เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
จิปาถะtubtimptt
You are like nobody since I love you. 2
  • เธอไม่มีวันเหมือนใคร

    เพราะว่าฉันรักเธอ

     

    หนึ่งอาทิตย์แล้วที่มีใครอีกคนเข้ามาในพื้นที่ที่ไม่เคยมีใครเข้าไป

     

    และเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่แดเนียลตั้งคำถามกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกที่จู่ๆก็ผุดขึ้นมาแบบไร้สัญญาณบอกล่วงหน้า

     

    เป็นความรู้สึกที่ไม่มีการเตือนให้ระวังเหมือนป้ายระวังหกล้มตอนที่พื้นลื่นรู้ตัวอีกทีก็ล้มไม่เป็นท่า

    เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจยับยั้งตัวเองไม่ให้ยิ้มเมื่อได้สบตาหรือได้ชิดใกล้

    เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจไม่โอนอ่อนว่าง่ายกับคนที่เราให้ใจ

    ความรู้สึกแบบนี้ที่เรียกว่าความรัก

     

    องซองอูเป็นผู้เช่าที่ดีตามที่ควานลินบอกเขาร่างสูงโปร่งที่ชอบเดินไปเดินมาเหมือนกับเด็กที่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้แต่ก็เต็มไปด้วยความเงียบงัน เหมือนกับว่าสนใจแต่ไม่ได้สงสัยมากพอที่จะตั้งคำถามเราสองคนอยู่ด้วยความเงียบที่เหมือนจะไม่เงียบ เป็นความเงียบที่ทำให้ใจเต้นแรง

     

    อย่างน้อยก็มีหัวใจของเขา

     

    องซองอูเป็นครูฝึกสอนวิชาดาราศาสตร์เป็นวิชาที่แดเนียลเคยคิดสงสัยว่าเราจะตั้งใจเรียนไปทำไมในเมื่อดาวมากมายขนาดนั้นใครจะไปแยกแยะออกได้ทั้งหมดดาวดวงหนึ่งพอหมุนตัวรอบหนึ่งแล้วกลับไปชี้ใหม่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นดาวดวงเดิมที่เคยมอง

     

    คงเพราะเขาขาดความใส่ใจในเรื่องนั้น

    เพราะไม่ได้สนใจหรือใส่ใจมากพอจะหาข้อแตกต่างของดวงดาวแต่ละดวง

     

    ถ้าเขาใส่ใจหรือสนใจคงแยกออกนานแล้ว เหมือนกับตอนนี้

     

    ผู้ชายในเสื้อแขนยาวสีดำคอปาดสวมหมวกสีดำและแว่นกรอบทองอันเดิมที่กำลังหันซ้ายหันขวาท่ามกลางผู้คนมากมายที่มาเดินที่ถนนคนเดินในวันหยุดแดเนียลหลุดขำออกมาเมื่อคนที่เขาชวนมาเที่ยวถนนคนเดินแก้เบื่อถอนหายใจจนไหล่ลู่ลงเนื่องจากมองหาเขาไม่เจอ

     

    สนใจและใส่ใจจนมองออกเพียงแวบแรกที่คลาดกันและหันกลับไปดู

    ท่ามกลางผู้คนมากมายหลากหลายสัญชาติ ในสายตาของแดเนียลมีเพียงผู้ชายคนนั้นคนเดียว

     

    คนที่ดึงดูดความสนใจไม่ว่าจะทำอะไรหรืออยู่ที่ตรงไหน

     

    แดเนียลกับซองอูห่างกันไม่มากนักเพียงแต่เพราะผู้คนมากมายทำให้อีกคนมองหาเขาไม่เจอ

     

    ก้าวแรก

    หัวใจสั่นไหวในระดับที่มั่นคงและหนักแน่น

    ก้าวที่สอง

    สายตาสบกับคนที่เพิ่งหันมามองเห็นเขา

    ก้าวที่สาม

    รอยยิ้มบางเบาบนริมฝีปากบาง

    ก้าวที่สี่

    ก้าวที่ห้า

    และก้าวที่....ใกล้กัน

     

    แดเนียลถือวิสาสะจับแขนเสื้อของอีกคนให้เดินตามมาใจจริงเขาอยากจะจับมือแต่กลัวว่าคนบางคนอาจจะรู้สึกไม่ดีหากเขาล่วงล้ำสัมผัสมากเกินไป

     

    กลัวในเรื่องเล็กๆน้อยๆ

    ขลาดเขลาทั้งที่ไม่เคยเป็น

     

