Title: Ambiguous 3rd : Moonlight

Author: DiaryOfMyboys

Warning: 3 Chapters

ภายใต้แสงจันทร์นวลคู่รักมากมายคงกำลังโอบกอดกันอยู่

.

.

.

" มาทำเรื่องที่จะเป็นความลับของเราสองคนตลอดไปกันดีกว่า ..."

ผ่านมาแล้วหนึ่งเดือนหลังจากประโยคนั้น

" ถ้าไม่อยากให้พูดถึงก็ต้องมีค่าปิดปากไงเจโน่ลี จำไม่ได้เหรอ"

นั่นก็ผ่านมาแล้วครึ่งเดือนใต้ร่มสีดำคันนั้น

ประโยคเหล่านี้กับเหตุการณ์ต่าง ๆ ยังวนเวียนอยู่ในหัวเจโน่ไม่เลือนลางไป ทีแรกเค้ารู้สึกเป็นกังวลว่าใครจะมารู้เห็นความสัมพันธ์ลับ ๆ นี้เข้า แต่ก็ไม่มีใครได้ระแคะระคายเรื่องนี้เลย เพราะทั้งเจโน่และมาร์คต่างทำตัวเป็นปกติ

เอาเข้าจริงเจโน่รู้สึกว่ามันน่าหงุดหงิดอยู่นิดหน่อยนะที่มันดูปกติได้ขนาดนี้

เค้ากับมาร์คเรียนคลาสเต้นคลาสเดียวกัน แต่ไม่ค่อยจะได้คุยกันนัก เพราะเค้าเป็นเด็กใหม่และฝ่ายนั้นดูเหมือนจะเป็นที่ต้องการในหมู่เด็กเทรนผู้หญิง เห็นจบคลาสทีไรต้องมาขอคำแนะนำจากพ่อหนุ่มอันดับหนึ่งของคลาสทุกที

ดูอย่างตอนนี้สิเดินตามกันเป็นขบวนแห่กลับบ้านเชียว หึ !

" เจโน่วันนี้อยู่ซ้อมต่อรึป่าว" เหรินจวิ้นเพื่อนเทรนนี่ที่สนิทที่สุดเข้ามาถาม คงเห็นว่าเค้ายังยืนบืิ้ัออยู่จนคนอื่นออกห้องไปจะหมดแล้ว

" อื้อ คงอยู่ต่อน่ะวันนี้คนที่บ้านไม่มีใครอยู่ด้วยต้องกลับเอง เลยกะจะซ้อมต่ออีกนิดดีกว่า"

" โอเค แต่วันนี้เราอยู่ด้วยไม่ได้นะ ต้องรีบไปทำธุระน่ะ อยู่คนเดียวก็อย่ากลับดึกล่ะ ถึงบ้านแล้วทักมาบอกด้วย " คนเป็นห่วงรัวมาเป็นชุด เพราะช่วงหลังนี้เหรินจวิ้นก็มาอยู่ซ้อมด้วยบ่อย ๆ

" ครับ คุณพ่ออินจุน"

" ไปละ บาย"

" บาย เจอกัน"

หลังจากเหรินจวิ้นบอกลาไปก็เหลือเจโน่เพียงคนเดียวอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพลงที่ต้องการ แล้วจึงขยับตามจังหวะดนตรีไปเรื่อย ๆ ระหว่างนั้นก็ยังมีเรื่องราวมากมายอยู่ในหัว

เจโน่ไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอย่างไร มันสับสน ยิ่งคิดยิ่งวกวนอยู่ในหัว เรื่องระหว่างเค้ากับมาร์คลีเหมือนเป็นแค่ความเผลอไผล แต่เจโน่ก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกว่า ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

ยกตัวอย่างง่าย ๆอาการสดๆร้อนๆก็คือ เมื่อครู่ตอนเลิกคลาสที่สาวๆกลุ่มนั้นรุมล้อมมาร์ค จะให้ยอมรับตรง ๆเค้าคงรู้สึก 'หึง' ละมั้ง ต่อจากนั้นก็ตามมาด้วย 'น้อยใจ'

