[ : - ประสาทแดกมาก อย่าหาอ่าน คนเขียนก็งงกับตัวเอง ]

ถึงคุณ, ด้วยความคิดถึง

จดหมายฉบับนี้เป็นฉบับแรกของปีที่เราอยากเขียนถึงคุณ

แม้ตัวอักษรและเนื้อความที่ถูกเรียบเรียงจะไม่คงที่และดูล่องลอย แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ตั้งใจเขียนถึงคุณอย่างดี

วันนี้เป็นวันอาทิตย์สุดท้ายของเดือนมกราคมแล้ว

อีกไม่กี่วันก็จะเปลี่ยนผ่านไปเดือนกุมภาพันธ์

หลายคนคงเฝ้ารอเดือนนี้ รวมถึงเราด้วย เรามีแพลนที่อยากชวนคุณมาทำด้วยกัน และถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด มาเติบโตและสร้างความทรงจำที่ดีไปด้วยกันนะ

เหตุผลที่เราเขียนจดหมายฉบับนี้ ไม่ใช่เพราะเรามีความสุขมากจนอยากบรรยายให้คุณได้รู้

แต่มันเพราะเรามีความคิดมากมายในหัวที่เราไม่รู้ว่านอกจากการเขียนแล้ว วิธีไหนจะช่วยเราได้

เราว่าคุณคงบอกได้จากเรื่องราวที่วกไปวนมา อ่านแบบที่จับใจความไม่ค่อยได้ว่าอารมณ์ในตอนนี้ของเราไม่ปกติ 

อย่าว่าแต่คุณเลย เราก็อ่านไม่รู้เรื่องเหมือนกัน

บางทีเรื่องราวในหนึ่งสัปดาห์ที่เกิดขึ้นหลังจากวันอาทิตย์ที่ 22 อาจจะตอบคำถามเราได้ว่าเรากำลังเป็นอะไรกันแน่

เราใช้เวลาประมาณ 3 วันในการฟื้นตัวจากบาดแผลทางใจที่ถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง

โชคดีที่ครั้งนี้เราฟื้นตัวได้เร็ว

หรืออาจจะเพราะคุณ เราถึงอยากฟื้นตัวให้เร็ว เพราะเรารู้สึกผิดกับตัวเองและรู้สึกผิดกับคุณที่เรื่องนี้เกิดขึ้น ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่ความผิดของใครเลย แต่ตอนนี้มันไม่เป็นอะไรแล้วนะ เราดีขึ้นมากพอที่จะค่อย ๆ ฝังมันลงไปแล้ว

เมื่อวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา วันนั้นอากาศที่กรุงเทพฯ เริ่มเย็นแล้ว เราตื่นขึ้นมาแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย วันนั้นเรายังคงรู้สึกไม่อยากทำงานเท่าไหร่ แต่ก็ยังเคลียร์งานทุกอย่างส่งได้ตามเดดไลน์ เราเก่งไหม?

คืนวันนั้น เรากับคุณมี deep conversation กัน เรารู้สึกโชคดีมากที่คุณเลือกที่จะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ของคุณให้เราได้รู้ เป็นเกียรติมากเลยค่ะ

เราอยากบอกคุณว่า 'คุณเก่งมากแล้วนะ ขอบคุณที่พยายามและเข้มแข็งจนผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มาได้ คนเก่งของเราเก่งที่สุดเลย' 

แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราไม่ได้บอก และถ้าจดหมายนี้จะนำข้อความนั้นไปถึงคุณได้ เราก็คงอยากบอกคุณว่า 

'ได้โปรดไม่เจ็บปวดกับอดีตของตัวเองอีกเลยนะ' 

มันมีสิ่งหนึ่งที่เรากลัวค่ะ คือเรากลัวว่าเรื่องราวในตอนนั้น การที่คุณกลับมาพูดถึงอีกครั้ง มันจะกลับไปทำร้ายหัวใจที่อ่อนโยนของคุณ

เพราะถ้าเอาเราเป็นมาตรฐาน (ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่) เรื่องราวในอดีตที่ถูกพลิกกลับเข้ามาอีกครั้ง มันไม่เคยทำให้หัวใจของมนุษย์เต้นในจังหวะปกติอีกเลย อย่างน้อยก็ในช่วงเวลาหนึ่ง

หลังจากที่เราแยกย้ายกันเข้านอน 

เมื่อเข้าสู่วันศุกร์ วันนั้นเรามีเรื่องราวมากมายที่อยากเล่าให้คุณฟัง และเราก็เล่าให้คุณฟัง

แต่น่าเสียดายที่ข้อความเหล่านั้นยังไม่ถูก seen โดยคุณ 

มันไม่เป็นไรค่ะ เราไม่ได้กลัวว่าคุณจะหายไปจากเรา แต่เราแค่กลัวว่าคุณจะเป็นอะไรหรือเปล่า

เพราะคุณไม่เคยหายจากเราไปนานขนาดนี้เลย

บางทีคุณอาจจะงานยุ่ง หรือยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเรา หรือยังไม่อยากคุยกับเรา ไม่ว่าความน่าจะเป็นไหน มันก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