    เพียงสัมผัสของนิ้วเล็กๆที่เกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขาซองอูจับนิ้วก้อยเขาเอาไว้หลวมๆในตอนที่แดเนียลพาเดินมาไม่กี่ก้าวหลังจากที่คลาดกันแม้จะแผ่วเบาและเป็นสัมผัสเพียงเล็กน้อย อาจเป็นการกระทำที่ไม่คิดอะไรหรือเป็นความตั้งใจก็ไม่อาจรู้

     

    ความอุ่นวาบแล่นเข้าสู่หัวใจครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดการจับมือแดเนียลพยายามทำตัวเป็นปกติแม้ว่าการซ่อนรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเรื่อยๆจะดูยากลำบากเอาการเขาไม่รู้ว่าอีกคนกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่จนกระทั่งเห็นร้านของกินที่ซองอูเคยบอกว่าอยากกินตอนที่เขาแนะนำถนนคนเดินเลยหันไปมองคนที่เดินตามหลังมา

     

    ใบหน้าเล็กๆภายใต้หมวกสีดำกำลังก้มมองมือของเขาที่ถูกจับไว้ริมฝีปากบางเม้มแน่นเหมือนกำลังจะสกัดกลั้นรอยยิ้มที่พยายามจะเล็ดลอดออกมา

     

     เหมือนกันกับเขา

     

    บทกวีกล่าวไว้ว่า

    เมื่อเราตกหลุมรักก็เหมือนกับหัวใจหลุดลอยไปหาเจ้าของหลุมรักนั้น

     

     

    ถ้าเปรียบความรู้สึกเขาตอนนี้เหมือนบทกวี

    หัวใจหลุดลอยคงเป็นอาการแบบที่แดเนียลกำลังเป็นอยู่ตอนนี้

     

    แค่กระพริบตา

    หัวใจสั่นไหว

    แย้มยิ้มเพียงครั้ง

    หัวใจพลันกระตุก

    และจังหวะที่ใกล้กัน

    หัวใจก็เหมือนไม่ใช่ของตัวเขาเอง

     

    เป็นของเขาคนนั้น

     

    เขาคนที่ไม่รู้เลยว่าแค่กระพริบตาแรงๆด้วยท่าทีที่เขามองว่าน่ารักนั้นส่งผลต่อการเต้นของหัวใจใครบางคน

    เขาคนที่ไม่รู้เลยว่าแค่รอยยิ้มบางๆที่เจ้าตัวชอบทำส่งผลต่อรอยยิ้มของเขาเหมือนกับว่ามันสามารถส่งต่อกันได้

    เขาคนที่ไม่รู้เลยว่ากำลังก้าวเข้ามามีอิทธิพลกับเขาในจังหวะที่พอดีและเขาพอใจ

     

    เจ้าของหลุมรักที่แดเนียลยอมเดินลงไป

     

    แดเนียลเลือกที่จะเดินเข้าไปในหลุมนั้นด้วยความเต็มใจไม่ใช่ว่าหันหลังกลับไม่ได้แต่เขาเต็มใจจะเดินหน้าแม้ว่ารู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไรถลำกายโยนหัวใจลงไปในหลุมนั้นแทบไม่คิดตริตรองอะไร และได้แต่หวังว่าการเดินลงไปในหลุมนี้เขาจะไม่อยู่เพียงลำพัง

     

    เราเดินกันอยู่อย่างนั้นจับมือเพียงหลวมๆและผละออกจากกันเมื่อแวะเข้าร้านที่อยากเข้า ซื้อของที่อยากได้เราไม่ได้มีความชอบคล้ายหรือเหมือนกัน แดเนียลไม่ชอบของหวานๆที่ซองอูซื้อมาถือกินซองอูไม่ชอบของกินที่เขาซื้อมา เรากินของของเราอย่างเงียบๆ อยู่ข้างกัน

     

    เมื่อของกินในมือหมดและมือก็ว่างเปล่า

     

    มือเล็กๆจะกลับมาจับนิ้วก้อยของเขาอีกครั้ง

    พาให้หัวใจเต้นในจังหวะที่พอดีและจังหวะที่เขาพอใจ

     

     

    รู้สึกดีได้ขนาดนี้ก็เพราะว่าหัวใจในจังหวะของการตกหลุมรัก

     

     

    แดเนียลเป็นคนขับรถอีกครั้งในขากลับเขาเปิดเพลงเบาๆในรถคลอไปกับความเงียบที่เกิดขึ้นซองอูกำลังกินเจ้าไข่นกกระทาที่ซื้อมาและจำเป็นต้องกินตอนร้อนๆถึงจะดีกลิ่นของกินยังลอยอวลอยู่ในรถและแดเนียลแปลกใจว่าทำไมเขาถึงไม่หงุดหงิด

     