เจโน่หยุดชะงักลงไม่สามารถเต้นต่อได้อีก อยู่ดีๆก็รู้สึกจี๊ดขึ้นมาในอก มองไปในกระจกก็เห็นคนตาแดงๆคนหนึ่งในนั้น

เมื่อสมาธิไม่มีแล้วเจโน่จึงล้มเลิกการฝึกวันนี้ลง เก็บข้าวของแล้วรีบไปอาบน้ำกลับบ้านจะดีกว่า

เดินไปตามทางเดินเก่าจนมาถึงห้องห้องนั้นที่เค้าเคยแอบฟังคนซ้อมแร็พ แต่วันนี้ไม่มีแสงไฟและเสียงใดรอดออกมา หยุดยืนมองบานประตูนั้นนิ่ง ๆ ในหัวมีแต่คำถามที่ว่าอีกคนไม่มีความคิดวุ่นวายในหัวเหมือนเค้าบ้างหรือ มีแต่เจโน่รึป่าวที่เจ็บในอกกับความไม่ชัดเจนนี้

น้ำใสๆร่วงลงมาหนึ่งหยด เค้าเช็ดมันออกลวกๆ แล้วตัดสินใจเดินเข้าห้องอาบน้ำไป

วันนี้ท้องฟ้าปรอดโปร่งมองเห็นพระจันทร์เต็มดวงสวย เจโน่ตัดสินใจเดินเล่นอาบแสงจันทร์ไปเรื่อย ๆ ดีที่ทางเดินกลับบ้านเค้าเป็นทางเลียบแม่น้ำฮันมีสวนหย่อมน้อย ๆไปตลอดทาง จึงมีผู้คนอยู่ทำให้ไม่เปลี่ยวแต่ก็ไม่พลุกพล่านจนเกินไป อากาศดี ๆทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของเจโน่สลายไป เค้าเดินฮัมเพลงไปเรื่อย

แต่แล้วก้าวเดินต้องหยุดชะงักลง

" เจโน่ลี "

คนที่อยู่ๆกัาวเข้ามายืนขวางหน้าเค้าไว้เอ่ยเรียกด้วยชื่อที่ฟังแปลกหู

"มันอาจจะดูเร็วไปสำหรับเรื่องของเรา"

น้ำเสียงนั้นดูจริงจังกว่าทุกครั้งที่เจโน่เคยได้ยิน

"แต่ความคลุมเครือแบบที่เราเป็นอยู่มันทำให้ปวดใจกันทั้งคู่"

หัวใจของเจโน่ก็เหมือนปวดหนึบขึ้นมาตามคำพูดนั้น

"เพราะฉะนั้น..."

คนตรงหน้าก้าวเดินเข้ามาใกล้

" ให้แสงพระจันทร์ตอนนี้... "

ขยับเข้ามาใกล้อีกหนึ่งกัาวจนปลายเท้าชิดกัน

" ทำให้ความสัมพันธ์ของเรามันชัดเจนทีเถอะนะ.."

มือคู่นั้นเอื้อมมาเกาะกุมมือทั้งสองของเค้าไว้

" ได้โปรด..."

ใบหน้าหล่อเหลาที่เจโน่พึ่งจะระลึกได้ว่าแอบมองอยู่เสมอโน้มใกล้เข้ามา

" เป็นแฟนมาร์คลีคนนี้ได้รึป่าว"

เสียงหวานกระซิบแผ่วเบาแต่กลับดังก้องในหัวกระตุ้นให้หัวใจเต้นหนัก

ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

แล้วอยู่ ๆคนพึ่งถูกขอเป็นแฟนก็โถมตัวเข้ากอดจนมาร์คลีต้องรับไว้เต็มอ้อมแขน

เจโน่ตอบกลับเสียงกระซิบนั้นด้วยเสียงตะโกนลั่น

" กว่าจะขอได้นะมาร์คลี!!!"

                               -THE END-

                            #ABGmarkno