แม้เราจะเรียนวิชาพลศึกษาร่วมกัน แต่ครูก็ซอยนักเรียนออกเป็น 6 แถว/กลุ่มย่อย โดยผมและวรรณไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน

ผมถูกจัดอยู่ในแถวเดียวกับปอ ซึ่งด้านหนึ่งก็สร้างความหงุดหงิดใจแก่ตัวเองพอสมควร เพราะนั่นส่งผลให้ผมไม่ได้ยืนตรงตำแหน่งหัวแถว แต่ต้องยืนเป็นเบอร์สอง

อย่างที่บอกไปแล้วว่า ครูพละแบ่งนักเรียนออกเป็น 6 กลุ่มย่อย ดังนั้น ตราบใดที่ผมไม่ถูกจัดให้อยู่ร่วมกลุ่มกับปอ แป้ง และวรรณ ผมก็จะได้ยืนเป็นหัวแถวของแถวใดแถวหนึ่ง ในสามกลุ่มที่เหลือ

แต่สุดท้าย ผมกลับต้องมายืนตัวเตี้ยร่วมแถวกับปอเสียนี่

แถมเจ้า “จี” กับเจ้า “นนท์” สองเพื่อนผู้ชายตัวเล็กประจำแถว ยังชอบมาล้อเลียนหาว่าผมแอบชอบปอ

ซึ่งคงเกิดจากการที่มันสองคนสังเกตเห็นผมชอบชวนปอคุยเรื่องส่วนสูง และพยายามยืนวัดส่วนสูงแข่งกับเธออยู่เป็นระยะๆ

คำล้อบ้าบอของพวกมันทำให้ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มไม่น้อย เพราะจริงๆ แล้ว ปอก็เป็นเด็กผู้หญิงผิวเข้ม หน้าตาคมขำ ลักษณะใกล้เคียงกับวรรณหรือเพลิน (แต่สวยน้อยกว่า) แถมยังตัวสูงกว่าวรรณและผมอีกด้วย

การไม่ได้ยืนเรียงตามลำดับไหล่ใกล้ๆ วรรณ ย่อมมีผลให้บรรยากาศการแข่งขันเรื่องความสูงระหว่างผมกับเธอเจือจางบางเบาลงไป แต่เชื้อเพลิงก็มิได้มอดดับเสียทีเดียว

  
ในการวัดส่วนสูงครั้งที่สองตอนปลายเทอมแรก ผมตัวสูงขึ้นอีก 2 เซนติเมตร 

วันนั้น ผมชวดโอกาสสอบถามวรรณเรื่องตัวเลขส่วนสูงล่าสุด (ไม่แน่ใจว่าติดขัดปัจจัยอะไร?) โชคดี ที่ในช่วงเย็น แม่ผมได้เจอกับวรรณระหว่างมารอรับผมกลับบ้านพอดี แม่จึงสอบถามถึงส่วนสูงของเธอราวกับกำลังรับรู้ปมในใจของผู้เป็นลูกชาย

เมื่อกลับถึงบ้าน แม่ถามผมว่าสูงเท่าไหร่แล้ว พอผมให้คำตอบ แม่จึงเฉลยปริศนาที่ผมต้องการรู้ออกมาว่า “ลูกสูงเท่าวรรณเลย”

จริงๆ แล้ว นอกจากความผิดหวังนิดหน่อยที่ต้องกลับมาตัวสูงเท่าวรรณ ผมยังถือเป็นเด็กซึ่งมีพัฒนาการการเจริญเติบโตที่ดี และสามารถรักษาสถานภาพ “ดั้งเดิม” เอาไว้ได้อย่างมั่นคง

ในหมู่นักเรียนชายร่วมรุ่น มีแค่บิ๊ก จาก ป.4/3 ที่ตัวสูงกว่าผม

ส่วนในบรรดาเพื่อนผู้หญิง ก็มีหน้าเดิมๆ ห้าคน ที่ยังตัวสูงกว่าผมอยู่ ได้แก่ สุ (ป.4/4) แป้ง (ป.4/2) เพลิน (ป.4/4) ปอ (ป.4/1) และมิ้ง (ป.4/3)

เพียงแต่วรรณได้ขยับจากอันดับแปด กลับมาครองอันดับ “เจ็ด” ร่วมกันกับผมอีกหน