ความว่างเปล่าที่สุดที่ผมทรมานจิตใจคือการคิดถึงคนที่แอบชอบ ผมพยายามตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมผมต้องคิดถึง ทำไมผมต้องมาแอบชอบคนที่ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ครอบครองเขาได้เลย ฤดูหนาวที่ว่าหนาวที่สุดยังไม่หนาวเท่าหัวใจที่ว่างเปล่าของผมได้เลย ผมได้แต่นั่งคิดในใจและจิตนาการไปในแต่ละวันว่า ถ้าสมมติเราได้เป็นแฟนกันมันจะมีความสุขแค่ไหนกันนะ เราต้องได้จับมือกัน ไปกินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ผมจะต้องได้ดูแลเธอและปกป้องเธอแน่ๆ ผมจะกอดเธอในวันที่เธอเหนื่อยและบอกเธอว่า ไม่เป็นไรนะครับที่รัก ผมจะอยู่ตรงนี้ข้างๆคุณเสมอ แต่ทั้งหมดที่ผมเล่ามามันเป็นได้เพียงแค่ความคิดที่ผมสมมติมันขึ้นมาจาก จิตสำนึกของความคิดถึงของผมที่มีต่อเธอ
ผมเหงาครับ ผมต้องทำยังไงดี บางคืนผมต้องนอนร้องไห้เพราะผมลบภาพเธอออกไปไม่ได้จริงๆ ความทรงจำที่มีร่วมกันมันยิ่งตอกย้ำผมให้ห่างออกไปจากเธอ แต่ความคิดถึงของผมมันกลับถึงผมเข้ามาในวงวนเดิมๆอีกแล้ว จุดที่ผมยืนอยู่มันคอยย้ำเตือนผมว่า ผมมีสิทธิ์แค่นี้ แค่ได้รักเธอ แค่คิดถึงเธอจริงๆ แค่ได้มองดูเธอยิ้มให้ผม ในแต่ละวันผ่านรูปที่เราถ่ายด้วยกัน เธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วครับ เธอจากผมไปแล้ว จากไปไม่มีวันกลับมาได้เลยครับ ผมทรมานเหลือเกิน ผมอยากจะควักหัวใจตัวเองออกมา ผมอยากจะหยุดร้องไห้ ถ้าผมภาวนาต่อสิ่งศักดิ์ต่อ ถ้าผมขอพรได้ ผมขอแค่ได้เจอเธออีกสักครั้ง ผมจะบอกเธอว่าผมคิดยังไงกลับเธอ ผมรักเธอนะ ผมอยากกอดเธอและบอกเธอว่า คุณจะอยู่ในความทรงจำผมตลอดไป ผมจะไปถ่ายรูปสวยๆในที่ที่คุณอยากไปเที่ยว ผมจะไปทานอาหารเมนูที่คุณชอบ ผมจะคิดถึงคุณตลอดไปนะครับ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in