ความประสาทแดกของผู้หญิงจะไปจบที่ตรงไหน

เราคิดว่ามันคงยากที่จะตอบเรื่องนี้ 

อาการแพนิคของเราเริ่มกลับมา จากการกลับไปส่องทวิตเตอร์คุณ และไล่ดูเรื่องราวในอดีต 

'น่ากลัว!' คือคำที่เรานิยามให้กับตัวเอง

เรื่องราวของคุณไม่ได้น่ากลัว และเราไม่เคยกลัวสิ่งที่คุณเคยทำ แต่สิ่งที่น่ากลัวสำหรับเรา คือการที่เรารู้ทั้งรู้ว่าการรู้เรื่องราวที่ผ่านมาโดยที่เจ้าตัวไม่ได้อนุญาต มันจะทำให้เราเศร้าเพียงใด

แต่เราก็ยังเลือกที่จะทำ 

ความกลัวเริ่มกัดเซาะเข้ามาในหัวใจเรื่อย ๆ

ความกลัวจากการที่เห็นคนอื่นเรียกคุณ และคุณเรียกพวกเขาด้วยสรรพนามที่เราใช้กับคุณ

(บอกแล้วว่าประสาทแดก รู้ตัวด้วย คือมันเป็นเรื่องปกติ สรรพนามในภาษาไทยไม่ได้มีมากมายขนาดนั้น โว้ยยยยยย! หยุดประสาทแดกค่ะ)

มันเลยทำให้เราเกิดการตั้งคำถามว่าสิ่งที่คุณเป็นกับเราในตอนนี้ การที่คุณเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้เราฟัง มันเป็นเพราะคุณไว้ใจเรา หรือมันเป็นเรื่องทั่วไปที่สามารถคุยกันได้

อีกอย่างที่เรากลัว

คือเรากลัวว่าเราจะกลับไปรู้สึกเหมือนเดิมกับคุณอีก 

เรากลัวว่าเราจะข้ามเส้นที่คุณและเราตกลงกันไว้โดยที่เราไม่รู้ตัว

และมันจะทำให้คุณอึดอัด

พอเป็นเรื่องคุณ ทุกอย่างมันดูเปราะบางไปหมดเลยสำหรับเรา

เราตอบตัวเองไม่ได้ค่ะว่าเรายังรักคุณอยู่หรือเปล่า

แล้วรักในตอนนี้ที่เราคอยพร่ำบอกคุณ มันคือความรักรูปแบบไหน

เราคิดว่าเราหมดรักคุณในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งไปแล้ว

เราไม่มั่นใจว่ามันเป็นแบบที่เราเข้าใจ หรือเรากำลังหลอกตัวเองเพื่อปกป้องตัวเองกันแน่

บางทีเราอาจจะยังรักคุณอยู่ หมดรักไปแล้ว หรือไม่เคยเลิกรักคุณเลยก็ได้

    /) /)
ପ(˶•-•˶)ଓ ♡
/づ づ

[ สิ่งที่อยากเก็บไว้เตือนสติตัวเอง ] : เลิกเอาเรื่องที่จะทำให้ตัวเองประสาทแดกและคิดมากเข้ามาในชีวิตได้แล้ว เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะเอาปัจจัยภายนอกมาทำให้ความสัมพันธ์ของเธอพัง เธอบอกเรามาตลอดว่าเธอเชื่อใจและไว้ใจเขา นั่นแหละคือสิ่งที่เธอควรทำ

ขอบคุณที่ยังอยู่ด้วยกันนะ

รักคุณอย่างดี, ในฐานะเรา (ที่ประสาทแดกไปบ้าง)

หน้านี้จะถูกเรียกว่า 'สิ่งที่แนบมาด้วย' เพราะไม่มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับข้อความด้านบน

เราคิดว่าคุณอาจจะมีคำถามว่าเพราะอะไรเราถึงไว้ใจคุณมาก ทำไมถึงเชื่อใจว่าคุณจะไม่ทำร้ายเรา?

เราก็คงตอบคุณว่า เพราะเราเชื่อตัวเองค่ะ 

เราเลือกที่จะให้โอกาสทำให้เราเชื่อใจคุณ เช่นเดียวกันกับสิ่งที่เราพยายามทำกับคุณมาโดยตลอด 

ให้เวลาเป็นตัวช่วยและพิสูจน์ว่าทั้งเราและคุณตัดสินใจถูกต้องหรือเปล่าที่จะไว้ใจคนคนนี้

สำหรับเรา ความเชื่อใจมันยากในการสร้างขึ้นมา และมันมีค่าเกินกว่าจะทำลายลงในช่วงเวลาไม่กี่นาที

เพราะฉะนั้น เราจึงเชื่อในตัวเองว่าเราจะไม่มีวันทำร้ายคุณ 

และเพราะเราเชื่อในตัวเองมากพอ เราจึงเชื่อว่าคุณก็จะไม่ทำร้ายเรา