ฉันชอบมองเด็กๆ ใช้ชีวิต
ก้อนพลังงานความสดใสที่เคลื่อนไหวไปมา
พลังที่ฉันเก็บไว้เพียงหนึ่งเสี้ยว
หลังจากที่เติบโตผ่านกาลเวลา
ก้อนพลังงานสดใสก้อนใหญ่ค่อยๆ หดเล็กลง
จนตอนนี้คงเหลือแค่เสี้ยวเล็กๆ เสี้ยวหนึ่ง
ฉันรู้ดีว่าสักวันมันจะหายไป
ในวันที่ฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆ
ฉันรู้สึกหวงแหนและปกป้อง
พยายามยื้อเวลาเอาไว้ให้นานที่สุด
ฉันอยากกอดรัดและซึมซับความรู้สึกนี้ไว้
ก่อนที่สำนึกรู้แห่งความเป็นผู้ใหญ่จะเข้ามาแทนที่
แต่แล้วเวลานั้นก็มาถึง
ความจริงที่หวดฟาดจนเป็นรอยแผล
กับการจางหายไปของเสี้ยวสุดท้าย
กลายเป็นความว่างเปล่าในสองฝ่ามือ
ฉันถอนหายใจอย่างเสียดาย
ท้ายที่สุดเมื่อความจริงไล่ตามมาทัน
ฉันก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปในอีกรูปแบบ
สร้างสรรค์ความสุขที่สลับซับซ้อนมากขึ้นกว่าเดิม
ลาก่อนนะ…ปิ๊งป่อง
ได้เวลาไปดวงจันทร์แล้ว
ฉันคงต้องทิ้งเธอเอาไว้ที่ตรงนี้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in