การช่วยเหลือผู้ป่วยจิตเวชข้างถนนวันนี้ทำให้นึกถึงเรื่องราวของเพื่อนคนนึง...
ภาพความทรงจำ ความรู้สึกบางอย่าง ระหว่างเรากับเพื่อนคนนั้นกลับมาโลดแล่น
อยู่ในโลกปัจจุบัน ราวกับว่า ได้นั่งไทม์แมชชีนไปเยือนโลกในอดีต
“โลกของเด็กวัยประถม”
เธอเป็นเด็กผู้หญิง รูปร่างผอมสูง ในตาคมโต ผมสั้นประมาณหู
มีผมม้า พูดไม่ชัด น้ำลายไหลตลอดเวลา ไม่ค่อยทำความสะอาดเรือนร่าง
เส้นผม และ ชุดนักเรียนที่สวมมาสกปรก เวลาพูดด้วยจะไม่กล้าสบตา
บางครั้งก็ร่าเริง บางครั้งก็เกรี้ยวกราด แต่ทุกครั้งที่เธอเกรี้ยวกราดมันมีเหตุผล....
ด้วยภาพลักษณ์แบบนั้น ทำให้เธอถูกมองเป็น “ตัวประหลาด”
เพื่อนมักจะรุมประณามเธอด้วยถ้อยคำรุนแรง
และหลากหลายคำเรียกขาน “ไอ้เด็กสกปรก ไอ้เด็กไม่ใส่กางเกงใน
ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็กเหม็น ไอ้เด็กเหา” บางครั้งลงไม้ลงมือ
คุณครูต้องทำโทษกันเกือบทุกวันยังจำโทนเสียงกริ๊ดร้องของเธอ
เวลาที่โดนเพื่อนแกล้ง ได้อยู่เลย มันฝังใจเรามากๆ
เธอต้องเผชิญกับการโดนกลั่นแกล้งอย่างโดดเดี่ยว นานหลายปี
สุดท้าย เธอหายไปในช่วงกลางเทอมชั้นประถม 6
ไม่ได้บอกลาเพื่อน ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะไป และไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
รู้เพียงว่าเธอเดินออกไปจากชีวิตพวกเราแล้วว
มารู้เรื่องจากคุณครูภายหลังว่า เธอใช้ชีวิตอยู่กับยายแก่ๆคนนึง
“ยายให้ออกจากโรงเรียนเพราะคิดว่ายังไงสะเธอก็เป็นอย่างคนอื่น และเข้ากับสังคมเพื่อนไม่ได้แน่ๆ”
…
เรื่องราวของเธอในความทรงจำของเรา
โดนกาลเวลาพัดผ่านไป จนเหลือเพียงภาพความทรงจำอันเลือนราง
ตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน เราไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไร
และเราไม่รู้ว่ากาลเวลาจะพัดอะไรออกไปจากชีวิตเธอบ้าง
ได้แต่หวัง ให้มันพัดความเจ็บปวด ความโหดร้าย จากการโดนแกล้ง ในตอนนั้นออกไป
และถ้ามีโอกาสก็อยากจะเจอกัน อยากทำให้เธอรู้ ว่าเธอไม่ได้โดดเดี่ยวบนโลกนี้นะ
ถ้าถามว่ามีอะไรที่เชื่อมโยงกันระหว่างเพื่อนคนนั้นกับผู้ป่วยคนนี้
นอกจากรูปลักษณ์ สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคงจะเป็น “แววตา”
จำแววตาของเพื่อนได้ไม่ชัดเจนนัก
แต่แววตาของผู้ป่วยวันนี้บอกกับเราชัดเจนว่า
“เขากำลังเจ็บปวดจากความโดดเดี่ยว”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in