ฉันอาศัยและใช้ชีวิตอยู่ในจักรวาลคู่ขนาน
สัมภาระคือเป้หนึ่งใบ ร่างกาย และหัวใจหนึ่งดวง
ที่เดินทางผ่านกาลเวลามาแสนเนิ่นนาน
ฉันไม่แก่ ไม่เจ็บ และไม่ตาย
ภายนอกฉันอาจจะละม้ายคล้ายมนุษย์คนหนึ่ง
แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่
ฉันไม่กิน ไม่ดื่ม
ฉันอยู่ได้โดยไม่ต้องเติมพลังงานทางชีวภาพ
ฉันรับพลังงานจากต่างมิติ
ฉันมีเพื่อนในโลกนี้มากมาย
และพวกเขามักจะจากไป
เมื่อพวกเขาแก่หง่อมและโรยรา
ฉันมีเพื่อนที่มาจากถิ่นกำเนิดเดียวกัน
และพวกเรามักจะพบปะสังสรรค์กันเพื่อแลกเปลี่ยนเรื่องราว
ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปใช้ชีวิต
กุญแจในมือของฉันนั้นเย็นเฉียบ
ในขณะที่ฉันก้าวขึ้นบันไดถึงชั้นที่สิบเก้า
และหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่งเก้าหนึ่งเก้า
ฉันผลักประตูเข้าไป
ห้องเป็นสีเทาอ่อนๆ รายล้อมไปด้วยบานกระจก
กว้างขวาง สะอาด และเรียบง่าย
ประดับไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นต้องใช้
ฉันวางกระเป๋าลง
ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอ่อนนุ่ม
สัมผัสความสวยงามของทิวทัศน์ด้วยสายตา
พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า
เป็นแสงสีส้มเรืองรองอยู่ ณ ที่ไกลๆ
ฉันหลับตาลง นึกทบทวนเรื่องราวต่างๆ
และแล้ว ความสงบก็ได้ก่อตัวขึ้น
ฉันไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้วนอกจากความผาสุก
ในรูปแบบของความเรียบง่ายและผ่อนคลายกายใจ
ฉันลืมตาขึ้น ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว
ฉันลุกขึ้นไปสัมผัสกระจกใสอย่างแผ่วเบา
รอเวลาที่ดวงตะวันจะขึ้นใหม่ในยามอรุณรุ่ง
เป็นวงจรที่หมุนวนจนกว่าจะถึงแก่กาลแตกดับ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in