จากเมื่อคราวที่เรียนจบชั้นประถมศึกษาในวัย 12 ปี มาจนถึงการเป็นคนหนุ่มตอนปลายวัยขึ้นต้นด้วยเลข 3 ผมมีโอกาสแวะเวียนพบปะกับพวกเพื่อนๆ สมัยประถมฯ อยู่บ้าง
ท้ายสุด พวกเพื่อนผู้ชายที่เคยตัวเกือบเท่าๆ ผมตอน ป.6 แล้วเริ่มสูงแซงหน้าผมไปเล็กน้อยช่วง ม.ต้น ก็ไม่ได้ตัวสูงกว่าผมมากมายนัก
อาทิ เจ้าพลและเจ้าเผือก ที่สูงไม่ถึง 175 ซม. พอๆ กับผม
กลับกลายเป็นพวกเพื่อนตัวน้อยๆ ที่สูง 140 กว่าๆ ตอนจบชั้นประถมฯ ซึ่งกลายมาเป็นบรรดาหนุ่มใหญ่เจ้าของส่วนสูง 180 อัพ
คล้ายกับว่าพวกเด็กผู้ชายตัวใหญ่สมัยประถมฯ จะโตมาเป็นผู้ใหญ่ตัวเตี้ย สวนทางกับอดีตเด็กชายตัวจิ๋ว ซึ่งมักเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ร่างสูง
สภาวะเช่นนี้กลับไม่ค่อยเกิดขึ้นกับบรรดาเพื่อนผู้หญิงมากนัก เพราะคนตัวสูงๆ ตอนอายุ 12 ปี ก็มักจะยังสูงใหญ่กว่าเพื่อนเพศเดียวกันรายอื่นๆ อยู่ดีเมื่อเจริญเติบโตเต็มวัย
เพียงแต่พวกเธอบางคนอาจจะรู้สึกผิดหวังนิดๆ ที่ไม่สามารถบรรลุถึงเส้นชัย 170 ซม. อันเป็นความใฝ่ฝันเพริศพรายในวัยเยาว์
เท่าที่ผมได้พบเจอเพื่อนผู้หญิงสมัยประถมศึกษาในช่วง “หลังวัยรุ่น”
มีแค่สุเท่านั้นที่ยังคงรักษามาตรฐานความสูงยาวเข่าดี ด้วยการเป็นสตรีที่ตัวสูงถึง 175 ซม.
ส่วนอีกหลายคนที่เคยมีหน่วยก้านดีในวัยเด็ก อาทิ แป้ง เพลิน ปอ เก๋ ไบรท์ และก้อย ก็มีส่วนสูงอยู่ราวๆ 165- 168 ซม.
ขณะที่เพื่อนผู้หญิงซึ่งสูง 140-150 ต้นๆ ตอน ป.6 ก็โตมาเป็นสุภาพสตรีซึ่งสูงประมาณ 150 กลางๆ ถึง 160 ต้นๆ ตามลำดับ
แต่มีอยู่ 1-2 คน ที่สามารถ “แหกโผ” ได้สำเร็จ!
คนแรก คือ “กิ่ง” อดีตเพื่อนผู้หญิงรูปร่างผอมบาง สูง 153-154 ซม. ตอน ป.6 ที่กลายมาเป็นสาวหล่อมาดเท่มีแฟนสวย แถมยังตัวสูงใหญ่ถึง 170 ซม.
คนต่อมา คือ “ฝ้าย” อดีตเด็กหญิงตัวอ้วนดำ สูง 156 ซม. ซึ่งวันดีคืนดี ก็กลายมาเป็นพีอาร์ผอมสวย มีส่วนสูง 172 ซม. เท่าผม
ผมเพิ่งมีโอกาสได้เจอฝ้ายเมื่อช่วงต้นปี 2559 ระหว่างไปติดต่อธุระกับบริษัทฝรั่งที่เธอทำงานอยู่
วันนั้น ฝ้ายเดินมาทักทายพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสี่นิ้ว จนเพื่อนเก่าอย่างผมกลายเป็น “ไอ้เตี้ย” ผู้กำลังเผชิญหน้ากับสตรีสูง 182 ซม.
“ทำไม พอโตขึ้นมา นายถึงตัวเปี๊ยกอย่างนี้ล่ะ?” นี่คือหนึ่งในประโยคที่ฝ้ายพูดขึ้น หลังเราเริ่มต้นสนทนากันและย้อนเล่าเรื่องราววันวานอยู่พักใหญ่
“ไม่รู้สิ อยู่ดีๆ ตอน ม.ต้น มันก็หยุดโตไปเฉยๆ” ผมอธิบายอย่างเซ็งๆ
“นั่นสิเนอะ จำได้ว่าสมัยเด็กๆ นายตัวใหญ่มากนะ สูงกว่าเราตั้งเยอะแยะ แต่ไหงพอโตมา ดั๊นตัวเลยไหล่เรามานิดเดียวเอง” ฝ้ายแซวพร้อมส่งเสียงหัวเราะชอบใจ
หลังเจรจาธุรกิจเสร็จเรียบร้อย ผมเอ่ยอำลาฝ้ายพร้อมความรู้สึก “เฟล” ที่เกิดขึ้นในใจ
ความรู้สึกเช่นนั้นทำให้ผมพลันนึกถึงวรรณ!
ตอนนี้ วรรณจะเป็นอย่างไรบ้าง? วรรณตัวสูงเท่าไหร่แล้ว? (หากพิจารณาจากโครงสร้างร่างกายตอน ม.3 เธอคงสูงไม่เท่าสุหรือฝ้าย ทว่า อาจยังมีโอกาสสูงกว่าพวกเพื่อนๆ ผู้หญิง กลุ่มที่ตัวสูง 165-168 ซม.)
นี่คือ “คำถาม” ที่ไม่มี “คำตอบ” เพราะไม่มีเพื่อนร่วมรุ่นคนไหนสามารถติดต่อกับวรรณได้
ข่าวคราวล่าสุดที่หลายคนได้ยินมาเมื่อหลายปีก่อน ก็คือ เธอสอบเอ็นทรานซ์ไม่ติด
แต่ไม่มีใครรู้ว่าปัจจุบัน วรรณอยู่ที่ไหน? ประกอบอาชีพอะไร? มีครอบครัวหรือยัง?
ไม่มีใครเคยพบรายชื่อของวรรณในโซเชียล มีเดีย กระทั่งเมื่อลองเสิร์ชชื่อ-นามสกุลของเธอในกูเกิ้ล ก็ยังไม่พบข้อมูลใดๆ
ประจวบเหมาะกับที่คุณครูแม่วรรณเกษียณอายุราชการไปแล้ว ส่วนอดีตคุณครูประจำชั้นสมัย ป.2 ที่พอจะต่อสายถึงแม่วรรณได้ ก็ย้ายไปรับราชการที่ต่างจังหวัด จนขาดการติดต่อสื่อสารกับผม
เรื่องราวของวรรณจึงโลดแล่นเป็นเงารางๆ อยู่ในความทรงจำ-จินตนาการของผมและเพื่อนร่วมรุ่น
หากมิใช่ชีวิตและตัวตนที่จับต้องหรือมีปฏิสัมพันธ์ได้จริงในโลกปัจจุบัน
ถ้าเราได้กลับมาเจอหน้ากันอีกหน ผมจะยังเตี้ยกว่าวรรณอยู่ไหมนะ?
แปลว่า สุดท้ายก็ได้เจอใช่ไหมคะ ?
หนูอ่านเเล้วอินมาก เพราะหนูเตี้ย555