ผมไม่ได้ไปหาคุณอีก หยุดทุกอย่างลงตั้งแต่วันนั้น

คุณไม่ได้ชี้แจงอะไรให้ฟัง เพียงแต่ดูแล้วการหายไปของผมก็ไม่ได้ทำให้คุณทุกข์ร้อนเสียเท่าไร

ผมนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงของตัวเองมาสองวันได้แล้ว ไม่ได้ทำอะไร 

“มึงว่านอนอยู่แบบนั้นมันมีประโยชน์ปะ”

โอเค ที่ผมยังไม่ได้ฟูมฟายอย่างที่ควรเป็นได้เพราะว่ามีฮันซล เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่มี คอยเอาข้าวเอาน้ำมาให้หลังจากรู้เรื่องของผม

“พูดเหมือนกูทำอย่างอื่นได้”

แม้จะนอนหันหลังให้ แต่เสียงถอนหายใจของเพื่อนตัวดีก็ดังลั่น

“มึงจำภาพที่มึงแคปส่งมาให้กูดูเมื่อสองสามวันก่อนได้ไหม ?”

“...ภาพจากไอจีพี่เขาอะเหรอ ?”

“มึงรู้ปะว่าพี่เขาพูดถูกจริงๆ”

ผมเงียบ รอฟังมันพูดต่อ

“วันนั้นมาแล้ว วันที่มึงจะหายไปจากพี่เขาจริงๆ”

ผมนึกย้อนไปวันนั้น วันที่ผมถามเขาว่าแคปชั่นที่ว่าหมายความว่าอย่างไร นึกถึงคำตอบของพี่

‘เชื่อพี่สิ’

ทุกอย่างในหัวปลดล็อกด้วยตัวเองทั้งหมด

ที่พี่มากับเขาในวันนั้น พี่ตั้งใจ พี่รู้ว่าผมจะมองหาพี่ พี่รู้อย่างแน่นอนว่าผมจะต้องเห็นมัน

และพี่รู้แน่ ว่าหลังจากนั้นผมจะจากพี่ไป

และพี่ตั้งใจให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้น 

"...แม่ง"

ผมสบถเสียงแผ่ว ขยับตัวขึ้นมานั่งชันเข่า น้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ

เข้าใจแล้ว

เข้าใจแล้วจริงๆ.