูไม้เก่าๆ

สุนัขป่าค่อยวางดอกไม้ในปากไว้ที่หน้าประตูครั้งแล้วครั้งเล่าที่ดวงอาทิตย์เวียนกลับมาที่เดิม ก็จะมีดอกไม้ที่หน้าประตูเพิ่มมาหนึ่งดอกแต่ไม่ว่าดอกไม้จะเพิ่มมากี่ดอกประตูเก่าๆบานนั้นก็ไม่เคยเปิดออกมา

ดอกไม้ดอกแรกๆที่คาบมาว่างเหี่ยวเฉาและแห้งต่างจากดอกที่เพิ่งคาบมาวาง

เวลายังคงเดินต่อไปข้างหน้า แต่ความทรงจำเดินถอยหลัง

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลงเรื่อยๆ

ดวงจันทร์ค่อยๆเคลื่อนตัวสูงขึ้น จนเยื้องศีรษะสุนัขป่าไปสองคืบ