    เขาไม่ชอบให้มีกลิ่นของกินหรืออะไรแรงๆในรถ แดเนียลกำลังสับสนในความชอบไม่ชอบของตัวเองอยู่ในขณะที่สีหน้าเรียบเฉยและมองสัญญาณไฟแดงที่อยู่เบื้องหน้าแรงสะกิดเบาๆที่ไหล่ทำให้แดเนียลหันไปมองไข่นกกระทาชิ้นเล็กที่มีกลิ่นของพริกไทยลอยขึ้นมาเตะจมูกอยู่ไม่ห่างจากปากเขาด้วยฝีมือของคนที่นั่งข้างกัน

     

    ซองอูพยักหน้าให้แดเนียลลองกินดูและเขาไม่ปฏิเสธที่จะลองรสชาติไม่ได้ต่างไปจากที่คิดไว้มากนักแต่ถ้าถามแดเนียลในภายหลังว่าไปถนนคนเดินได้ของกินอะไรเขาคงตอบว่าไข่นกกระทาเป็นอันดับแรกแม้ว่าจะกินของโปรดไปมากมายเพราะมันคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ

     

    คำตอบที่ว่าทำไมเขาถึงไม่หงุดหงิดหรือรู้สึกไม่ชอบใจ

    ก็แค่เพราะเขาพอใจที่จะให้ซองอูทำอะไรที่อยากทำ กินอะไรที่อยากกิน

     

    พอใจที่จะทำให้ซองอูพอใจ

     

    อาการหนักแล้วนะหัวใจ

     

     

    รถจอดสนิทในที่ที่ควรอยู่แดเนียลและซองอูขนของออกจากรถเพื่อพาตัวเองไปอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ในเวลานี้เราเดินข้างกัน ในมือถือถุงที่แยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใครเพราะจำนวนถุงที่เยอะจนอยากจะช่วยกันแบ่งเบามากกว่าจะถือแค่ของใครของมัน

     

    แดเนียลเหลือบมองคนที่เดินข้างเขาอยู่เงียบๆก่อนจะสังเกตเห็นรอยเปื้อนบางอย่างเหนือริมฝีปากหยักและมันทำให้เขาหลุดขำออกมาจนทำให้อีกคนหันมามองกันด้วยความสงสัยเขาชี้ที่มุมปากตัวเองเป็นเชิงบอกว่ามีรอยเปื้อนติดอยู่และซองอูก็เข้าใจทันทีเลยพยายามยกมือเช็ดแต่ว่าเช็ดอยู่สองสามครั้งมันก็ออกไม่หมด

     

    ริมฝีปากบางหยักคว่ำลงเมื่อเขายืนยันว่ายังมีรอยเปื้อนติดอยู่สีหน้าแบบที่ทำให้สายตาของแดเนียลอ่อนลงเพราะความเอ็นดูทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน อายุที่ไม่ต่างกันมากแต่กลับทำให้รู้สึกน่าถนอมน่าเอ็นดู น่ารักแบบที่ไม่ใครมีใครทำ

     

    เขารวบของไว้ในมือเดียวก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดออกให้อย่างใจเย็นพยายามมือเบาเหมือนกับตอนที่จัดดอกไม้ เพราะซองอูเองก็ไม่ต่างไปจากสาวน้อยพวกนั้น

     

    บอบบางและน่าดูแล

     

    อาการกระพริบตาถี่รัวและการหลบสายตากันทำให้แดเนียลก้มมองของในมือแก้เก้อย้ายของมาไว้สองมือก่อนจะเดินนำเข้าไปไขกุญแจเหมือนอย่างที่เคยทำแบบทุกครั้งที่กลับมาบ้าน เปิดไฟข้างผนังถอดรองเท้าลงบนชั้นรองเท้า

     

    เหมือนอย่างที่เคยทำ

     

    แต่วันนี้มีคนทำด้วยกัน

     

    แดเนียลไม่จำเป็นต้องเดินไปเปิดไฟในห้องครัวเพราะอีกคนเดินนำไปเปิดก่อน

    แดเนียลไม่จำเป็นต้องเดินไปหยิบน้ำเองเพราะอีกคนเอามาให้ก่อน

    แดเนียลไม่จำเป็นต้องเดินไปจัดของกินเข้าตู้เย็นหรือจัดใส่จานเพราะอีกคนแย่งทำไปจนหมด

     

    เป็นเรื่องที่เขาทำเองได้มาตลอดแต่เมื่อมีคนมาทำให้กลับรู้สึกหัวใจพองโต

     

    หัวใจที่เต้นและความรู้สึกที่ท่วมท้นนี้ทำให้รู้ว่าคงไม่เพียงพอแล้วที่จะทำแค่เดินเข้าไป

     

    คงต้อง จีบ อย่างเป็นทางการ

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in