"บาบา..."

"ว่าอย่างไรจาฟาร์" สุลต่านขานรับโดนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร

"หากข้าเป็นสตรี..ท่านจะเอ็นดูข้าเหมือนที่ทำกับจัสมินรึเปล่า"

นิ้วมีรอยย่นถึงกับหยุดมือไป พร้อมกับหันมาทางเจ้าของคำถาม

"ใยเจ้าถามเช่นนั้นเล่า เจ้ามีอะไรขุ่นข้องหมองใจ--"

"ไม่มี..ฝ่าบาท"

"หึ....อยู่กันสองคนจะเรียกบาบาอย่างตอนแรกก็ได้..."

"ข้าแค่จินตนาการฟุ้งซ่าน โปรดอย่าใส่ใจ"

สุลต่านมองเสนบดีคนสนิทที่เลี้ยงมาไม่ต่างจากบุตรธิดาแท้ๆ ที่ตอนนี้พยายามใส่ใจกับงานอย่างเต็มที่จนเก็บปากเก็บคำไปเสียแล้ว

คนมีตำแหน่งสูงกว่าได้แต่มองอากัปกิริยาแล้วก็ยิ้มอยู่ในใจ..

"..ข้าไม่ได้ตามใจจัสมินหรอกนะ"

เสนาบดีหันหน้ามาตามเสียงพูดเล็กน้อย

"นางมีความกล้าหาญยิ่งกว่าชายใดหลายคน จนข้าต้องห้ามปรามหลายอย่างให้นางทำอะไรสมกับความเป็นเจ้าหญิงมากกว่า"

"ตรงนั้นข้าเห็นด้วย เพราะมันจะมีผลกับการสู่ขอจากจ้าวครองแคว้นหลายๆ เมือง"

"กลับกันจาฟาร์.. ถ้าเจ้าเป็นบุตรธิดาของข้า ข้าคงตามใจเจ้าน่าดู เพราะเจ้าไม่ค่อยพูดสิ่งที่เจ้าอยากได้ให้ข้าฟังเลย... มีเรื่องทุกข์ใจอันใดเจ้าก็เก็บมันไว้กับตัว ถ้าเจ้าเป็นบุตรี ข้าคงอยากให้เจ้าหันมาอ้อนข้าบ้างเป็นแน่"

"..........."

จาฟาร์นิ่งเงียบไป.. ขอบตาแดงเริ่มร้อนผ่าวจนต้องเสหน้าหันไปอีกทาง

ดูเผินๆ เหมือนเป็นการเชิดหน้าที่เย่อหยิ่ง แต่สุลต่านไม่ได้เห็นเป็นแบบนั้น

"ข้า..จะไปหยิบตราประทับมาให้ เอกสารนั่นต้องใช้" เขาผุดลุกขึ้นอย่างเร็ว พลางก้าวออกไปจากตรงนั้น

"จาฟาร์..."

"พะยะค่ะฝ่าบาท ให้ข้าหยิบจับสิ่งใดมาเพิ่ม--"

"เจ้าไม่ต้องเปลี่ยนตัวตนเป็นใคร เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ข้าก็เอ็นดูเจ้าอยู่แล้ว... ถ้าเจ้ายอมให้ข้าเอ็นดูนะ"

เสนาบดีหนุ่มในชุดแดงเข้มยืนนิ่งไป เขาค่อยๆ ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังขึ้น

ดังขึ้น..อย่างชัดเจน

จนรู้สึกว่ามันชักจะดังเกินไปแล้วจึงรีบหันหน้าเดินขึ้นห้องของสุลต่านไป

สุลต่านมองตามแล้วยิ้มน้อยๆ

"ที่นี่มีแต่เด็กๆ น่ารักน้า..."